شاه لطیف بری

[ویکی فقه] شاه لطیف برّی، نام اصلی وی عبداللطیف است و با القاب شاه لطیف، برّی پادشاه و برّی سلطان و امام برّی نیز خوانده می شود. او فرزند سید محمود بود، و نسبش را با ۲۵ واسطه به امام کاظم علیه السلام می رسانند.
در ۱۰۲۶ در روزگار جهانگیر پادشاه در روستای چَوری کَرسال در ناحیه جهلم زاده شد.

اقامت در باغان و سلوک وی
چون پدر وی سرزمین اجدادی خود را ترک گفت و در باغان، روستایی از توابع اسلام آباد، اقامت گزید، شاه لطیف را به گله بانی واداشتند. اما وی رو به عالم سلوک آورد و دوازده سال به ریاضت پرداخت و با عارفی که سلسله طریقتی وی به عبدالقادر گیلانی می پیوست و به قولی شیخ جمال الله حیات المیر نام داشت بیعت کرد. در باغان اقامت گزید و آن جا را نورپور نام نهاد.

وجه تسمیه به برّی
به دلیل سیاحت طولانی در بیابان ها و دشت ها به برّی ملقب گشت. این وجه تسمیه در دو بیت شعر فارسی آمده است: به ویرانه شب و روز در بندگی/ به سر کرد در بندگی زندگی // چو گردید بر کوه و هامون و دشت/ به عالم وز آن برّی مشهور گشت.

برّی از مشایخ سهروردیه
...