شاه صفی

[ویکی شیعه] شاه صفی از پادشاهان سلسله صفوی در ایران که پس از پدربزرگش شاه عباس در سن هیجده سالگی به پادشاهی رسید(۱۰۳۸ق / ۱۶۲۸ م) و حدود سیزده سال حکومت کرد. جنگ با دولت عثمانی و معاهده زهاب که منجر به جدایی بغداد از ایران و تثبیت حاکمیت ایران بر ایروان و آذربایجان شد، از مهم ترین حوادث دوره حکومت شاه صفی است.
پس از شاه عباس اول، نوه اش شاه صفی در سن هیجده سالگی به حکومت رسید.(۱۰۳۸ق/ ۱۶۲۸م) «نام او سام میرزا بود، پسر صفی میرزا، پسر نواب گیتی ستان عباس ماضی. بعد از جلوس، تغییر اسم خود داده، موسوم به اسم پدرش، شاه صفی شد.»
برخی آورده اند شاه صفی قبل از جلوس بر تخت فرمانروایی، عمر خود را در حرمخانه شاهی گذرانده بود و وی را بسیار درنده خو و بی رحم معرفی کرده اند؛ «تا جایی که افراد ذکور خاندان سلطنتی را از دم کشت و ریشه خاندان های مخلص و خدمتگزاری چون امام قلی خان، فاتح هرمز، و گنجعلی خان زیگ را از ایران برکند.»

شاه صفی (نور ۱۰۲۱ ـ ۱۰۵۲ ق)
شهرت سام میرزا، ششمین پادشاه (حک: ۱۰۳۸ ـ ۱۰۵۲ق) صفوی، پسر صفی میرزا و نواده و جانشین شاه عباس اول . در نور مازندران به دنیا آمد. در دورۀ سلطنت وی انحصار معاملۀ ابریشم به نفع ارامنه از دست شاه خارج شد، در عوض، سیاست تبدیل ولایات ممالک به خالصه توسعه یافت . شاه صفی با عقد معاهدۀ صلح طولانی ذهاب با عثمانی (۱۰۴۹ ق) گرچه مسیرهای قدیمی تجارت ، که در دست هلندی ها بود، را احیا کرد، اما عراق و بخشی از کردستان از ایران جدا شد. در سلطنت او، ولایت قندهار و بخش هایی از سیستان و خراسان از قلمرو دولت صفوی جدا شد و به قلمرو شاه جهان تیموری پادشاه هند پیوست (۱۰۴۳ ق). شاه صفی پادشاهی بی لیاقت، سفاک و خون ریز بود و علاوه بر شاهزادگان ذکور صفوی، بسیاری از بزرگان همچون عیسی خان قورچی باشی و چراغ خان زاهدی و امامقلی خان را کشت . شاه صفی در کاشان درگذشت و در قم به خاک سپرده شد.