سوره شعراء

[ویکی فقه] شعراء، بیست و ششمین سوره قرآن کریم می باشد. از آن به مناسبت در باب صلات سخن گفته اند.
سوره شعراء از طواسین است که خواندن آنها در شب جمعه مستحب می باشد.
سبب نامگذاری سوره شعرا
در چهار آیه آخر این سوره ، سخن از شاعران بیهوده گوی بی تعهد و بی عمل و نیز ستایشی از شاعران مؤمن و عامل و یادآوران خدا و پیروزمندان پس از ستمدیدگی به میان آمده است.این شیوه ای برای محتوا و جهت دادن به یک نهاد موجود در جامعه و استفاده از سنگر شعر در راه تعهد و ایمان است. سبب نام گذاری سوره به «شعراء» همین است. غرض از این سوره، تسلیت خاطر رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلّم است از این که قومش او را و قرآن نازل بر او را تکذیب کرده بودند و او آزرده شده بود و همین معنا از اولین آیه آن که می فرماید: تلک آیات الکتاب المبین بر می آید. آری کفار قریش یک بار او را مجنون خواندند، بار دیگر شاعر، و این آیات علاوه بر تسلیت خاطر آن جناب، مشرکین را تهدید می کند به سرنوشت اقوام گذشته و به این منظور چند داستان از اقوام انبیای گذشته یعنی موسی و ابراهیم و نوح و هود و صالح و لوط و شعیب علیه السّلام و سرنوشتی که با آن روبرو شدند و کیفری که در برابر تکذیب خود دیدند نقل کرده است تا آن جناب از تکذیب قوم خود دل سرد و غمناک نگردد و نیز قوم آن جناب از شنیدن سرگذشت اقوام گذشته عبرت بگیرند.
مکی یا مدنی بودن سوره مذکور
و این سوره از سوره های پیشین (عتاق) مکی است، یعنی از آنهایی است که در اوایل بعثت نازل شده به شهادت آیه و انذر عشیرتک الاقربین که مشتمل بر ماموریت آن جناب در اول بعثت است و در این سوره واقع است. و چه بسا از قرار گرفتن آیه مزبور در این سوره و آیه فاصدع بما تؤمر در سوره حجر و مقایسه مضمون آن دو با یکدیگر تخمین زده شود که این سوره جلوتر از سوره حجر نازل شده است.مطلب دیگر اینکه، از سیاق همه آیات این سوره بر می آید که تمام آن مکی است، لیکن بعضی از مفسرین پنج آیه آخر آن را و بعضی دیگر تنها آیه ا و لم یکن لهم آیة ان یعلمه علماء بنی اسرائیل را استثنا کرده و گفته اند که این ها در مدینه نازل شده است. این سوره نیز مانند بیشتر سوره های مکی درباره توحید ، نبوت ، معاد ، بهشت و دوزخ مطالبی دارد و از سرگذشت موسی و دیگر انبیا سخن می گوید.
ویژگی های سوره شعراء
...

[ویکی شیعه] سوره شُعَراء بیست و ششمین قرآن و بزرگ ترین سوره مکی. سوره را از آن رو شُعَرا نامیده اند که آیات ۲۲۴ تا ۲۲۶ آن، از شاعران سخن گفته است. سوره شعرا به لحاظ تعداد آیات، پس از سوره بقره در رتبه دوم سوره های قرآن قرار می گیرد؛ البته از نظر حجم، از سوره های متوسط قرآن است. به نوشته المیزان، این سوره با بیان داستان های پیامبران پیشین و یادآوری سرانجام دشمنان آنان، حضرت محمد(ص) را دلداری داده و منکران او را تهدید کرده است. آیه انذار مشهورترین آیه این سوره است که در آن، خدا از پیامبر(ص) می خواهد تا خویشان نزدیکش را به اسلام دعوت کند. شیعیان روایتی را که پیامبر پس از نزول آن، درباره حضرت علی(ع) گفته است، دلیل حقانیت مذهب خود می دانند.
این سوره را از آن رو شُعَراء نامیده اند که در آیات پایانی، درباره شاعران سخن گفته است. نام دیگر این سوره طس (خوانده می شود طا سین) است؛ چراکه با همین حروف مُقطَّعه شروع می شود.
همه آیات سوره شعراء به جز چهار آیه آخر آن، در مکه نازل شده است. بنابراین سوره ای مکی به شمار می آید. این سوره در ترتیب نزول، چهل و هفتمین سوره ای است که بر پیامبر(ص)، نازل شده است. سوره شعراء در چینش کنونی مُصحَف، بیست و ششمین سوره است و در جزء نوزدهم قرآن جای دارد.

[ویکی اهل البیت] سوره شعرا بیست و ششمین سوره قرآن است و دارای 227 آیه است.
تمام سوره شعراء مکی است، جز قسمت اخیر آن از «وَالشُّعَراءُ یَتَّبِعُهُمُ الْغاوُونَ» تا آخر. این سوره در ترتیب مصحف بیست و ششمین سوره و در ترتیب نزول چهل وهفتمین سوره قرآن کریم است که پیش از آن سوره واقعه و پس از آن سوره نمل نازل شده است.
از نظر کوفیان و شامیان و متقدمین اهل مدینه 227 آیه و از نظر دیگران 236 آیه است.
ابی بن کعب نقل کرده است که پیامبر خدا فرمود: هر کس سوره شعراء بخواند، اجر او ده حسنه است و هر حسنه ای به اندازه عدد همه کسانی است که تصدیق و تکذیب حضرت نوح و حضرت هود و حضرت شعیب و حضرت صالح و حضرت ابراهیم کردند و بعدد همه کسانی که تکذیب حضرت عیسی و تصدیق حضرت محمد صلی الله علیه و آله کردند.
همچنین ابوبصیر از امام صادق علیه السلام نقل کرده است که هر که «طس» های سه گانه را در شب جمعه بخواند، از اولیاء خدا و در جوار اوست و خدا او را در جنة العدن که در وسط بهشت است با انبیاء و رسل و اوصیاء راشدین، قرار می دهد و هرگز در دنیا پریشانی نمی بیند و در آخرت اجر او بهشت است تا خشنود شود و خداوند صد حورالعین به تزویج او درمی آورد.
غرض از این سوره، تسلیت خاطر رسول خدا (ص) است از اینکه قومش او را و قرآن نازل بر او را تکذیب کرده بودند و او آزرده شده بود و همین معنا از اولین آیه آن که می فرماید:" تِلْکَ آیاتُ الْکِتابِ الْمُبِینِ" بر می آید. آری کفار قریش یک بار او را مجنون خواندند، بار دیگر شاعر، و این آیات علاوه بر تسلیت خاطر آن جناب، مشرکین را تهدید میکند به سرنوشت اقوام گذشته و به این منظور چند داستان از اقوام انبیای گذشته یعنی موسی و ابراهیم و نوح و هود و صالح و لوط و شعیب (ع) و سرنوشتی که با آن روبرو شدند و کیفری که در برابر تکذیب خود دیدند نقل کرده است تا آن جناب از تکذیب قوم خود دل سرد و غمناک نگردد و نیز قوم آن جناب از شنیدن سرگذشت اقوام گذشته عبرت بگیرند.