سید مهدی حسینی انگجی

[ویکی اهل البیت] اجداد و نیاکان آیت الله حسینی انگجی افرادی متدین، محترم و تجارت پیشه بودند و پیشینه ای ممتاز در ترقی، آبادانی و بهبودی وضع اقتصادی کشور داشتند. سراهای حاج سید حسین، حاج میرابوالحسن و حاج میرزا محمد و تیمچه و بازار حاج میرابوالحسن، از یادگارهای خاندان انگجی در شهر تبریز می باشد.
سید مهدی، پسر آیت الله حاج میرزا ابوالحسن، پسر حاج میرزا محمد شیخ الشریعه، پسر حاج میرزا محمدعلی، پسر حاج میرزا محمد، پسر امیر آقا، پسر عبدالباقر، پسر امیر ابوالخیر، پسر امیر سراج الدین عبدالوهاب حسینی است و منتهی به سادات «شنب غازان» می گردد. سادات شنب غازان از سادات مدینه منوره بوده اند که در زمان سلطان محمود غازان و با دعوت خود او، از مدینه راهی تبریز می گردند و در شنب غازان اقامت می گزینند.
پدرش آیت الله حاج میرزا ابوالحسن انگجی فرزند حاج میرزا محمد شیخ الشریعه، در سال 1282 ق. متولد گردید. دروس آغازین را در تبریز آموخت و در سال 1304 ق. عازم عتبات عالیات شد و از محفل درس عالمان بزرگی مثل میرزا محمدفاضل ایروانی (1232-1306 ق)، میرزا حبیب الله رشتی (متوفای 1312 ق)، شیخ محمدحسین کاظمینی (1230-1308 ق) و محمدحسن ممقانی (1237-1322 ق) استفاده نمود و در سال 1308 ق. به تبریز مراجعت کرد. ایشان یکی از مدافعین راستین آیین محمدی و از مبارزین فعال علیه رژیم دیکتاتوری رضاخان قلدر بود.
آیت الله میرزا ابوالحسن انگجی در هیجدهم ذی القعده 1357 ق. در تبریز وفات نمود و پیکر مطهرش در مقبره خانوادگی، واقع در گورستان قدیمی درب گجیل تبریز، در دل خاک نهان گردید.
او به غیر از آثار سودمند و تألیفات ارزشمند، چهار دختر و شش پسر فاضل و دانشمند از خود به یادگار گذاشت که همه از بزرگان و علما بودند. اسامی پسران ایشان چنین است: آیت الله سید حسن انگجی (1314-1401 ق)، آیت الله سید محمدعلی انگجی (1315-1404 ق)، آیت الله سید مهدی انگجی (1323-1384 ق)، دکتر سید اسماعیل انگجی (1332-1395 ق)، دکتر سید ابراهیم انگجی (متولد 1324 ق) و دکتر محمود انگجی.
سید مهدی، در سال 1323 ق. (1283 ش) در شهر تبریز و در محله انگج و در خانواده علم و سیادت دیده به جهان گشود. پدرش از مراجع تقلید وقت و مادرش بانو «زهرا سلطان سرکارات»، از زنان صالح و مؤمن بود.
سید مهدی دوران کودکی را در خاندان علم، تقوا و مرجعیت سپری نمود و به سن تحصیل رسید. با توجه به استعداد سرشار و عشق به فراگیری علوم دینی، تحصیلات مقدماتی و دوره سطح را در تبریز نزد افاضل آن شهر، از جمله پدر دانشمندش، فراگرفت و در بیست و پنج سالگی راهی شهر مقدس قم شد. وی سطوح عالی را از دروس عالمان بزرگ شیعه همچون آیات عظام: حاج سید محمد حجت (1310-1372 ق)، آقا میرزا محمد همدانی (متوفای 1365 ق)، حاج سید محمدرضا گلپایگانی (1316-1414 ق)، حاج شیخ عبدالکریم حایری یزدی، مؤسس حوزه علمیه قم (1276-1355 ق) و علامه سید محمدحسین طباطبایی (1321-1402 ق) فراگرفت و مدارج علمی را به سرعت طی نمود و به دریافت اجازه اجتهاد از آیت الله حائری یزدی نایل آمد.
وی، پس از پانزده سال اقامت در حوزه علمیه قم و پس از وفات استاد بزرگوارش آیت الله حاج شیخ عبدالکریم حایری یزدی، در سال 1355 ق، به زادگاه خویش مراجعت کرد و به خدمات دینی مشغول شد.