سلامت در اندونزی متأثر از عواملی نظیر آلودگی هوا، بیماری، فقر و استعمال دخانیات است.
۲۹٪ از جمعیت اندونزی کمتر از ۱۵ سال سن دارند و تنها ۵٪ آن ها ۶۵ ساله یا بیشتر هستند. میانگین امید به زندگی در زمان تولد معادل ۷۰٫۸ سال است. اظهار شده است که بیش از یک سوم از کودکان زیر ۵ سال دارای نقص در رشد هستند. بیش از ۲۸ میلیون نفر در اندونزی زیر خط فقر، که معادل ۱۷ دلار آمریکا در ماه است، زندگی می کنند و درآمد حدود نیمی از جمعیت این کشور نیز چندان بیشتر از این میزان نیست. نرخ استعمال دخانیات در اندونزی برابر با ۷۶٪ و بالاترین در جهان است[ ۱] و تلفات سالانهٔ ناشی از بیماری های مرتبط با استعمال دخانیات در این کشور تقریباً معادل ۴۰۰٬۰۰۰ نفر است. [ ۲]
آب آشامیدنی ناایمن دلیل عمدهٔ ابتلا به اسهال است که در اندونزی یکی از دلایل مهم مرگ کودکان محسوب می شود. [ ۴] طبق اعلام یونیسف، بیماری اسهال ناشی از مصرف آب آشامیدنی تصفیه نشده منجر به مرگ ۳۱٪ از کودکان یک ماهه تا یک ساله، و ۲۵٪ از کودکان یک ساله تا چهار ساله بوده است. [ ۵]
بیماری اچ آی وی/ایدز از اوایل دههٔ ۱۹۹۰ به عنوان یک تهدید مهم برای سلامتی انسان مطرح شده است. [ ۴] در سال ۲۰۰۳ اندونزی با ۰٫۱ درصد شیوع در میان افراد بالغ، ۱۳۰٫۰۰۰ مورد گزارش شدهٔ ابتلا به ایدز، و ۲٬۴۰۰ مرگ ناشی از این بیماری، در میان کشورهای آسه آن در جنوب شرق آسیا، پس از میانمار و تایلند در ردهٔ سوم قرار گرفته است. [ ۴] برآورد می شود که ۱۷٪ از تن فروشان در جاکارتا به بیماری ایدز مبتلا هستند. گمان می رود که نرخ آلودگی به این بیماری در برخی بخش های پاپوآ در میان زنان روستایی که تن فروش نیستند ممکن است به ۲۶ درصد نیز برسد. [ ۴]
سه خطر دیگری که در سال ۲۰۰۴ متوجه سلامتی در اندونزی بوده اند، تب دنگی، تب خونریزی دنگی ( DHF ) و آنفلوآنزای پرندگان بوده اند. [ ۴] طبق اعلام سازمان جهانی بهداشت، تمامی ۳۰ واحد در سطح استانی آلودگی به دو نوع تب دنگی را تجربه کرده اند. گفته می شود که شیوع آنفلوآنزای پرندگان به شدت واگیردار ( A/H5N1 ) در میان مرغ ها و اردک ها در اندونزی، تهدید قابل توجهی را متوجه سلامتی بشر کرد. [ ۴]
تا سال ۲۰۱۰ سه منطقه در اندونزی آلوده به بیماری مالاریا بوده اند: نوسا تنگارا برت با ۲۰ مورد به ازای هر ۱٬۰۰۰ شهروند، نوسا تنگارا تیمور با ۲۰ تا ۵۰ مورد، و ملوک و پاپوآ با بیش از ۵۰۰ مورد در هر هزار نفر. سوماترا، کالیمانتان و سولاوسی دارای میزان متوسط ابتلا به بیماری بومی هستند؛ در حالی که ابتلا به این بیماری ها در جاوه و بالی، که درمان تقریباً ۱۰۰ درصد از موارد آلودگی به مالاریا در آن ها تأیید شده است، کم است. [ ۶] در سال ۱۹۹۰ میانگین شیوع مالاریا در اندونزی ۴٫۹۶ در هر ۱٬۰۰۰ نفر بوده است و این میزان در سال ۲۰۱۰ به ۱٫۹۶ نفر در هر ۱٬۰۰۰ نفر کاهش یافته است. دولت تصمیم دارد که تا سال ۲۰۳۰ این کشور را از به طور کامل بیماری مالاریا رها کند، و زدودن بیماری از کشور به معنی رسیدن به رقم کمتر از ۱ مورد ابتلا در هر ۱٬۰۰۰ نفر است. [ ۷]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف۲۹٪ از جمعیت اندونزی کمتر از ۱۵ سال سن دارند و تنها ۵٪ آن ها ۶۵ ساله یا بیشتر هستند. میانگین امید به زندگی در زمان تولد معادل ۷۰٫۸ سال است. اظهار شده است که بیش از یک سوم از کودکان زیر ۵ سال دارای نقص در رشد هستند. بیش از ۲۸ میلیون نفر در اندونزی زیر خط فقر، که معادل ۱۷ دلار آمریکا در ماه است، زندگی می کنند و درآمد حدود نیمی از جمعیت این کشور نیز چندان بیشتر از این میزان نیست. نرخ استعمال دخانیات در اندونزی برابر با ۷۶٪ و بالاترین در جهان است[ ۱] و تلفات سالانهٔ ناشی از بیماری های مرتبط با استعمال دخانیات در این کشور تقریباً معادل ۴۰۰٬۰۰۰ نفر است. [ ۲]
آب آشامیدنی ناایمن دلیل عمدهٔ ابتلا به اسهال است که در اندونزی یکی از دلایل مهم مرگ کودکان محسوب می شود. [ ۴] طبق اعلام یونیسف، بیماری اسهال ناشی از مصرف آب آشامیدنی تصفیه نشده منجر به مرگ ۳۱٪ از کودکان یک ماهه تا یک ساله، و ۲۵٪ از کودکان یک ساله تا چهار ساله بوده است. [ ۵]
بیماری اچ آی وی/ایدز از اوایل دههٔ ۱۹۹۰ به عنوان یک تهدید مهم برای سلامتی انسان مطرح شده است. [ ۴] در سال ۲۰۰۳ اندونزی با ۰٫۱ درصد شیوع در میان افراد بالغ، ۱۳۰٫۰۰۰ مورد گزارش شدهٔ ابتلا به ایدز، و ۲٬۴۰۰ مرگ ناشی از این بیماری، در میان کشورهای آسه آن در جنوب شرق آسیا، پس از میانمار و تایلند در ردهٔ سوم قرار گرفته است. [ ۴] برآورد می شود که ۱۷٪ از تن فروشان در جاکارتا به بیماری ایدز مبتلا هستند. گمان می رود که نرخ آلودگی به این بیماری در برخی بخش های پاپوآ در میان زنان روستایی که تن فروش نیستند ممکن است به ۲۶ درصد نیز برسد. [ ۴]
سه خطر دیگری که در سال ۲۰۰۴ متوجه سلامتی در اندونزی بوده اند، تب دنگی، تب خونریزی دنگی ( DHF ) و آنفلوآنزای پرندگان بوده اند. [ ۴] طبق اعلام سازمان جهانی بهداشت، تمامی ۳۰ واحد در سطح استانی آلودگی به دو نوع تب دنگی را تجربه کرده اند. گفته می شود که شیوع آنفلوآنزای پرندگان به شدت واگیردار ( A/H5N1 ) در میان مرغ ها و اردک ها در اندونزی، تهدید قابل توجهی را متوجه سلامتی بشر کرد. [ ۴]
تا سال ۲۰۱۰ سه منطقه در اندونزی آلوده به بیماری مالاریا بوده اند: نوسا تنگارا برت با ۲۰ مورد به ازای هر ۱٬۰۰۰ شهروند، نوسا تنگارا تیمور با ۲۰ تا ۵۰ مورد، و ملوک و پاپوآ با بیش از ۵۰۰ مورد در هر هزار نفر. سوماترا، کالیمانتان و سولاوسی دارای میزان متوسط ابتلا به بیماری بومی هستند؛ در حالی که ابتلا به این بیماری ها در جاوه و بالی، که درمان تقریباً ۱۰۰ درصد از موارد آلودگی به مالاریا در آن ها تأیید شده است، کم است. [ ۶] در سال ۱۹۹۰ میانگین شیوع مالاریا در اندونزی ۴٫۹۶ در هر ۱٬۰۰۰ نفر بوده است و این میزان در سال ۲۰۱۰ به ۱٫۹۶ نفر در هر ۱٬۰۰۰ نفر کاهش یافته است. دولت تصمیم دارد که تا سال ۲۰۳۰ این کشور را از به طور کامل بیماری مالاریا رها کند، و زدودن بیماری از کشور به معنی رسیدن به رقم کمتر از ۱ مورد ابتلا در هر ۱٬۰۰۰ نفر است. [ ۷]
wiki: سلامت در اندونزی