صخابه

لغت نامه دهخدا

( صخابة ) صخابة. [ ص َخ ْ خا ب َ ] ( ع ص ) تأنیث صخاب. زن با بانگ و فریاد. ( منتهی الارب ). زن بلندآواز. ( مهذب الاسماء ).

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] صَخّابَه، به زن فریادکش و پر سر و صدا می گویند و از عنوان یاد شده در باب نکاح نام برده اند.
صَخْب در لغت به معنای فریاد زدن و سر و صدا کردن آمده است و صخّابه بر زنی اطلاق می شود که بسیار فریاد می کشد و سر و صدا به راه می اندازد. برخی لغویان صخّابه را به سلیطه، زن بدزبان و سلطه جو معنا کرده اند.
حکم فقهی
از جمله زنانی که ازدواج با آنان کراهت دارد، صخّابه است.

پیشنهاد کاربران

بپرس