سونات شماره ۱ پیانو (بتهوون). سونات پیانو شماره ۱ در فا مینور، اپوس ۲، اثر لودویگ فان بتهوون در سال ۱۷۹۵ نوشته و به جوزف هایدن تقدیم شده است. این اثر همزمان با دومین و سومین سونات پیانوی او در سال ۱۷۹۶ منتشر شد.
. . . هیوبرت پری به درستی قسمت آغازین این سونات را با قسمت پایانی سمفونی شماره ۴۰ موتسارت مقایسه کرده تا نشان دهد چه مقدار این اثر از بتهوون به آن نزدیک تر است. موومان آهسته … به خوبی مواردِ معدودی را نشان می دهد که بتهوون بر خلافِ لحن و غنای اندیشهٔ خود، از موتسارت تقلید می کند. هرچند در پایانِ بخش میانی، ساختار نامنظمِ و تا حدی پراکندهٔ موتسارت را وارد تضاد مستقیم با تم هایی می کند که بتهوونی بودن آن، در احساسِ غم انگیز بودنش هست. . .
سونات در چهار موومان ساخته شده است:
• آلگرتو ( فا مینور )
• آداجیو ( فا ماژور )
• منوئه – آلگرتو ( فا مینور – تریو در فا ماژور )
• پرستیسیمو ( فا مینور )
موومان اول همان طور که در زمانِ بتهوون رایج بود، در فرم سونات سنتی، تنالیتهٔ فا مینور و با یک تنش هیجان انگیز که در سراسر قطعه وجود دارد، در مدتی معمولی به پایان می رسد. این قطعه با یک فیگور آرپژی و صعودی ( به اصطلاح صعود مانهایمی ) شروع می شود. تم اول شبیه ابتدای موومان چهارم از سمفونی شماره ۴۰ موتسارت است که با نت های دولاچنگ و تریوله به اوج می رسد. [ ۲] شکلِ این تم توسط آرنولد شونبرگ به عنوان نمونه ای از یک جملهٔ موسیقی با «تکرار بالارونده»[ ب] نام برده شده است. [ ۳]
تم اول تا رسیدن به حال و هوای یک نیمه کادانس در میزان هشتم، به طور فزاینده ای کوتاه می شود. پس از یک فرماتای کوتاه، موتیف صعودی و آرپژی در نمایان ( دو مینور ) معرفی و با دست چپ نواخته می شود. این حرکت به صورت یکپارچه با دنباله ای از تقلید و سکانس ( میزان های ۱۴–۹ ) ادامه می یابد که به طور مؤثری آماده سازی برای انتقال از گام اولیه به گام ثانویه عمل می کند. در ادامه، سه بار پیشروی صعودی در باس و دست چپ با آکوردهای نیمه بسته در لا بمل ماژور ( میزان های ۲۰–۱۵ ) ، در برابر یک فاصلهٔ سوم نزولی که همزمان در دست راست اجرا می شود، بدون تردید ورود به گام ثانویه ( لا بمل ماژور ) را آغاز می کند. ( استفاده از ماژور نسبی به عنوان گام ثانویه، مرسوم ترین روش برای اجرای سونات در گام مینور است ) .
در ادامه، یک تم ملودیک جدید بر اساس یک آرپژ نزولی بر روی نت پدال نمایان، بی وقفه در قالب اکتاوهای شکسته ارائه می شود ( میزان های ۲۵–۲۰ ) . تم جدید در این مرحله به وضوح، آن را به تمِ آغازین سونات ارجاع می دهد، هر دو آرپژهایی با نت چنگ هستند، در حالی که با معکوس کردن خطوط آن ( نزولی در مقابل صعودی ) ، جمله بندی ( لگاتو در مقابل استاکاتو ) و هارمونی ( طراحی یک نهم نمایان ) قرار دارد که با آکورد تونیک در بخش آغازین در تضاد است. این کیفیت دوگانه ( وحدت و تضاد ) که با استفاده از مواد مشابه به روش های متضاد ( به ترتیب برای بیان گام های اولیه و ثانویه ) به دست آمد، ایده و ابزار بسیار مؤثری برای بتهوون بود که او دوباره از آن برای سونات پیانوی بسیار معروف تر خود ( شماره ۲۳ ) استفاده کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف. . . هیوبرت پری به درستی قسمت آغازین این سونات را با قسمت پایانی سمفونی شماره ۴۰ موتسارت مقایسه کرده تا نشان دهد چه مقدار این اثر از بتهوون به آن نزدیک تر است. موومان آهسته … به خوبی مواردِ معدودی را نشان می دهد که بتهوون بر خلافِ لحن و غنای اندیشهٔ خود، از موتسارت تقلید می کند. هرچند در پایانِ بخش میانی، ساختار نامنظمِ و تا حدی پراکندهٔ موتسارت را وارد تضاد مستقیم با تم هایی می کند که بتهوونی بودن آن، در احساسِ غم انگیز بودنش هست. . .
سونات در چهار موومان ساخته شده است:
• آلگرتو ( فا مینور )
• آداجیو ( فا ماژور )
• منوئه – آلگرتو ( فا مینور – تریو در فا ماژور )
• پرستیسیمو ( فا مینور )
موومان اول همان طور که در زمانِ بتهوون رایج بود، در فرم سونات سنتی، تنالیتهٔ فا مینور و با یک تنش هیجان انگیز که در سراسر قطعه وجود دارد، در مدتی معمولی به پایان می رسد. این قطعه با یک فیگور آرپژی و صعودی ( به اصطلاح صعود مانهایمی ) شروع می شود. تم اول شبیه ابتدای موومان چهارم از سمفونی شماره ۴۰ موتسارت است که با نت های دولاچنگ و تریوله به اوج می رسد. [ ۲] شکلِ این تم توسط آرنولد شونبرگ به عنوان نمونه ای از یک جملهٔ موسیقی با «تکرار بالارونده»[ ب] نام برده شده است. [ ۳]
تم اول تا رسیدن به حال و هوای یک نیمه کادانس در میزان هشتم، به طور فزاینده ای کوتاه می شود. پس از یک فرماتای کوتاه، موتیف صعودی و آرپژی در نمایان ( دو مینور ) معرفی و با دست چپ نواخته می شود. این حرکت به صورت یکپارچه با دنباله ای از تقلید و سکانس ( میزان های ۱۴–۹ ) ادامه می یابد که به طور مؤثری آماده سازی برای انتقال از گام اولیه به گام ثانویه عمل می کند. در ادامه، سه بار پیشروی صعودی در باس و دست چپ با آکوردهای نیمه بسته در لا بمل ماژور ( میزان های ۲۰–۱۵ ) ، در برابر یک فاصلهٔ سوم نزولی که همزمان در دست راست اجرا می شود، بدون تردید ورود به گام ثانویه ( لا بمل ماژور ) را آغاز می کند. ( استفاده از ماژور نسبی به عنوان گام ثانویه، مرسوم ترین روش برای اجرای سونات در گام مینور است ) .
در ادامه، یک تم ملودیک جدید بر اساس یک آرپژ نزولی بر روی نت پدال نمایان، بی وقفه در قالب اکتاوهای شکسته ارائه می شود ( میزان های ۲۵–۲۰ ) . تم جدید در این مرحله به وضوح، آن را به تمِ آغازین سونات ارجاع می دهد، هر دو آرپژهایی با نت چنگ هستند، در حالی که با معکوس کردن خطوط آن ( نزولی در مقابل صعودی ) ، جمله بندی ( لگاتو در مقابل استاکاتو ) و هارمونی ( طراحی یک نهم نمایان ) قرار دارد که با آکورد تونیک در بخش آغازین در تضاد است. این کیفیت دوگانه ( وحدت و تضاد ) که با استفاده از مواد مشابه به روش های متضاد ( به ترتیب برای بیان گام های اولیه و ثانویه ) به دست آمد، ایده و ابزار بسیار مؤثری برای بتهوون بود که او دوباره از آن برای سونات پیانوی بسیار معروف تر خود ( شماره ۲۳ ) استفاده کند.
