شورش های ۱۸۵۷ در هند

شورش های ۱۸۵۷ در هند ( نام های دیگر: جنگ اول استقلال هندوستان، شورش کبیر، شورش سربازان هندوستان، شورش ۱۸۵۷، شورش سپاهیان ) از سوی سپاهیان هندی شاغل در کمپانی هند شرقی بریتانیا ( سیپوی ها ) در ۱۰ مه ۱۸۵۷ در شهر میروت شروع شد و به سرعت به شورش های سربازان و مردم عادی به خصوص در فلات گنگ علیا و مرکز هندوستان انجامید.
سربازان شورشی هندی بهادرشاه دوم را که در آن زمان ۸۲ سال داشت و مقرری ماهانه اش را از دولت بریتانیا دریافت می کرد را به عنوان «پادشاه و رهبر خود» خواندند. این شورش به سرعت به نواحی دیگر نیز راه یافت و کانپور، لکهنو و به ویژه در بخشهایی از بیهار نیز مردم مخالفت خود را با حضور و نفوذ انگلیسیها اعلام کردند. دو روز بعد بهادرشاه برای هدایت قیام و تنظیم امور سپاه و کنترل شهر فرمانهایی صادر کرد. [ ۱] وی به خوبی آگاه بود که نیروهای انگلیسی به زودی به سرکوب آنها خواهند آمد؛ از این رو برای متحد ساختن امیران، شاه زادگان و راجه های مناطق دیگر به پا خاست و در تاریخ ۲ مه ۱۸۵۷ اعلام کرد که برای آزادی هندوستان از چنگال انگلیسی ها می جنگد و پس از آن از دنیای سیاست کناره گیری می کند. وی همچنین نامه هایی به ۳ گروه زمین داران، سپاهیان و صنعت گران نوشت و یادآوری پایگاه و اهمیت آنان در دورهٔ فرمانروایی بابریان، خواهان اتحاد و حمایتشان از شاه و قیام شد. اما این درخواست بی پاسخ ماند و دوران فرمانروایی او بر دهلی بیش از ۴ ماه دوام نیافت. در پی هجوم نیروهای ارتش بریتانیا به شهر دهلی، بهادرشاه به آرامگاه همایون، دومین پادشاه تیموری هند پناه برد. در تاریخ ۲۰ سپتامبر ژنرال ویلسن دهلی را تصرف کرد و با تعقیب شورشیان، بهادرشاه و خانواده اش نیز گرفتار شدند. [ ۱]
تخاصمات اصلی در مناطقی بود که در هند امروز واقع در اوتار پرادش، بیهار، شمال مادیا پرادش و منطقهٔ دهلی هستند. این شورش خطر مهمی در مقابل قدرت بریتانیا در منطقه بود و تنها با سقوط گوالیور در ۲۰ ژوئن ۱۸۵۸ به پایان رسید.
در پیامد این شورش ها بود که دوران حکومت مستقیم لندن بر هندوستان و دورهٔ «راج بریتانیا» آغاز شد و تا سال ۱۹۴۷ به طول انجامید.