سیارهٔ غول پیکر یا غول سیاره ( انگلیسی: Giant planet ) ، به سیاره های بسیار بزرگ گفته می شود. پیکر چنین سیاره هایی بیشتر به طور عمده؛ به جای سنگ یا دیگر مواد جامد، از موادی با نقطه جوش پایین ( گاز یا یخ ) ساخته شده است، اما سیاره های غول پیکر جامد نیز هستند. چهار سیارهٔ غول پیکر در سامانهٔ خورشیدی شناخته شده اند: هرمز، کیوان، اورانوس و نپتون اند. هویت بسیاری از برون سیاره های غول پیکر دیگری نیز در مدار ستارههای دیگر دانسته شده است.
گاهی غول سیاره ها نیز به نام سیارهٔ جوویان، ( سیارهٔ مشتری مانند ) ؛ برگرفته از ژوپیتر ( "جوو" نام دیگری برای خدای خدایان روم "ژوپیتر" ) است نامیده می شوند. از آن ها گاهی هم به عنوان گازغول ها یاد می شود. با این حال، بسیاری از اخترشناسان امروز این اصطلاح را تنها در مورد مشتری و کیوان به کار می برند؛ که اورانوس و نپتون را به خاطر ترکیبات مختلفی که دارند، به عنوان یخ غول می شناسند. [ ۱] هر دو نام به طور بالقوه تا اندازه ای گمراه کننده هستند: همهٔ غول سیاره ها بیشتر ساخته از مواد مایعی با نقطه های بحرانی بالاتر از دمای آن ها هستند، جایی که فازهای گازی و مایع به صورت مجزا و مشخصی وجود ندارد. اجزای سازندهٔ اصلی هیدرژن و هلیم و در مورد هرمز و کیوان، آب، آمُنیاک و متان؛ در مورد اورانوس و نپتون، است.
تفاوت تعریف میان کوتوله قهوه ای با وزن کم و یک غول گازی ( ~ ۱۳ مگاژول ) جستاری مورد بحث است. [ ۲] نظرهای یک مکتب فکری بر پایه طرز شکل گیری آن؛ و نظر دیگر، مبتنی بر فیزیک درونی جرمِ مورد بحث است. [ ۲] قسمتی از این بحث در توجه به این است که آیا «کوتوله های قهوه ای»، برپایه تعریف، باید در بخشی از تاریخ خود، فرایند همجوشی هسته ای را تجربه کرده باشند.
واژهٔ «غول گازی» در سال ۱۹۵۲ توسط نویسنده جیمز بلیش، نویسندهٔ علمی تخیلی به کار برده شده بود و در اصل برای اشاره به تمام سیاره های غول پیکر استفاده می شد. می توان گفت که این نام در برخی موارد اسم بی مسمایی به نظر می رسد، زیرا در بسیاری از این سیاره ها فشار بسیار زیاد است و ماده در حالت گاز نیست. [ ۳] سوای مواد جامد در هسته و لایه های بالایی جو، همه چیز در دمای بالاتر از نقطه بحرانی است، جایی که تفکیک بین مواد مایع و گازها وجود ندارد. سیارهٔ مایع در این جا اصطلاح دقیق تری خواهد بود. مشتری همچنین دارای هیدروژن فلزی در نزدیکی مرکز آن است، اما مقدار زیادی از آن هیدروژن، هلیوم و رد پای کمی از گازهای دیگر را در بالای نقطه های بحرانی خود دارد. جوهای قابل مشاهدهٔ همهٔ این سیاره ها ( در کمتر از عمق نوری ) در مقایسه با شعاع های آن ها ضخامت بسیار کمی است و تنها در امتداد یک درصد از راه به سوی مرکز سیاره گسترش می یابد. به این ترتیب، بخش های مشاهده شده گازی هستند ( در مقایسه با مریخ و زمین، که دارای اتمسفرهای گازی هستند که پوستهٔ سیاره ای آن ها از ورای آن قابل دیده شدن است ) .
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگاهی غول سیاره ها نیز به نام سیارهٔ جوویان، ( سیارهٔ مشتری مانند ) ؛ برگرفته از ژوپیتر ( "جوو" نام دیگری برای خدای خدایان روم "ژوپیتر" ) است نامیده می شوند. از آن ها گاهی هم به عنوان گازغول ها یاد می شود. با این حال، بسیاری از اخترشناسان امروز این اصطلاح را تنها در مورد مشتری و کیوان به کار می برند؛ که اورانوس و نپتون را به خاطر ترکیبات مختلفی که دارند، به عنوان یخ غول می شناسند. [ ۱] هر دو نام به طور بالقوه تا اندازه ای گمراه کننده هستند: همهٔ غول سیاره ها بیشتر ساخته از مواد مایعی با نقطه های بحرانی بالاتر از دمای آن ها هستند، جایی که فازهای گازی و مایع به صورت مجزا و مشخصی وجود ندارد. اجزای سازندهٔ اصلی هیدرژن و هلیم و در مورد هرمز و کیوان، آب، آمُنیاک و متان؛ در مورد اورانوس و نپتون، است.
تفاوت تعریف میان کوتوله قهوه ای با وزن کم و یک غول گازی ( ~ ۱۳ مگاژول ) جستاری مورد بحث است. [ ۲] نظرهای یک مکتب فکری بر پایه طرز شکل گیری آن؛ و نظر دیگر، مبتنی بر فیزیک درونی جرمِ مورد بحث است. [ ۲] قسمتی از این بحث در توجه به این است که آیا «کوتوله های قهوه ای»، برپایه تعریف، باید در بخشی از تاریخ خود، فرایند همجوشی هسته ای را تجربه کرده باشند.
واژهٔ «غول گازی» در سال ۱۹۵۲ توسط نویسنده جیمز بلیش، نویسندهٔ علمی تخیلی به کار برده شده بود و در اصل برای اشاره به تمام سیاره های غول پیکر استفاده می شد. می توان گفت که این نام در برخی موارد اسم بی مسمایی به نظر می رسد، زیرا در بسیاری از این سیاره ها فشار بسیار زیاد است و ماده در حالت گاز نیست. [ ۳] سوای مواد جامد در هسته و لایه های بالایی جو، همه چیز در دمای بالاتر از نقطه بحرانی است، جایی که تفکیک بین مواد مایع و گازها وجود ندارد. سیارهٔ مایع در این جا اصطلاح دقیق تری خواهد بود. مشتری همچنین دارای هیدروژن فلزی در نزدیکی مرکز آن است، اما مقدار زیادی از آن هیدروژن، هلیوم و رد پای کمی از گازهای دیگر را در بالای نقطه های بحرانی خود دارد. جوهای قابل مشاهدهٔ همهٔ این سیاره ها ( در کمتر از عمق نوری ) در مقایسه با شعاع های آن ها ضخامت بسیار کمی است و تنها در امتداد یک درصد از راه به سوی مرکز سیاره گسترش می یابد. به این ترتیب، بخش های مشاهده شده گازی هستند ( در مقایسه با مریخ و زمین، که دارای اتمسفرهای گازی هستند که پوستهٔ سیاره ای آن ها از ورای آن قابل دیده شدن است ) .
wiki: سیاره غول پیکر