سنت در فقه سیاسی

[ویکی فقه] ایده »تخصصی نمودن فقه « از دیرباز حوزه ها را به خود سرگرم کرده است؛در عین حال نبود همت و برنامه ریزی مناسب در خصوص ایجاد و تعمیق شاخه های تخصصی فقه، به اختصاص یافتن امکانات حوزه به »فقه عمومی«، و در نتیجه هضم شدن قابلیت ها و دقت های فقیهان در اشتهای سیری ناپذیر فضاهای عام نگر در فقه انجامیده است.
منبع شناسی رشته های تخصصی فقهی، گامی مهم در ایجاد و راه اندازی رشته های جدید فقهی است. شناخت این منابع در فقه سیاسی ، از همین خاستگاه اهمیت و ضرورت می یابد.در حلقه بحث پیشین از قرآن سخن به میان آمد، و در این حلقه به سنت می پردازیم. سنت، دومین منبع فقه سیاسی است. فقه معاملات و عبادات و... به صورت گسترده ای از سنت (به ویژه سنت قولی) تغذیه می کنند.پرسش آن است که آیا این معادله در مورد فقه سیاسی نیز صادق است؟ و آیا سرنوشت مسائل این شاخه فقهی نیز عمدتاً با رجوع به روایات و سنت رقم می خورد؟ یا آنکه سهمی بیشتر از تأثیرگذاری بر سرنوشت قضایای فقه سیاسی در مراجعه به منابع دیگر، همچون قرآن و یا عقل ، اختصاص می یابد؟مقاله حاضر درصدد است با افکندن نگاهی کلی به »نقش شناسی سنت در فقه سیاسی«، زوایا و ابعاد این موضوع مهم را بررسی و ارائه نماید.از این رو مبحث را در دو محور پی می گیریم:اول:پیش ذهنیت های لازم برای شکل دهی به فقه سیاسی.دوم:نقش شناسی سنت در فقه سیاسی.
پیش ذهنیت های لازم در شکل دهی به فقه سیاسی
← توجه به مراحل شکل دهی به فقه سیاسی
محورهای بحث عبارت اند از:الف) ظرفیت ها و فرصت های نهفته در سنت فعلی در زمینه سیاسی.ب) دشواری ها و چالش های فراروی استنباط از سنت فعلی.
← فرصت های نهفته در سنت فعلی در زمینه فقه سیاسی
...