[ویکی فقه] بَراقی ، حسین بن احمد نجفی ، یا سید حسّون براقی (۱۲۶۱ یا ۱۲۶۲- ۱۳۳۲ق /۱۸۴۵ یا ۱۸۴۶- ۱۹۱۴م )، مورخ و رجال شناس شیعیِ عراقی. نسب او به زید ، فرزند امام حسن مجتبی (علیه السلام) می رسد.
در ۱۲۶۱ وی در بَراق یکی از ۴ محله معروف نجف اشرف در خانواده ای اهل علم دیده به جهان گشود. نیای بزرگ او سیداسماعیل و خانواده اش که به «حسنی » معروف و اهل علم و تقوا بودند، در اواخر سده ۱۲ق از اطراف بغداد به نجف کوچیدند و در محله براق سکنی گزیدند.
فعالیت علمی
وی از دوران کودکی ، به شوق تحصیل علم در مجالس عالمان و فاضلان نجف اشرف شرکت می جست و از شیوخ علما و فضلا و سالخوردگان ، حوادث مهم گذشته را می شنید و جمع و ضبط می کرد. از دوران کودکی نزد دانشمندان و ادیبان به تحصیل پرداخت و در جوانی به سلک اهل علم درآمد.به تاریخ، بویژه تاریخ عراق، سخت دلبسته بود و برای آگاهی از حوادث تاریخی و نیز کسب اطلاعات، با استادان و آگاهان الفت و مراوده داشت.همچنین به مطالعه کتب تاریخی اهتمام بسیار می ورزید.بسیاری از کتابها را استنساخ می کرد و نسخه های خطی بعضی از کتابهای نایاب که به خط او نوشته شده تا این اواخر در کتابخانه های نجف موجود بوده است. براقی زبان فارسی را نیک می دانست و از کتب فارسی درباره تاریخ عراق مطلب جمع می کرد. براقی کتابخانه نه چندان بزرگ ، اما نفیسی از آثار و نوشته های نادر تاریخی فراهم آورده بود و بسیاری از نسخه ها را نیز خود به خط خویش استنساخ می کرد. وی در کنار مطالعه آثار و کتب ، و برای نگارش دقیق تاریخ، به بیش تر شهرهای عراق مسافرت و از آثار باستانی آن ها دیدن کرد. و در این سفرها به مطالعه و بررسی کتیبه های کهن در مزارهای اطراف دجله و فرات و دیگر نواحی عراق همت می گماشت . او در واقع تنها مورخی است که تمامی همت خود را صرف نوشتن تاریخ عراق، خصوصاً کوفه، کرده است.محمدرضا مظفّر در مقدمه خود بر کتاب تاریخ الکوفه می نویسد که کار براقی حق اهمیت تاریخی این شهر را ادا کرده است. آثار او هر چند از نظر ادبی بلیغ و فصیح نیست، به سبب در برگرفتن مطالب مهم تاریخی، توجه مورخان را جلب کرده است. با آنکه کوشش براقی را در گردآوری منابع تاریخی و تاریخ نگاری ستوده اند، اما نثر او را متوسط و پاره ای داوری های تاریخی وی را نادرست و عامیانه دانسته اند.
مهاجرت به قریه لُهَیْبات
براقی در حدود سال ۱۳۲۰ق به سبب برخی بی مهری ها، از نجف به قریه لُهَیْبات، از نواحی حیره ، مهاجرت کرد و تا پایان عمر در نهایت تنگدستی در آن جا به تتبع و تحقیق پرداخت و سرانجام در سال ۱۳۳۲ همان جا دیده از جهان فرو بست و جنازه او را در نجف اشرف در خانه خودش به خاک سپردند.
آثار
...
در ۱۲۶۱ وی در بَراق یکی از ۴ محله معروف نجف اشرف در خانواده ای اهل علم دیده به جهان گشود. نیای بزرگ او سیداسماعیل و خانواده اش که به «حسنی » معروف و اهل علم و تقوا بودند، در اواخر سده ۱۲ق از اطراف بغداد به نجف کوچیدند و در محله براق سکنی گزیدند.
فعالیت علمی
وی از دوران کودکی ، به شوق تحصیل علم در مجالس عالمان و فاضلان نجف اشرف شرکت می جست و از شیوخ علما و فضلا و سالخوردگان ، حوادث مهم گذشته را می شنید و جمع و ضبط می کرد. از دوران کودکی نزد دانشمندان و ادیبان به تحصیل پرداخت و در جوانی به سلک اهل علم درآمد.به تاریخ، بویژه تاریخ عراق، سخت دلبسته بود و برای آگاهی از حوادث تاریخی و نیز کسب اطلاعات، با استادان و آگاهان الفت و مراوده داشت.همچنین به مطالعه کتب تاریخی اهتمام بسیار می ورزید.بسیاری از کتابها را استنساخ می کرد و نسخه های خطی بعضی از کتابهای نایاب که به خط او نوشته شده تا این اواخر در کتابخانه های نجف موجود بوده است. براقی زبان فارسی را نیک می دانست و از کتب فارسی درباره تاریخ عراق مطلب جمع می کرد. براقی کتابخانه نه چندان بزرگ ، اما نفیسی از آثار و نوشته های نادر تاریخی فراهم آورده بود و بسیاری از نسخه ها را نیز خود به خط خویش استنساخ می کرد. وی در کنار مطالعه آثار و کتب ، و برای نگارش دقیق تاریخ، به بیش تر شهرهای عراق مسافرت و از آثار باستانی آن ها دیدن کرد. و در این سفرها به مطالعه و بررسی کتیبه های کهن در مزارهای اطراف دجله و فرات و دیگر نواحی عراق همت می گماشت . او در واقع تنها مورخی است که تمامی همت خود را صرف نوشتن تاریخ عراق، خصوصاً کوفه، کرده است.محمدرضا مظفّر در مقدمه خود بر کتاب تاریخ الکوفه می نویسد که کار براقی حق اهمیت تاریخی این شهر را ادا کرده است. آثار او هر چند از نظر ادبی بلیغ و فصیح نیست، به سبب در برگرفتن مطالب مهم تاریخی، توجه مورخان را جلب کرده است. با آنکه کوشش براقی را در گردآوری منابع تاریخی و تاریخ نگاری ستوده اند، اما نثر او را متوسط و پاره ای داوری های تاریخی وی را نادرست و عامیانه دانسته اند.
مهاجرت به قریه لُهَیْبات
براقی در حدود سال ۱۳۲۰ق به سبب برخی بی مهری ها، از نجف به قریه لُهَیْبات، از نواحی حیره ، مهاجرت کرد و تا پایان عمر در نهایت تنگدستی در آن جا به تتبع و تحقیق پرداخت و سرانجام در سال ۱۳۳۲ همان جا دیده از جهان فرو بست و جنازه او را در نجف اشرف در خانه خودش به خاک سپردند.
آثار
...
wikifeqh: سیدحسین_بن_احمد_براقی_نجفی