سوره نحل

[ویکی فقه] سوره نحل، سوره شانزدهم قرآن کریم بوده و در مکه نازل شده است.
زنبور عسل و خانه سازی آن در کوه و تهیه عسل از میوه ها و گل ها و شفابخش بودن عسل و الهام خدایی به زنبور در این تدبیرها و نقشه ها، در آیات ۶۸ و ۶۹ این سوره بیان شده است؛ به این دلیل سوره را «نحل» نامیده اند.نام دیگر این سوره « نعم » و « نعیم » است؛ زیرا نعمت های فراوان زمینی و آسمانی خدا، وحی، بعثت، قیامت، بطلان عقاید مشرکان، کیفر اقوام و… از دیگر موضوعات این سوره است.
غرض سوره
غرض سوره امر به صبر و وعده نیکو بر صبر در راه خدا و خبر دادن به نزدیک شدن امر خداست، که عبارتست از: غلبه دین حق بر باطل و بر کفار، که خدای تعالی این معنا را با بیان این که: تنها خدای تعالی اله معبود است نه دیگری چون تدبیر عالم مانند خلقتش قائم به او است و نیز همه نعمت ها به او منتهی می گردد و هیچ یک از آنها مصنوع غیر او نیست نتیجه می گیرد. پس واجب است همان خدا به تنهایی عبادت شود و همچنین با بیان اینکه: دین حق از خدا است پس واجب است که غیر دین او دینی و قانونی دیگر تشریع نشود و باز با بیان اموری از دین الهی، توضیح می دهد.این، آن غرضی است که معظم آیات این سوره آن را دنبال نموده و با بیان های مختلفی تعقیب می نماید، در ضمن بیان این غرض، آیاتی هم هست که مساله هجرت و پاره ای مطالب مناسب با آن را ایراد می نماید.
ویژگی های سوره
۱. این سوره ۱۲۸ آیه، ۲۸۴۰ کلمه و ۷۷۰۷ حرف دارد.۲. هفتادمین سوره در ترتیب نزول، و شانزدهمین سوره در مصحف شریف است.۳. پس از سوره کهف و پیش از سوره نوح در مکه نازل شد؛ به جز سه آیه آخر آن؛ ولی برخی از مفسران معتقدند چهل آیه اول این سوره در مکه و بقیه در مدینه نازل شده است.۴. از نظر کمیت از سور مئین است.۵. آیه ۴۹ آن سجده مستحب دارد.۶. سه یا چهار آیه منسوخ دارد.
احکام فقهی سوره
...

[ویکی شیعه] سوره نحل شانزدهمین سوره قرآن و از سوره های مدنی که در جزء ۱۴ قرآن جای گرفته است. این سوره را نحل نامیده اند؛ زیرا به نحل (زنبور عسل) و الهام خداوند به آن اشاره می کند. سخن از نعمت های خداوند، اشاره به معاد و دلالیل توحید و عظمت خدا از موضوعات مطرح در این سوره است. سوره نحل به عدل و احسان و هجرت و جهاد توصیه می کند و از ظلم و ستم و پیمان شکنی نهی می کند. حرام بودن خوردن شراب، گوشت مردار، گوشت خوک و خون، از جمله احکام عملی مطرح شده در این سوره است. از پیامبر(ص) روایت شده است هر کس سوره نحل را قرائت کند خداوند نعمت هایی که در دنیا به او داده با او حساب نخواهد کرد. همچنین در امان ماندن از ابلیس و لشکریانش از خواص تلاوت این سوره بیان شده است.
نام مشهور این سوره، نحل است. دلیل این نامگذاری هم این است که در این سوره به نحل (زنبور عسل) اشاره شده است. سوره نحل را همچنین سوره نِعَم (جمع نعمت) نامیده اند؛ چراکه محور اصلی آن ذکر نعمت های الهی است.
سوره نحل جزو سوره های مکی قرآن و در ترتیب نزول، هفتادمین سوره ای است که بر پیامبر(ص) نازل شده است. این سوره در چینش کنونی مُصحَف شانزدهین سوره است در جزء ۱۴ قرآن جای دارد.

[ویکی اهل البیت] سوره نحل شانزدهمین سوره قرآن است و دارای 128 آیه است.
چهل آیه اول این سوره، مکی و بقیه - از «وَالَّذِینَ هاجَرُوا فِی اللَّهِ مِنْ بَعْدِ ما ظُلِمُوا لَنُبَوِّئَنَّهُمْ...» تا آخر سوره مدنی است. این نظر، از حسن و قتاده است.
ابن عباس، عطا و شعبی گویند: تمام سوره مکی است، بجز سه آیه آخر آن - وَ إِنْ عاقَبْتُمْ فَعاقِبُوا تا آخر سوره - که میان مکه و مدینه، هنگام بازگشت پیامبر از «احد» نازل شد.
بنابر روایتی دیگر از ابن عباس، قسمتی از این سوره مکی و قسمتی مدنی است؛ از آغاز تا «وَلَکُمْ عَذابٌ عَظِیمٌ» مکی و از «لاتَشْتَرُوا بِعَهْدِ اللَّهِ ثَمَناً قَلِیلًا» تا «بِأَحْسَنِ ما کانُوا یَعْمَلُونَ» مدنی است.
این سوره در ترتیب مصحف شانزدهمین سوره و در ترتیب نزول هفتادمین سوره قرآن کریم است که پیش از آن سوره کهف و پس از آن سوره نوح نازل شده است.
بدون هیچگونه اختلافی، تعداد آیات 128 است.
ابی بن کعب، از پیامبر گرامی روایت کرده است که: هر کس این سوره را بخواند، خداوند نعمت هایی که در دنیا به او داده با او حساب نخواهد کرد و اجر او به اندازه کسی است که: بمیرد و وصیتی نیکو از خود بیادگار گذارد و اگر در همان روز یا شبی که این سوره را خوانده بمیرد، اجر او مانند کسی است که با وصیت نیکو و پسندیده از دنیا رفته است.
محمد بن مسلم از امام باقر علیه السلام روایت کند که: هر کس سوره نحل را در هر ماه بخواند، در دنیا زیان نبیند و هفتاد نوع بلا - که آسانترین آنها جنون و جذام و پیسی است - از او دور خواهد شد و جای او در بهشت عدن است که در وسط بهشت های دیگر قرار دارد.