صالح بن عمر بلقینی

[ویکی فقه] صالح بن عمر، عَلَم الدین ابوالبقا از خاندان بلقینی و علما و قاضیان شافعی مصر در قرن هشتم و نهم است.
فقیه، محدث و قاضی بود و در ۷۹۱ در قاهره زاده شد.استعدادی سرشار و حافظه ای قوی داشت، قرآن را از بر کرد و نزد پدرش، سراج الدین، و برادرش، عبدالرحمان تعلیم یافت.استادان او در ادبیات، شمس شَطنُونی؛ در فقه، مجدالدین برماوی (۷۵۰ـ۸۳۴) و برهان الدین بیجوری (متوفی ۸۲۵) و شمس الدین عراقی؛ در حدیث، ولی الدین عراقی؛ در اصول، عزالدین ابن جماعه بودند. وی از جمال الدین تَنوخی (۵۸۹ ـ ۶۷۲) اجازه حدیث، و از برادرش عبدالرحمان اجازه افتا و تدریس داشت. در قضا و تدریس جانشین برادرش بود و پس از فوت وی نیز قاضی القضات شد. عَلَم الدین در فقه و حدیث سرآمد بود، گفتاری فصیح و اخلاقی نیکو داشت و بزرگان در مجالس درس و وعظ او شرکت می کردند.
تاریخ وفات
وی در ۸۶۸ درگذشت و در کنار پدر و برادرش به خاک سپرده شد.
تالیفات
از آثار اوست: دیوان الخطب؛ الجوهر الفرد فیما یخالف فیه الحرُّالعَبدَ؛ تفسیر القرآن الکریم؛ تتمه التدریب که تکمله ای بر کتاب پدرش است؛ و شرح ناتمامی بر صحیح بخاری.