شهاب الدین تلعفری

[ویکی فقه] تَلَعفَری، شهاب الدین محمدبن یوسف شیبانی، مکنّا به ابوعبدالهو، شاعر قرن هفتم بود.
شهرت تَلَعْفَریِ را ظاهراً به جهت انتساب پدر وی به تَلّاعفر، محلی میان موصل و سنجار، دانسته اند.تلعفری در ۵۹۳ در موصل به دنیا آمد و در همان جا تحصیل کرد. پدرش که خود شاعری با تمایلات شیعی و آشنا به متون ایرانی بود احتمالاً در پرورش ذوق ادبی وی مؤثر بوده است. در آغاز جوانی به ستایش فرمانروایان روی آورد. نخست به ستایش ملک اشرف موسی ایوبی، فرمانروای عراق (۶۰۷ـ ۶۲۶)، پرداخت و از بخششهای فراوان وی برخوردار شد، اما به سبب قماربازی و باختن هدایا و صله های ملک اشرف و افراط در میگساری ، فرمانروای ایوبی او را به حلب تبعید کرد. حاکم حلب، الملک الناصر، او را به خود نزدیک گردانید و برایش مقرری تعیین کرد، لیکن وی به سبب قماربازی و خشم الملک الناصر نتوانست در حلب بماند و به دمشق بازگشت و با از سرگیری شیوة پیشین و افراط در قمار تا آن جا پیش رفت که ناگزیر به سکونت در تون حمام گردید
← مناظرات شعری سلیمان بن بُلیمان
(۱) ابن خلّکان.(۲) ابن شاکر کتبی، فوات الوفیات، چاپ احسان عباس، بیروت ۱۹۷۳ـ۱۹۷۴.(۳) ابن شعار، قلائد الجمان فی فرائد شعراء هذا الزمان، چاپ عکسی از نسخة خطی کتابخانة سلیمانیة استانبول، مجموعة اسعد افندی، ش ۲۳۲۳، چاپ فؤاد سزگین، فرانکفورت ۱۴۱۰/۱۹۹۰.(۴) ابن صقاعی، تالی کتاب وفیات الاعیان، چاپ ژاکلین سوبله، دمشق ۱۹۷۴.(۵) احمد احمد بدوی، اُسُس النقد الادبی عندالعرب، قاهره ۱۹۶۴.(۶) محمدبن احمد ذهبی، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، چاپ عمر عبدالسلام تدمری، حوادث و وفیات ۶۷۱ـ۶۸۰ ه، بیروت ۱۴۲۰/ ۱۹۹۹.(۷) جرجی زیدان، تاریخ آداب اللغة العربیة، مصر ۱۹۱۱ـ۱۹۱۴.(۸) سرکیس.(۹) صفدی.(۱۰) شوقی ضیف، تاریخ الادب العربی، ج۵، عصرالدول و الامارات، قاهره ۱۹۸۰.(۱۱) یاقوت حموی، معجم البلدان.