[ویکی فقه] اخلاص نام یک صد و دوازدهمین سوره قرآن کریم می باشد.
اخلاص از سور مکی است که پس از سوره ناس و پیش از سوره نجم نازل شده و در رتبه بیست و یکم نزول قرار گرفته است. به دلیل برخی روایاتِ اسباب نزول، احتمال نزول آن در مدینه نیز داده شده ، یا حتی از سوره های مدنی شمرده شده است.
شأن نزول
بنا بر روایتی از ابن مسعود و ابی بن کعب و ابن عباس ، این سوره در پاسخ گروهی از مشرکان مکه نازل شد که از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) خواستند تا نَسَب پروردگارش را بیان کند. اما طبق روایاتی دیگر، نزول این سوره در پاسخ برخی از دانشمندان یهود دانسته شده، که از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) چنین درخواستی داشتند. در روایتی از امام صادق (علیه السلام) نیز، نظر اخیر تأیید شده است. در این دسته دوم از روایاتِ سبب نزول، بیان نشده که پرسش یهود از پیامبر در مدینه صورت گرفته، بلکه حتی در پاره ای از آن ها آمده که شماری از عالمان یهود به مکه آمده، و در آن جا از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) درباره نسب خدا سؤال کرده اند؛ اما همین روایات سبب شده است که برخی مفسران نزول سوره اخلاص را در مدینه بدانند. گروهی دیگر نیز بدون استناد به دلیلی معتبر، برای جمع این دو دسته از روایات، به نزول مکرّر سوره اخلاص در مدینه نظر داده اند.
نام های دیگر
این سوره ۴ آیه دارد؛ اما قاریان مکه و شام شمار آیات آن را ۵ آیه دانسته اند؛ به این صورت که هریک از «لَم یلِد» و «لَم یولَد» را آیه ای جدا به شمار آورده اند ؛ هم چنین این سوره دارای ۱۷ کلمه و ۴۷ حرف است و در روایات و منابع قدیمی تر از آن به سوره «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» یاد شده است؛ با این حال مجموعاً ۲۰ نام که اکثر آن ها اوصافی بر گرفته از مضمون سوره یا روایاتِ آثار و فضایل است، برای آن یاد شده:توحید (زیرا مضمون سوره فقط مشتمل بر معارف توحید است )، اخلاص (چون معتقد به این سوره مؤمن مخلص است، یا آن که خدای تعالی قاری آن را از دوزخ خلاصی می بخشد، یا برای آن که این سوره بر صفات سلبیه خدامشتمل است؛ ازاین رو خدا را از صفات نقص خالص می گرداند) ، نسبة الرب (برگرفته از روایاتی چند منقول از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم)، ائمه معصومین و نیز صحابه که این سوره را نسب و صفت پروردگار معرفی کرده اند) بنا به روایتی از امام صادق (علیه السلام)، خداوند در معراجِ پیامبر خطاب کرده است:«اقراء قل هو اللّه أحد کما أنزلت فإنّها نَسَبی و ...» ، مُقَشْقَشَه (با سوره کافرون مُقَشْقَشان نامیده شده اند؛ از آن رو که این دو سوره قاری را از شرک و نفاق دور می کنند )، مُحضَرَه (زیرا هنگام قرائت ، فرشتگان برای استماع آن حاضر می شوند)، مُنفِّره (چون قرائت آن، شیطان را دور می کند)، نور (برگرفته از روایتِ «إِن لکل شیء نوراً و نور القرآن قل هو الله أَحد»)، اساس (برای آن که بر توحید، یعنی اساس دین مشتمل است، یا برگرفته از حدیثی از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) که آسمان هاو زمین های هفت گانه را بر «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» استوار می داند)، امان (زیرا اعتماد به آن، امان از عذاب الهی است)، برائت (برای آن که رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) شخصی را که این سوره را قرائت کرده بود، از شرک مبرا دانست)، مانعه (بر گرفته از روایتی از ابن عباس که این سوره مانع از عذاب قبر و شعله های آتش است)، جمال (در حدیث آمده:«إِنّ الله جمیل و یحبّ الجمال»، و رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) در تفسیر جمیل، صفات ذکر شده در این سوره را بیان کرده است)، ولایت (قاری آن عارف به خداوند با صفات ذکر شده در این سوره و از اولیای الهی می شود)، معرفه (برگرفته از حدیث رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) که درباره تلاوت کننده این سوره فرمود:این بنده پروردگارش را شناخت)، نجات (چون موجب نجات از اعتقاد به تشبیه و کفر ، در دنیا و نجات از آتش، در آخرت می شود)، مُعوّذه (در پاره ای روایات این سوره با دو سوره فلق و ناس «معوذات» خوانده شده اند و نقل شده که رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) با قرائت این سه سوره، شماری از اصحاب خود را تعویذ کرده است)، مُذکره (برای آن که قرائت آن توحید خالص را به یاد می آورد)، شافیه، تجرید، تفرید و صمد. «صمد» پس از دو نام «اخلاص» و «توحید» و نیز «نسبة الرب»، مشهورترین نام سوره است که از یک سو این نام تنها در همین سوره از قرآن آمده و از سوی دیگر مهم ترین واژه این سوره است که توجه مفسران به آن جلب شده است.
پیوند با سوره کافرون
...
اخلاص از سور مکی است که پس از سوره ناس و پیش از سوره نجم نازل شده و در رتبه بیست و یکم نزول قرار گرفته است. به دلیل برخی روایاتِ اسباب نزول، احتمال نزول آن در مدینه نیز داده شده ، یا حتی از سوره های مدنی شمرده شده است.
شأن نزول
بنا بر روایتی از ابن مسعود و ابی بن کعب و ابن عباس ، این سوره در پاسخ گروهی از مشرکان مکه نازل شد که از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) خواستند تا نَسَب پروردگارش را بیان کند. اما طبق روایاتی دیگر، نزول این سوره در پاسخ برخی از دانشمندان یهود دانسته شده، که از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) چنین درخواستی داشتند. در روایتی از امام صادق (علیه السلام) نیز، نظر اخیر تأیید شده است. در این دسته دوم از روایاتِ سبب نزول، بیان نشده که پرسش یهود از پیامبر در مدینه صورت گرفته، بلکه حتی در پاره ای از آن ها آمده که شماری از عالمان یهود به مکه آمده، و در آن جا از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) درباره نسب خدا سؤال کرده اند؛ اما همین روایات سبب شده است که برخی مفسران نزول سوره اخلاص را در مدینه بدانند. گروهی دیگر نیز بدون استناد به دلیلی معتبر، برای جمع این دو دسته از روایات، به نزول مکرّر سوره اخلاص در مدینه نظر داده اند.
نام های دیگر
این سوره ۴ آیه دارد؛ اما قاریان مکه و شام شمار آیات آن را ۵ آیه دانسته اند؛ به این صورت که هریک از «لَم یلِد» و «لَم یولَد» را آیه ای جدا به شمار آورده اند ؛ هم چنین این سوره دارای ۱۷ کلمه و ۴۷ حرف است و در روایات و منابع قدیمی تر از آن به سوره «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» یاد شده است؛ با این حال مجموعاً ۲۰ نام که اکثر آن ها اوصافی بر گرفته از مضمون سوره یا روایاتِ آثار و فضایل است، برای آن یاد شده:توحید (زیرا مضمون سوره فقط مشتمل بر معارف توحید است )، اخلاص (چون معتقد به این سوره مؤمن مخلص است، یا آن که خدای تعالی قاری آن را از دوزخ خلاصی می بخشد، یا برای آن که این سوره بر صفات سلبیه خدامشتمل است؛ ازاین رو خدا را از صفات نقص خالص می گرداند) ، نسبة الرب (برگرفته از روایاتی چند منقول از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم)، ائمه معصومین و نیز صحابه که این سوره را نسب و صفت پروردگار معرفی کرده اند) بنا به روایتی از امام صادق (علیه السلام)، خداوند در معراجِ پیامبر خطاب کرده است:«اقراء قل هو اللّه أحد کما أنزلت فإنّها نَسَبی و ...» ، مُقَشْقَشَه (با سوره کافرون مُقَشْقَشان نامیده شده اند؛ از آن رو که این دو سوره قاری را از شرک و نفاق دور می کنند )، مُحضَرَه (زیرا هنگام قرائت ، فرشتگان برای استماع آن حاضر می شوند)، مُنفِّره (چون قرائت آن، شیطان را دور می کند)، نور (برگرفته از روایتِ «إِن لکل شیء نوراً و نور القرآن قل هو الله أَحد»)، اساس (برای آن که بر توحید، یعنی اساس دین مشتمل است، یا برگرفته از حدیثی از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) که آسمان هاو زمین های هفت گانه را بر «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» استوار می داند)، امان (زیرا اعتماد به آن، امان از عذاب الهی است)، برائت (برای آن که رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) شخصی را که این سوره را قرائت کرده بود، از شرک مبرا دانست)، مانعه (بر گرفته از روایتی از ابن عباس که این سوره مانع از عذاب قبر و شعله های آتش است)، جمال (در حدیث آمده:«إِنّ الله جمیل و یحبّ الجمال»، و رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) در تفسیر جمیل، صفات ذکر شده در این سوره را بیان کرده است)، ولایت (قاری آن عارف به خداوند با صفات ذکر شده در این سوره و از اولیای الهی می شود)، معرفه (برگرفته از حدیث رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) که درباره تلاوت کننده این سوره فرمود:این بنده پروردگارش را شناخت)، نجات (چون موجب نجات از اعتقاد به تشبیه و کفر ، در دنیا و نجات از آتش، در آخرت می شود)، مُعوّذه (در پاره ای روایات این سوره با دو سوره فلق و ناس «معوذات» خوانده شده اند و نقل شده که رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) با قرائت این سه سوره، شماری از اصحاب خود را تعویذ کرده است)، مُذکره (برای آن که قرائت آن توحید خالص را به یاد می آورد)، شافیه، تجرید، تفرید و صمد. «صمد» پس از دو نام «اخلاص» و «توحید» و نیز «نسبة الرب»، مشهورترین نام سوره است که از یک سو این نام تنها در همین سوره از قرآن آمده و از سوی دیگر مهم ترین واژه این سوره است که توجه مفسران به آن جلب شده است.
پیوند با سوره کافرون
...
wikifeqh: سوره_قل_هو_الله
[ویکی شیعه] سوره اخلاص یا توحید صد و دوازدهمین سوره قرآن، در جزء سی قرار دارد و به نظر مشهور مفسرین از سوره های مکی است. مضمون سوره، توحید و یگانگی پروردگار است و در آیاتی کوتاه توصیفی جامع از وحدانیت خداوند ارائه می دهد. مطابق با منابع شیعه و اهل سنت پیامبر اسلام(ص) سوره اخلاص را یک سوم قرآن معرفی و سه بار خواندن آن را معادل یک ختم قرآن بر شمرده است. در روایات بر خواندن این سوره در نمازهای روزانه تاکید فراوان شده است. در روایتی نیز پیامبر اکرم(ص) امام علی(ع) را با سوره اخلاص مقایسه کرده و وی را مانند این سوره دانسته است.
این سوره به سوره اخلاص و توحید مشهور است. همچنین در روایات و منابع قدیمی آن را سوره «قل هو الله احد» خوانده اند. درباره دلیل این نامگذاری هم گفته شده از آنجا که خداوند را به یگانگی وصف می کند، توحید نام گرفته و به این دلیل که توجه به محتوای آن، انسان را از شرک خالص می کند و به دنبال آن انسان از آتش دوزخ خلاصی می یابد، آن را اخلاص نامیده اند. برای سوره اخلاص نام های بسیار دیگری بیان شده است، از جمله صمد، نجات، معرفت، اساس، تجرید، تفرید، برائت و مُشَقشَقه.
شیخ طبرسی سوره اخلاص را از سوره های مکی می داند و می نویسد همچنین گفته شده مدنی است. سیوطی از علمای اهل سنت نیز بر این باور است که سوره اخلاص دو بار نازل شده است: یک بار در مکه و یک بار در مدینه؛ اما علامه طباطبایی می نویسد بنابر وقایعی که درباره سبب نزول سوره اخلاص ذکر شده، به نظر می رسد مکی بودن آن صحیح تر باشد. سوره اخلاص در ترتیب نزول بیست و دومین سوره ای است که بر پیامبر(ص) نازل شده است. این سوره در چینش کنونی مُصحَف، صد و دوزادهمین سوره است و در جزء سی ام قرآن جای دارد.
این سوره به سوره اخلاص و توحید مشهور است. همچنین در روایات و منابع قدیمی آن را سوره «قل هو الله احد» خوانده اند. درباره دلیل این نامگذاری هم گفته شده از آنجا که خداوند را به یگانگی وصف می کند، توحید نام گرفته و به این دلیل که توجه به محتوای آن، انسان را از شرک خالص می کند و به دنبال آن انسان از آتش دوزخ خلاصی می یابد، آن را اخلاص نامیده اند. برای سوره اخلاص نام های بسیار دیگری بیان شده است، از جمله صمد، نجات، معرفت، اساس، تجرید، تفرید، برائت و مُشَقشَقه.
شیخ طبرسی سوره اخلاص را از سوره های مکی می داند و می نویسد همچنین گفته شده مدنی است. سیوطی از علمای اهل سنت نیز بر این باور است که سوره اخلاص دو بار نازل شده است: یک بار در مکه و یک بار در مدینه؛ اما علامه طباطبایی می نویسد بنابر وقایعی که درباره سبب نزول سوره اخلاص ذکر شده، به نظر می رسد مکی بودن آن صحیح تر باشد. سوره اخلاص در ترتیب نزول بیست و دومین سوره ای است که بر پیامبر(ص) نازل شده است. این سوره در چینش کنونی مُصحَف، صد و دوزادهمین سوره است و در جزء سی ام قرآن جای دارد.
wikishia: سوره_اخلاص