[ویکی فقه] سید عبدالعلی دستغیب از اساتید و نویسندگان معاصر ایرانی در زمینه های مختلف علوم انسانی به خصوص هنر می باشد.
«سید عبد العلی دستغیب»، در ۱۶ آبان ۱۳۱۰ ش، در شیراز به دنیا آمد. پدرش، سید جواد، واعظ و سپس کارمند وزارت معارف (فرهنگ و آموزش و پرورش بعدی) در شهرستان های فیروزآباد و جهرم بود. عبد العلی، تحصیلات ابتدایی و دوره اول متوسطه را در فیروزآباد و جهرم انجام داد، سپس وارد دانشسرای مقدماتی شیراز شد و پس از فراغت از تحصیل، به تدریس در دبستان های کازرون و نورآباد ممسنی پرداخت. وی پس از ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲، به دلیل فعالیت سیاسی، بازداشت شد و یک سال را در زندان شیراز گذراند. دستغیب پس از آزادی از زندان، به علت ممنوعیت از مشاغل دولتی، به کار در دفتر اسناد رسمی و روزنامه های محلی شیراز پرداخت و مدت سه سال نیز کارمند غیر رسمی اداره بهداشت بود. دستغیب در سال ۱۳۳۷، برای ادامه تحصیل به تهران رفت و وارد دانشسرای عالی شد. پس از گذراندن دوره سه ساله دانشسرای عالی در رشته فلسفه و علوم تربیتی، فوق لیسانس همین رشته را ادامه داد، اما به دلیل موانعی درس را رها کرد. از آن پس تا سال ۱۳۵۹ به تدریس ادبیات، نقد ادبی و جامعه شناسی هنر در دبیرستان ها، مدارس عالی و دانشسراهای مقدماتی در شیراز و تهران پرداخت. وی در سال ۱۳۵۹، به درخواست خود بازنشسته شد و از آن پس توانست وقت بیشتری را به مطالعه و نگارش اختصاص دهد.
فعالیتها
عبد العلی دستغیب، از سال ۱۳۲۶ در روزنامه های شیراز همچون پارس و بهار ایران و سپس در مجله ها و روزنامه های تهران همچون اطلاعات، کیهان، سخن، فردوسی، نگین، روشنفکر، امید ایران، پیام نوین، راهنمای کتاب، آینده، آدینه، کلک، کیهان فرهنگی، نیستان و ادبیات داستانی، مقاله ها و مطالب متعددی در زمینه های تاریخ، فلسفه، جامعه شناسی و هنر نوشته است.
آرا و گرایش ها
دستغیب، معتقد است که هیچ اثر هنری و ادبی در خلا به وجود نمی آید، بلکه نویسنده در ارتباط با مردم است که دریافت هایی به دست می آورد و آن را می نگارد؛ یعنی آن ها را از فیلتر احساسات و عواطف خویش عبور می دهد. از دستغیب، نزدیک به چهل کتاب منتشر شده است. وی در سال ۱۳۷۴، از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، به عنوان منتقد نمونه برگزیده شد و لوح سپاس خدمات فرهنگی دریافت کرد. همچنین، در سال ۱۳۸۲، طی مراسمی در صدا و سیما، به عنوان چهره ماندگار در رشته نقد ادبی شناخته شد و موفق به دریافت لوح تقدیر و جایزه گردید.
تالیفات
...
«سید عبد العلی دستغیب»، در ۱۶ آبان ۱۳۱۰ ش، در شیراز به دنیا آمد. پدرش، سید جواد، واعظ و سپس کارمند وزارت معارف (فرهنگ و آموزش و پرورش بعدی) در شهرستان های فیروزآباد و جهرم بود. عبد العلی، تحصیلات ابتدایی و دوره اول متوسطه را در فیروزآباد و جهرم انجام داد، سپس وارد دانشسرای مقدماتی شیراز شد و پس از فراغت از تحصیل، به تدریس در دبستان های کازرون و نورآباد ممسنی پرداخت. وی پس از ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲، به دلیل فعالیت سیاسی، بازداشت شد و یک سال را در زندان شیراز گذراند. دستغیب پس از آزادی از زندان، به علت ممنوعیت از مشاغل دولتی، به کار در دفتر اسناد رسمی و روزنامه های محلی شیراز پرداخت و مدت سه سال نیز کارمند غیر رسمی اداره بهداشت بود. دستغیب در سال ۱۳۳۷، برای ادامه تحصیل به تهران رفت و وارد دانشسرای عالی شد. پس از گذراندن دوره سه ساله دانشسرای عالی در رشته فلسفه و علوم تربیتی، فوق لیسانس همین رشته را ادامه داد، اما به دلیل موانعی درس را رها کرد. از آن پس تا سال ۱۳۵۹ به تدریس ادبیات، نقد ادبی و جامعه شناسی هنر در دبیرستان ها، مدارس عالی و دانشسراهای مقدماتی در شیراز و تهران پرداخت. وی در سال ۱۳۵۹، به درخواست خود بازنشسته شد و از آن پس توانست وقت بیشتری را به مطالعه و نگارش اختصاص دهد.
فعالیتها
عبد العلی دستغیب، از سال ۱۳۲۶ در روزنامه های شیراز همچون پارس و بهار ایران و سپس در مجله ها و روزنامه های تهران همچون اطلاعات، کیهان، سخن، فردوسی، نگین، روشنفکر، امید ایران، پیام نوین، راهنمای کتاب، آینده، آدینه، کلک، کیهان فرهنگی، نیستان و ادبیات داستانی، مقاله ها و مطالب متعددی در زمینه های تاریخ، فلسفه، جامعه شناسی و هنر نوشته است.
آرا و گرایش ها
دستغیب، معتقد است که هیچ اثر هنری و ادبی در خلا به وجود نمی آید، بلکه نویسنده در ارتباط با مردم است که دریافت هایی به دست می آورد و آن را می نگارد؛ یعنی آن ها را از فیلتر احساسات و عواطف خویش عبور می دهد. از دستغیب، نزدیک به چهل کتاب منتشر شده است. وی در سال ۱۳۷۴، از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، به عنوان منتقد نمونه برگزیده شد و لوح سپاس خدمات فرهنگی دریافت کرد. همچنین، در سال ۱۳۸۲، طی مراسمی در صدا و سیما، به عنوان چهره ماندگار در رشته نقد ادبی شناخته شد و موفق به دریافت لوح تقدیر و جایزه گردید.
تالیفات
...
wikifeqh: سیدعبدالعلی_دستغیب
[ویکی فقه] سید عبدالعلی دستغیب از اساتید و نویسندگان معاصر ایرانی در زمینه های مختلف علوم انسانی به خصوص هنر می باشد.
«سید عبد العلی دستغیب»، در ۱۶ آبان ۱۳۱۰ ش، در شیراز به دنیا آمد. پدرش، سید جواد، واعظ و سپس کارمند وزارت معارف (فرهنگ و آموزش و پرورش بعدی) در شهرستان های فیروزآباد و جهرم بود. عبد العلی، تحصیلات ابتدایی و دوره اول متوسطه را در فیروزآباد و جهرم انجام داد، سپس وارد دانشسرای مقدماتی شیراز شد و پس از فراغت از تحصیل، به تدریس در دبستان های کازرون و نورآباد ممسنی پرداخت. وی پس از ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲، به دلیل فعالیت سیاسی، بازداشت شد و یک سال را در زندان شیراز گذراند. دستغیب پس از آزادی از زندان، به علت ممنوعیت از مشاغل دولتی، به کار در دفتر اسناد رسمی و روزنامه های محلی شیراز پرداخت و مدت سه سال نیز کارمند غیر رسمی اداره بهداشت بود. دستغیب در سال ۱۳۳۷، برای ادامه تحصیل به تهران رفت و وارد دانشسرای عالی شد. پس از گذراندن دوره سه ساله دانشسرای عالی در رشته فلسفه و علوم تربیتی، فوق لیسانس همین رشته را ادامه داد، اما به دلیل موانعی درس را رها کرد. از آن پس تا سال ۱۳۵۹ به تدریس ادبیات، نقد ادبی و جامعه شناسی هنر در دبیرستان ها، مدارس عالی و دانشسراهای مقدماتی در شیراز و تهران پرداخت. وی در سال ۱۳۵۹، به درخواست خود بازنشسته شد و از آن پس توانست وقت بیشتری را به مطالعه و نگارش اختصاص دهد.
«سید عبد العلی دستغیب»، در ۱۶ آبان ۱۳۱۰ ش، در شیراز به دنیا آمد. پدرش، سید جواد، واعظ و سپس کارمند وزارت معارف (فرهنگ و آموزش و پرورش بعدی) در شهرستان های فیروزآباد و جهرم بود. عبد العلی، تحصیلات ابتدایی و دوره اول متوسطه را در فیروزآباد و جهرم انجام داد، سپس وارد دانشسرای مقدماتی شیراز شد و پس از فراغت از تحصیل، به تدریس در دبستان های کازرون و نورآباد ممسنی پرداخت. وی پس از ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲، به دلیل فعالیت سیاسی، بازداشت شد و یک سال را در زندان شیراز گذراند. دستغیب پس از آزادی از زندان، به علت ممنوعیت از مشاغل دولتی، به کار در دفتر اسناد رسمی و روزنامه های محلی شیراز پرداخت و مدت سه سال نیز کارمند غیر رسمی اداره بهداشت بود. دستغیب در سال ۱۳۳۷، برای ادامه تحصیل به تهران رفت و وارد دانشسرای عالی شد. پس از گذراندن دوره سه ساله دانشسرای عالی در رشته فلسفه و علوم تربیتی، فوق لیسانس همین رشته را ادامه داد، اما به دلیل موانعی درس را رها کرد. از آن پس تا سال ۱۳۵۹ به تدریس ادبیات، نقد ادبی و جامعه شناسی هنر در دبیرستان ها، مدارس عالی و دانشسراهای مقدماتی در شیراز و تهران پرداخت. وی در سال ۱۳۵۹، به درخواست خود بازنشسته شد و از آن پس توانست وقت بیشتری را به مطالعه و نگارش اختصاص دهد.