سهو النبی

[ویکی شیعه] سَهْو النبی یا اِسهاء النبی به معنای خطا و فراموشی پیامبر (ص)، از مسائل مطرح درباره عصمت پیامبر است. برخی منابع شیعه، شیخ صدوق و استادش ابن ولید را اولین عالمان شیعی دانسته اند که نظریه سهو النبی(ص) را مطرح کردند. گروهی مانند شیخ مفید و شیخ طوسی این نظریه را با عصمت پیامبر (ص) در تضاد دانسته اند. برخی نیز قائل به تفصیل شده اند و می گویند پیامبر(ص) در اموری مانند تبلیغ و رسالت، سهو و خطا ندارد؛ اما در مسائل جاری زندگی، امکان سهو و خطای او وجود دارد. عده ای نیز می گویند شیخ صدوق قائل به اسهاء النبی بوده است یعنی خداوند از روی مصلحت برخی مطالب را از ذهن پیامبر(ص) می برده و برای وی سهو ایجاد می شد.
سهو النبی (ص) به معنای سهو و خطای پیامبر (ص) در امور جاری زندگی است. برای سهو پیامبر (ص) تعبیر های مختلفی ذکر کردند از جمله:
شیخ صدوق و استادش ابن ولید را، از جمله معتقدان به سهو النبی (ص) و از نظریه پردازان پیشگام شیعی شمرده اند. صدوق در رد مخالفان سهو النبی (ص) می گوید که رساله ای خواهد نوشت که امروز آن رساله مفقود است. صدوق می گویند شیعه واقعی، سهو پیامبر (ص) در کارهای عادی زندگی را نفی نمی کند؛ بلکه اهل غلو و تفویض منکر سهو النبی (ص) هستند. شیخ صدوق از استادش ابن ولید نقل می کند که اولین مرتبه غلو، انکار سهو النبی (ص) است. برخی می گویند، صدوق سهو و فراموشی پیامبر (ص) را در مقام عمل به احکام نیز قبول داشته است.