[ویکی اهل البیت] شهید آیت الله عمادالدین کریمی از روحانیون مبارز علیه رژیم پهلوی و از عالمان قرن سیزدهم بود.
محمد کریمی، روحانی مشهور شهرستان نوشهر مازندران است که عمر بابرکت خود را در جهت تشریح مسایل دینی و آموزش احکام به مردم علاقمند صرف می کرد و برای احیای ارزش های مذهبی تلاش بسیار می ورزید. وی با وجود آن که از افراد سرشناس شهر کشکک بود، اما وضع اقتصادی نامطلوبی داشت و روزگار را به مشقت و سختی می گذرانید. آن شهید عزیز این شیوه زندگی را با عزت و قناعت پی می گرفت و اجازه نمی داد، برای تأمین نیازمندی های خود، زحمتی را برای دیگران که خیلی هم مشتاق اعانت بودند، فراهم کند. در واقع زندگی این مرد، سیره بزرگان دین را در اذهان زنده می سازد.
پدر خانواده نیز تلاشگرانه می کوشید با کسب و کار حلال خود، حداقل معیشتی را که می توانست، برای عائله خود تدارک ببیند. وی در این راستا دقت می ورزید که نه تنها اندک حرامی، بلکه حتی شبهناک هم به زندگی او وارد نشود. این کوشش ها و در کنارش، فعالیت های تبلیغی جهت نشر تعالیم دینی، نوعی نورانیت را در این خانواده آفریده بود که به خوبی می توانست نهال اخلاص، پارسایی و صداقت را رشد دهد.
در یکی از روزهای سال 1311 ش، فرزندی در این خانواده دیده به جهان گشود و پدرش او را عمادالدین نامید تا چون به سنین رشد و شکوفایی رسد، در حفظ و پابرجایی «عماد دین» و پاسداری از معنویت بکوشد. پدر چون این نوزاد را در آغوش گرفت، برایش دعا کرد و از پیشگاه پروردگار متعال خواست تا وی را در پرورش این طفل در سایه فضایل و مکارم یاری دهد.
عمادالدین همچون دیگر کودکان آبادی کشکک از نظر جسمی رشد می کرد، اما چون زلال خداباوری در خانواده اش جریان داشت، جان و دلش از چنین سرچشمه ای تغذیه می شد. بدین گونه دوران صباوت او به محیطی آکنده از صمیمیت سرشته و در محبت خاندان عترت، پیوند می خورد. عمادالدین همچون شکوفه ای سبز و باطراوت در دامنی پاک و بی آلایش شکل گرفت و فضیلت از همان اوان کودکی بر لوح پاک این پسر نقش بست. این ویژگی نه تنها عمادالدین را از گزند آفات و هرزه روی ها مصون می داشت، بلکه وی را برای رسیدن به مراتب فکری، فرهنگی و روحانی مهیا می کرد. او نخستین آموزه های دینی و قرآنی را از پدر آموخت و نزد آن مربی خوش خو، نیل به فضایل اخلاقی و کرامت های انسانی را تمرین می کرد و نهال وجود خویش را از جرعه های ناب قرآن و حدیث سیراب می ساخت.
عمادالدین کریمی دوران کودکی و نوجوانی را در فقر گذرانید. وی تحصیلات دوره ابتدایی را در شهرستان نوشهر به اتمام رسانید و در تهران موفق به اخذ دیپلم گردید. او به شوق بارگاه پاک و مطهر حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام، به جوار آن حضرت شتافت و با استمداد از فضای ملکوتی مشهد مقدس به کمالاتی نایل آمد. شهید کریمی دوران تحصیلات حوزوی خود را در مدارس علمیه این شهر آغاز کرد و استعداد و قریحه سرشارش سبب گردید تا بتواند در مدتی کوتاه ادبیات، لمعه، قوانین و مقداری از رسائل را در آنجا فراگیرد. او مدت پنج سال در حجره هایی تنگ و تاریک در اوج فقر و تنگدستی به کسب معارف و علوم اهل بیت علیهم السلام پرداخت و سرانجام به پایگاه فقه و حدیث شیعه یعنی شهر مقدس قم روی آورد.
اقامت در شهر قم برای شهید کریمی با مشکلاتی توأم بود، اما چون تحصیل معارف و مکارم را در نظر داشت و به جلوه های معنوی بارگاه مطهر بی بی فاطمه معصومه سلام الله علیها توجه می کرد، به این سختی ها وقعی نمی نهاد و هر گونه عسرت و ناملایمت را، حکمتی برای رسیدن به موفقیت های بزرگ تلقی می کرد.
در آن زمان، مرجع عالی قدر جهان تشیع، حضرت آیت الله العظمی بروجردی (1292-1381 ق) با بیانی رسا و دانشی گسترده در قلمرو فقه و اصول، حوزه درس پرکششی را در قم بنیان نهاده بود. به همین دلیل بسیاری از طلاب فاضل به محضرش می شتافتند و از خرمن دانش و اندیشه وی بهره می گرفتند. شهید کریمی هم فرصت بدست آمده را غنیمت شمرده، مشتاقانه از انوار پرفیض این عالم عامل و جامع معقول و منقول، بهره ها برد. و تحت تأثیر افکار روشن و نظریه های مستدل این مجتهد پرآوازه، ضمن فراگیری دروس خارج فقه و اصول، خود به ابتکارات و نوآوری هایی دست یافت.
محمد کریمی، روحانی مشهور شهرستان نوشهر مازندران است که عمر بابرکت خود را در جهت تشریح مسایل دینی و آموزش احکام به مردم علاقمند صرف می کرد و برای احیای ارزش های مذهبی تلاش بسیار می ورزید. وی با وجود آن که از افراد سرشناس شهر کشکک بود، اما وضع اقتصادی نامطلوبی داشت و روزگار را به مشقت و سختی می گذرانید. آن شهید عزیز این شیوه زندگی را با عزت و قناعت پی می گرفت و اجازه نمی داد، برای تأمین نیازمندی های خود، زحمتی را برای دیگران که خیلی هم مشتاق اعانت بودند، فراهم کند. در واقع زندگی این مرد، سیره بزرگان دین را در اذهان زنده می سازد.
پدر خانواده نیز تلاشگرانه می کوشید با کسب و کار حلال خود، حداقل معیشتی را که می توانست، برای عائله خود تدارک ببیند. وی در این راستا دقت می ورزید که نه تنها اندک حرامی، بلکه حتی شبهناک هم به زندگی او وارد نشود. این کوشش ها و در کنارش، فعالیت های تبلیغی جهت نشر تعالیم دینی، نوعی نورانیت را در این خانواده آفریده بود که به خوبی می توانست نهال اخلاص، پارسایی و صداقت را رشد دهد.
در یکی از روزهای سال 1311 ش، فرزندی در این خانواده دیده به جهان گشود و پدرش او را عمادالدین نامید تا چون به سنین رشد و شکوفایی رسد، در حفظ و پابرجایی «عماد دین» و پاسداری از معنویت بکوشد. پدر چون این نوزاد را در آغوش گرفت، برایش دعا کرد و از پیشگاه پروردگار متعال خواست تا وی را در پرورش این طفل در سایه فضایل و مکارم یاری دهد.
عمادالدین همچون دیگر کودکان آبادی کشکک از نظر جسمی رشد می کرد، اما چون زلال خداباوری در خانواده اش جریان داشت، جان و دلش از چنین سرچشمه ای تغذیه می شد. بدین گونه دوران صباوت او به محیطی آکنده از صمیمیت سرشته و در محبت خاندان عترت، پیوند می خورد. عمادالدین همچون شکوفه ای سبز و باطراوت در دامنی پاک و بی آلایش شکل گرفت و فضیلت از همان اوان کودکی بر لوح پاک این پسر نقش بست. این ویژگی نه تنها عمادالدین را از گزند آفات و هرزه روی ها مصون می داشت، بلکه وی را برای رسیدن به مراتب فکری، فرهنگی و روحانی مهیا می کرد. او نخستین آموزه های دینی و قرآنی را از پدر آموخت و نزد آن مربی خوش خو، نیل به فضایل اخلاقی و کرامت های انسانی را تمرین می کرد و نهال وجود خویش را از جرعه های ناب قرآن و حدیث سیراب می ساخت.
عمادالدین کریمی دوران کودکی و نوجوانی را در فقر گذرانید. وی تحصیلات دوره ابتدایی را در شهرستان نوشهر به اتمام رسانید و در تهران موفق به اخذ دیپلم گردید. او به شوق بارگاه پاک و مطهر حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام، به جوار آن حضرت شتافت و با استمداد از فضای ملکوتی مشهد مقدس به کمالاتی نایل آمد. شهید کریمی دوران تحصیلات حوزوی خود را در مدارس علمیه این شهر آغاز کرد و استعداد و قریحه سرشارش سبب گردید تا بتواند در مدتی کوتاه ادبیات، لمعه، قوانین و مقداری از رسائل را در آنجا فراگیرد. او مدت پنج سال در حجره هایی تنگ و تاریک در اوج فقر و تنگدستی به کسب معارف و علوم اهل بیت علیهم السلام پرداخت و سرانجام به پایگاه فقه و حدیث شیعه یعنی شهر مقدس قم روی آورد.
اقامت در شهر قم برای شهید کریمی با مشکلاتی توأم بود، اما چون تحصیل معارف و مکارم را در نظر داشت و به جلوه های معنوی بارگاه مطهر بی بی فاطمه معصومه سلام الله علیها توجه می کرد، به این سختی ها وقعی نمی نهاد و هر گونه عسرت و ناملایمت را، حکمتی برای رسیدن به موفقیت های بزرگ تلقی می کرد.
در آن زمان، مرجع عالی قدر جهان تشیع، حضرت آیت الله العظمی بروجردی (1292-1381 ق) با بیانی رسا و دانشی گسترده در قلمرو فقه و اصول، حوزه درس پرکششی را در قم بنیان نهاده بود. به همین دلیل بسیاری از طلاب فاضل به محضرش می شتافتند و از خرمن دانش و اندیشه وی بهره می گرفتند. شهید کریمی هم فرصت بدست آمده را غنیمت شمرده، مشتاقانه از انوار پرفیض این عالم عامل و جامع معقول و منقول، بهره ها برد. و تحت تأثیر افکار روشن و نظریه های مستدل این مجتهد پرآوازه، ضمن فراگیری دروس خارج فقه و اصول، خود به ابتکارات و نوآوری هایی دست یافت.
wikiahlb: شهید_عمادالدین_کریمى