شهباز

علی بن احمد نسوی در بازنامهٔ خود می نویسد که «در طول شصت سال اشتغالش به بازداری، همه گونه «شِکَرَه» می داشته است «مگر سُنْقُر و باز سفید». » علی بن حسین مسعودی در مروج الذهب می نویسد «جمهور اهل معرفت به پرندگان و دیگر جانوران شکاری - از ایرانی و ترک و رومی و هندی و عرب - گفته اند که آن بازی که رنگش به سفیدی می زند از همهٔ بازها سریع تر، زیباتر، به تنْ نیکوتر و به دلْ بیباک تر است، از همه آسان تر تربیت می پذیرد و در اوج گیری و بلندپروازی و دورپروازی از همه نیرومندتر است، زیرا آن حرارت سوزان و جرأت که در او هست در هیچ یک از دیگر انواع بازان نیست. اختلاف رنگ های بازان در اثر اختلاف زیستگاه های آنهاست و، ازین رو، به سبب بسیاریِ برف در ارمنستان و خَزَران و گرگان و نواحی همسایه این ها در سرزمین تُرکان، بازهای سفید به رنگ سفید خالص در می آیند»
برخی فرهنگ نویسان آن را باز سپید معرفی کرده اند که بسیار کمیاب است و به احتمال بسیار هم معنی تیقون یا طوغان در ترکی باشد. گاه نیز همهٔ انواع ( باز ) را شاه باز نامیده اند.
در فرهنگ واژه دهخدا چنین آمده است: «شهباز. ( اِ مرکب ) مخفف شاهباز. جانوری است شکاری که به جثه از باز بزرگتر و به گیرائی کمتر می باشد و باز بزرگ را نیز گویند. ( برهان ) ( فرهنگ جهانگیری ) »
در فرهنگ فارسی معین آمده: «شاهباز یا شهباز: گونه ای باز بزرگِ شکاری به رنگ های زرد و سفید. »