شان

. *پیور:
Iranica in the Achaemenid Period ( ca. 550 - 330 B. C. ) : Lexicon of Old Iranian by Jan Tavernier

شایگان : شایگان به معنای سزاوار درخور و شایسته است.
جهاندیده یوسف هم اندر زمان
سماطی بفرمود بس شایگان .
شمسی ( یوسف و زلیخا ) .
که آن نعمتی بود بس شایگان
که شان داده بد یوسف کامران .
( یوسف وزلیخا ) .
- کرامات شایگان ؛ بزرگواریهای شاهانه :
زین کرامات شایگان که سپرد
بتو اقبال مقتدای جهان .
ابوالفرج رونی .
- گلشن شایگان ؛ گلشن شاه وار و شاهانه :
بگفت این و از پیش آزادگان
بیامد سوی گلشن شایگان .
فردوسی
شایگان
فرهنگ فارسی معین
[ په . ] ( ص مر. ) 1 - سزاوار. 2 - درخور شاه . 3 - هر چیز خوب و گران بها. 4 - فراخ . 5 - خزانه . 6 - گنج شاهانه . 7 - از عیوب قافیه است و آن تکرار علامت جمع باشد در قافیه . شایورد ( یْ وَ ) ( اِمر. ) 1 - هاله ، خرمن ماه . 2 - پرده ای است از موسیقی
شایگان : مترادف شایگان: سزاوار، شایسته، فراوان، خزانه، خزینه، گنج، عریض، فراخ، وسیع، شاهوار
شایگان : شایگان به معنای ارزشمند، ممتاز، عالی، شایسته.
شایان : ( اسم فاعل از شایستن ) ، 1 - شایسته، سزاوار، در خور؛ 2 - ( به مجاز ) بسیار، فراوان.
شایا : ( اسم فاعل از شایستن ) ، 1 - شایسته، سزاوار، در خور؛ 2 - ( به مجاز ) بسیار، فراوان.