صدرا

صدر یعنی جایگاه آرامش قلب مهمترین قسمت وجود انسان
شرح صدر آرزوی بلند و جاودانه از انسانهای که طالب شرح وبسط صدر است که ربی اشرح لی صدری
ومحل لطف ورحمت الهی درگستره افق پهناوری از زندگی عاشقانه
ومحل ریزش صبر واستقامت و درک لذت آن که فرمود: الم نشرح لک صدرک

زندگی نامه آمنه بنت الهدی صدر
آنچه که در پی می آید یادی و یادمانی از شهیده بزرگوار، بنت الهدی است که عمدتا بر اساس خاطرات �ام جعفر� همسر مکرمه علویه شهید بنت الهدی ( رحمة الله علیها ) ، در دهه اول ماه محرم الحرام به دنیا آمد و از همان زمان تولد با صبر و جهاد آشنا بود؛ زیرا در ماه مصائب متولد شد و شش ماه پس از تولد، پدرش آیت الله سید حیدر صدر وفات یافت. نام او را آمنه گذاشتند. وی در خانواده ای سرشار از محبت و ایمان و رابطه ای محکم میان اعضای آن در میان دو برادر مهربان و مادری والا تربیت یافت و از علم معرفت آنها بهره گرفت. وی همیشه می گفت، �عاشق علم و معرفت بودم و هر نوشته ای را که به دستم می افتاد، می خواندم. � وی همیشه دنبال یادگیری بود. سید شهید ( صدر ) بر تربیت ایشان بر اساس اصول اسلامی و جهادی نظارت می کرد تا زندگی او را وقف خدمت به اسلام و مسلمین و برافراشتن پرچم حق نماید. وی از الهامات و کرامات فراوانی برخوردار بود و اطلاعات زیادی از آنچه که در اطرافش می گذشت؛ داشت، به هر سؤالی که از وی می شد ؛ پاسخ می داد و پاسخ های وی قانع کننده و موجه بودند. بسیاری از زنان نزد وی می آمدند. تا در موارد امور دینی و دنیوی و همچنین در مورد واجبات حج و خمس سئوالات خود را بپرسند و پاسخهای مناسب را بگیرند.
ایشان بسیار ساده پوش و عفیف بود و پیوسته تکرار می کرد که زیبایی فقط به ظاهر نیست ؛ بلکه زیبایی حقیقی، زیبایی روح و عقل و ایمان است. رفتار او در دوران کودکی شباهتی به همسن و سالانش نداشت. مادر فاضله اش می گفت، �هرگز آمنه را به صورت یک دختر بچه ندیده ام. با همسن های خود مشغول بازی نمی شد؛ بلکه همیشه با بزرگ تر از خود همصحبت بود. � در سن دوازده سالگی مجله ای به نام �جامعه� را که یک مجله فرهنگی دینی بود؛ برای زنان مسلمان نوشت. علویه بنت الهدی بافندگی و خیاطی را خوب می دانست و برای برادر زاده های خود لباس می دوخت. دستپخت ایشان هم زبانزد همه بود و غذاهای مشهور عراقی مانند کوفته و دلمه و خورشت بادمجان را می پخت ؛ زیرا درب خانه سید شهید ( ره ) در همه وقت برای میهمانان باز بود و علویه شهید بنت الهدی ( ره ) با همسر شهید صدر، علویه ام جعفر در تهیه غذا برای میهمانان همکاری می کردند.
ایشان هر سه شب مراسم احیای شبهای قدر را به همراه گروهی از خواهران مؤمن برگزار می کرد و دعای جوشن کبیر و قرآن و سایر ادعیه شبهای قدر را می خواند و خواهران به همراه ایشان این دعاها را می خواندند، این مراسم به علت ترس از رژیم دیکتاتوری صدام، به صورت مخفیانه برگزار می شد و پس از پایان مراسم، همه با هم سحری صرف می کردند و با اخلاص تمام برای روز بعد، نیت می کردند. وی به سفر حج می رفت تا فرهنگ بیداری را در میان خواهرانی که همراه وی به سفر می رفتند؛ تبلیغ کند. خداوند متعال، فریضه حج را مقرر فرمود تا مردم ضمن انجام این فریضه، در مکانی جمع شوند که محل نشر دین و فرهنگ مسلمانان و اتحاد مردم اعم از سفید و سیاه و غنی و فقیر باشد. علویه شهید با اعتقاد به این اصل، نقش جهادی و راهبردی خود را انجام می داد. طی این سفرها، گاهی خواهرانی همراه وی بودند که برخی از آنها قبل از سفر ایمان و تقوای محکمی نداشتند و بعضی هم بی حجاب بودند؛ ولی پس از این سفر، با ایمان و تقوای کامل به دیار خود باز می گشتند.
وی برای سید شهید بهترین خواهر بود و در تمام زمینه های سیاسی و اجتماعی و دینی با وی مشارکت می کرد و مانند مادری مهربان نسبت به او با محبت و شریک غم و ناراحتی های او بود. در تصحیح کتابهای ایشان پیش از چاپ کمک و درباره نوشته های خود و هر کاری که می کرد؛ با ایشان مشورت می کرد و نظر او را می خواست. همچنین سید شهید ( ره ) ، نظر علویه شهید را در بسیاری از امور می خواست و به نظریات صواب و صحیح او عمل می کرد.
وی در ادای فریضه نماز عادت خاصی داشت و وضو را طولانی می کرد. در نماز خود بسیار محتاط بود و واژه های نماز را با مخرج های صحیح می خواند؛ قنوتش طولانی بود و نماز نافله به جا می آورد و سعی می کرد نماز را با اطمینان و آرامش بخواند و ترجیح می داد که در جای آرام و به دور از سر و صدا نماز بخوابد.
وی در بسیاری از اوقات قرآن را ختم و این ختم را گاهی به پدرش و گاهی به برادرش و یا یکی از اهل بیت هدیه می کرد. وی استعداد فوق العاده ای در خواندن قرآن با سرعت و صدای بلند داشت.
علویه بنت الهدی ( ره ) اتاق کوچکی در منزل سید شهید ( ره ) داشت ؛ چون او و مادرش به خاطر علاقه ای که به سید شهید داشتند؛ با وی زندگی می کردند. همچنین وی می خواست که در جوار حضرت امیرمؤمنان علی ( ع ) باشد. هنگامی که فشار امنیتی و سیاسی بیشتر می شد؛ شکایت و ناراحتی نمی کرد ؛ بلکه تا آنجا که می توانست صبر می کرد و در اتاق خویش رو به قبله می نشست و دعا و ناله می کرد. گاهی آن قدر گریه می کرد که همه دستمالهایش خیس اشک می شدند. شکایت و ناراحتی خود را در مقابل هیچ کس آشکار نمی کرد؛ مگر در برابر پروردگار خویش. فشار امنیتی و سیاسی و اجتماعی علیه ایشان بسیار زیاد بود و برخی از افراد، از رفتارهای او انتقاد می کردند و قدر و منزلت وی را زند خداوند متعال درک نمی کردند. در یکی از روزها علویه شهید ( ره ) به همراه علویه ام جعفر به مجلس عزاداری حضرت امام حسین ( ع ) رفتند. هنگام ورود به مجلس همه خواهران حاضر به جز معدودی به احترام آنها از جا بلند شدند. آنها هیچگونه توجهی به این کار نکردند و تا آخر وقت در مجلس ماندند. هنگام بازگشت به خانه، در مورد این جریان از علویه شهید بنت الهدی سئوال شد و ایشان گفت، �پیش بینی می کردم که این حادثه اتفاق بیفتد، ولی امور دنیوی اهمیت ندارند و دوست ندارم با کسی قطع رابطه کنم. �
وی سرگرمی های گونانی داشت که تا حد خلاقیت ونوآوری می رسید؛ از جمله نظم شعر که در این زمینه سید شهید ( ره ) به وی می گفت، �شما موهبت و استعداد خاصی دارید که من ندارم و آن نظم شعر است. � وی از کودکی به نظم شعر می پرداخت و آنها را حفظ می کرد و به آسانی می توانست احساسات خود را در قالب ابیات شعری موزون و با احساس بیان کند. وی شعرهای زیادی داشت ؛ از جمله ابیاتی در عشق به خداوند متعال و محبت اهل بیت ( ع ) همچنین قصیده ای در مورد حج سروده است که در کتاب وی به نام �اعمال حج� درج شده است. قصیده دیگری نیز در مورد نماز دارد که در مقدمه کتاب �آموزش نماز� بر اساس فتواهای سید شهید ( قدس سره ) چاپ شده است. همچنین قصاید دیگری سروده است ؛ از جمله قصیده ای در رثای برادرش آیت الله سید اسماعیل صدر ( ره ) که در مجلس ختم وی توسط مداح خوانده شد و همه حاضران تحت تأثیر آن قرار گرفتند و گریه کردند.
وی همچنان مقاوم بود و مصیبتها و سختی ها بر وی اثر نداشتند. در برابر بازداشتهای پی در پی سیده شهید ( ره ) ایستادگی و از وی حمایت می کرد و طاغوتیان را به چالش می کشید و مظلومیت برادرش و همه یاران وی را فریاد می کرد. هنگامی که در ۱۷ خرداد ۱۳۵۸ شمسی سید محمدباقر صدر به فرمان صدام حسین، حاکم دست نشانده و طاغوتی عراق، دستگیر شد. بنت الهدی هنگام دستگیری برادرش، تا خیابان اصلی خانه شان جلو آمد و تصمیم گرفت تا برادر را همراهی کند، اما گماشتگان بعثی اجازه این کار را ندادند و وی در همان مکان فریاد برآورد و سخنرانی شگفت انگیزی ایراد نمود. سپس، رو به برادر کرد و گفت:�من بر نمی گردم و می خواهم مانند حضرت زینب ( س ) که برادرش حسین ( ع ) را همراهی کرد، همراه تو باشم. �
پس از انتقال برادر با تکبیرهای بلند، فریاد می زد:�شما از چه می ترسید، از یک مشت کتاب و مقاله، شما از بیداری مردم مسلمان می ترسید، ولی بدانید مردم بیدار شده اند. �
به دنبال آن، به حرم علی بن ابی طالب رفت و شبانه در آنجا سخنرانی کرد و مردم را به گریه واداشت. فردا و فرداهای دیگر هر روز به آنجا می رفت و سخنرانی می داشت. سرانجام، حرکت های روشنگرانه بنت الهدی، برادر را از زندان آزاد کرد، اما دیگر بار در ۱۷ فروردین ۱۳۵۹، حکومت بعثی عراق، بنت الهدی را، یک روز پس از بازداشت برادرش آیت الله صدر، دستگیر نمود و آنان را به سختی شکنجه داد. همواره در جمع زنان می گفت:�اسلام غریب است و دلسوز کم دارد. �
وی انواع بلاها و مصیبتها را با صبر و گشاده رویی می پذیرفت و می گفت، �همه اینها در برابر چشمان خدا و در راه خداست. � و با همه وجود در راه خود تا پای جان پیش رفت. سرانجام، بنت الهدی صدر به همراه برادر بزرگوارش پس از تحمل شکنجه ‏های طاقت‏ فرسای مزدوران بعثی عراق در ۱۹ فروردین ۱۳۵۹ سه روز پس از آخرین دستگیری، به گونه دردناکی به شهادت رسید و پیکر وی در قبرستان وادی السلام شهر نجف در مقبره خانوادگی خاندان صدر به خاک سپرده شد. پس از آنکه صدام، بنت الهدی را به قتل رساند، بعضی به او گفته بودند: چرا خواهر صدر را به قتل رساندی؟ او در پاسخ گفته بود:�من قضیه حسین را تکرار نمی کنم. زینب بعد از برادرش، زنده ماند و یزید و آل امیه را رسوا کرد�.

صدرالدین : به معنای پیشوای دین ( اسلام )
صدرا اسمی مشترک میان دختروپسر است.
پس بهتراست برای رفع شبه پیشوندی براسم صدرا برای جنس پسرافزوده شود. مانند حکیم ملاصدرای شیرازی که اسم کاملش محمد بن ابراهیم قوام شیرازی وملقب به صدرالدین ، صدرا ، ملاصدرا ، صدرالمتألهین است. محمدصدرابنامید.
پیشنهادات : امیرصدرا ، محمد صدرا ، امیرمحمدصدرا
اسم پسرخودم هم محمدصدرا می باشد.