سید ابوالحسن رفیعی قزوینی

[ویکی شیعه] سید ابوالحسن رفیعی قزوینی (۱۳۱۵ق-۱۳۵۳ش)، از علمای شیعه در قرن چهاردهم قمری که در شاخه های مختلف علوم اسلامی از جمله فقه، اصول، فلسفه و عرفان به تحصیل و تدریس مشغول بود. شیخ عبدالکریم حائری و میرزا هاشم اشکوری از اساتید وی بودند. امام خمینی و حسن حسن زاده آملی هم از معروف ترین شاگردان وی بودند.
وی به دلیل بیان دقیق و جذابی که در طرح مباحث داشت، مورد توجه طلبه های علوم دینی قرار گرفت. از وی آثاری در علوم مختلف بر جای مانده است. وی در سال ۱۳۵۳ش درگذشت و در حرم حضرت معصومه (س) به خاک سپرده شد.
سید ابوالحسن رفیعی فرزند میرزا خلیل از سادات حسینی در سال ۱۳۱۵ق(۱۲۶۸ش) در قزوین به دنیا آمد. جد او میرزا رفیع قزوینی از مجتهدان و حکیمان روزگار خود بود. خاندان وی که به آل رفیعی معروف بودند از خانواده های اهل علم و از نودگان میرزا محمد زمان طالقانی قزوینی بودند. مادر وی، دختر سید علی قزوینی نویسنده حاشیه بر قوانین الاصول است.

[ویکی اهل البیت] آقا سید ابوالحسن رفیعی قزوینی از مشاهیر و معاریف اساتید در نیم قرن اخیر بود، جامع المعقول والمنقول بود که در سال 1315ق در قزوین چشم به جهان گشود. فلسفه را نزد حکیم کرمانشاهی و حکیم اشکوری آموخته بود. پس از تأسیس حوزه علمیه قم در سال 1340 بوسیله مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی، معظم له به قم مهاجرت کرد و ضمن استفاده از محضر آقای حائری، خود به تدریس شرح منظومه سبزواری و اسفار ملاصدرا پرداخت، فضلا از درسش استفاده می کردند.
استاد بزرگ ما آیت الله خمینی مدظله شرح منظومه و قسمتی از اسفار را نزد او خوانده اند. او را بالخصوص از نظر حسن تقریر و بیان می ستودند.
مرحوم رفیعی در زمان حیات مرحوم آقای حائری به قزوین مراجعت کرد. طالبان حکمت احیانا برای استفاده از محضرش به قزوین می رفتند. سالهای آخر، تهران را محل اقامت قرار داد و از مراجع تقلید به شمار می رفت.
علامه سید ابوالحسن رفیعی قزوینی پس از سال ها مجاهدت، نیمه شب سه شنبه ۲۴ دی ماه ۱۳۵۳ شمسی، برابر اول محرم ۱۳۹۵ قمری در سن ۸۵ سالگی در تهران به لقاءالله شتافت و در مسجد بالاسر آستان قدس فاطمی، کریمه اهل بیت حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها به خاک سپرده شد.
سایت اعلام طهور، تاریخ بازیابی: 11 دی ماه 1391

[ویکی فقه] سیدابوالحسن رفیعی قزوینی (معروف به علامه رفیعی) فرزند سیدابراهیم -ذریه سیدمیرزا محمدزمان طالقانی قزوینی، از علمای شیعه در قرن چهاردهم قمری که در شاخه های مختلف علوم اسلامی از جمله فقه، اصول، فلسفه و عرفان به تحصیل و تدریس مشغول بود. شیخ عبدالکریم حائری و میرزا هاشم اشکوری از اساتید وی بودند. امام خمینی و حسن حسن زاده آملی هم از معروف ترین شاگردان وی بودند. از وی آثاری در علوم مختلف بر جای مانده است.
تبار آیة اللّه رفیعی قزوینی از خاندان های علمی شیعه در قزوین است. آنان از سادات حسینی به شمار می آیند و از ذریه سیدمیرزا محمدزمان طالقانی قزوینی، از اکابر علمای عصر خویش و از شاگردان ملا خلیل قزوینی اند. (درباره علمای این خاندان، ر. ک به
دایرة المعارف تشیع، ج۱، ص۱۷۳.
واژه خجسته ابوالحسن، کنیه پنج تن از امامان شیعه (علیه السّلام) است که به ترتیب عبارتند از: ۱. امام علی (علیه السّلام)؛ ۲. امام سجاد (علیه السّلام)؛ ۳. امام کاظم (علیه السّلام)؛ ۴. امام رضا (علیه السّلام)؛ ۵. امام هادی (علیه السّلام). (در کتب رجال شیعه و زندگینامه های ائمه (علیه السّلام) هرگاه ابوالحسن مطلق یا با صفت «اول» بیاید مقصود امام موسی کاظم (علیه السّلام) و با صفات «ثانی» مقصود امام رضا (علیه السّلام) و با صفت «ثالث» مراد امام هادی (علیه السّلام) است.)لذا وقتی خانواده ای نام «ابوالحسن» را بر فرزند خویش می نهد، به یادکرد پنج تن از ائمه (علیه السّلام) این نام را انتخاب می کند. آل رفیعی نیز که از سادات پاک سرشت قزوین هستند، پس از تولد «سیدابوالحسن» در سال ۱۳۱۰ه. ق برابر ۱۲۶۸ه. ش با انتخاب این نام، یاد پیشوایان علم و تقوا را پاس می دارند.
تحت تربیت پدر
پدر سیدابوالحسن که از خاندان علم و از پارسایان عصر خویش است، تربیت آغازین فرزند را خود بر عهده می گیرد و با نام خدا «گوهر معرفت» را به وی می آموزد و جان ابوالحسن را با خالق هستی بخش آشنا می سازد.آقا سیدابراهیم تصمیم می گیرد تا فرزند را پیش از آموزش الفبای نگارشی و علم آموزی از طریق کتاب و کتابخوانی، با پدیده های جهان خلقت آشنا سازد و او را به پدیدآورنده بزرگ آن ها رهنمون باشد. (آیةاللّه حسن زاده آملی فرماید: وقتی پیرمردی هم سن و سال استاد بزرگوار جناب آیةاللّه حاج میرزا ابوالحسن رفیعی قزوینی (رفع اللّه درجاته) حکایت می کرد که ما در اوان خردسالی در قزوین همین آقا سیدابوالحسن رفیعی را صدا می زدیم که بیا بازی، ایشان تا میدان با ما همراهی می کرد، ولی با ما بازی نمی کرد، در گوشه ای می ایستاد، یا به نبش دیواری تکیه می داد و دلنشین پیرمرد به یاد حضرت یحیی (علیه السّلام) افتادم که خدای سبحان در آیه سیزدهم سوره مریم قرآن فرموده است: «یا یحیی خذ الکتاب بقوّه و آتیناه الحکم صبیّا» حکم، امر حکیم محکم و متین و رصین است که بر اساس استوار حق و حقیقت قرار گرفته است و ریشه دوانده و پایدار است. «یس و القرآن الحکیم».
حسن زاده آملی، حسن، در آسمان معرفت، ص۳۸۳، گردآوری و تنظیم: محمد بدیعی.
...