سقز

سقز (فراورده گیاهی). سقز صمغ ( شیره غلیظ ) درخت بنه یا همان درخت پسته وحشی است. سقز، ماده ای مانند آدامس است و غلظت آن تا حدی است که می توان از آن به عنوان یک آدامس مفید و طبیعی استفاده کرد. سقز یا شیره درخت بنه در صنعت آدامس سازی استفاده می شود و موجب کش آمدن آدامس می شود. شیره درخت بنه در هنگام ترشح به رنگ سبز روشن بوده و در کمک به هضم غذا و آوردن اشتها بسیار مفید است. ابوعلی سینا برای جویدن سقز خواص درمانی برشمرده است و آن را مفید خوانده است.
درخت بنه در مناطق غربی ایران رشد می کند و درختی از مناطق سردسیری است. معمولاً در فصل پاییز و با ریختن برگ درخت بنه، شکاف کوچکی روی تنهٔ درخت ایجاد می کنند و از آن شکاف، شیرهٔ سقز ترشح می شود که در ابتدا به رنگ سبز متمایل به سفید بوده و پس از گذشت مدتی به رنگ زرد تغییر رنگ می دهد. از شیرهٔ درخت بنه در طب سنتی و مدرن و صنعت آدامس سازی استفاده فراوان می شود. همچنین دود این گیاه خاصیت رفع عفونت های ریوی را داراست.
معمولاً از سقز برای رفع سو هاضمه و بیماری های گوارشی استفاده می شود. [ ۱]
سقز ماده ای اشتهاآور است و اکثر مواقع پزشکان طب سنتی برای رفع کم اشتهایی سقز تجویز می کنند. همچنین مصرف سقز می تواند برای کبد و طحال نیز مفید باشد و جویدن سقز به عملکرد بهتر و سریع تر کبد کمک می کند. مخلوط کردن سقز با پیه آب شده برای نرمی ناخن های خشک و شکننده مفید است و خواص آنتی بیوتیکی سقز می تواند برای درمان زخم معده کاربرد داشته باشد. همچنین اهالی محلی سقز را به صورت ناشتا مصرف می کنند زیرا معتقدند موجب دفع سنگ کلیه و درمان بیماری های کلیوی می شود و مخلوط آن با روغن زیتون التیام بخش سوزش و خارش بدن است. از دیدگاه پزشکان طب سنتی مصرف سقز و مالیدن آن روی زخم موجب کاهش درد و بهبودی سریع تر آن می گردد و جویدن سقز باعث کاهش و رفع بوی بد دهان و سنگینی معده می شود. [ نیازمند منبع]

سقز (گیاه شناسی). سَقِز ( به انگلیسی: Gum ) ، یک شیره گیاهی یا سایر مواد اَنگُم است که با گونه های خاصی از پادشاهی گیاهان مرتبط است.
این ماده غالباً مبتنی بر پلی ساکارید است و بیشتر اوقات با گیاهان چوبی، به ویژه زیر پوست درخت یا به عنوان پوسته بذر در ارتباط است. مواد پلی ساکارید معمولاً دارای وزن مولکولی بالا و اغلب بسیار آب دوست[ ۱] یا چسب سان است.
بسیاری از سقزها به عنوان پوسته بذر گونه های گیاهی ایجاد می شوند.
هدف از سازگاری با این پوسته های سقزی، به تأخیر انداختن جوانه زدن بذرهای خاص گیاهی است. نمونه ای از چنین پوسته سقزی در مورد بلوط سمی غربی، درختچه ای گسترده در غرب آمریکای شمالی رخ می دهد. [ ۲]

سَقِّز
صمغی به رنگ سفید شیری شبیه تربانتین با رایحه ای نسبتاً تند که از درخت بَنه به دست می آید. این صمغ در تماس با هوا سفت و تُرد می شود. از آن در ایران و برخی از کشورهای همسایه به مثابۀ مادۀ جویدنی استفاده می کنند و بر این عقیده اند که ضمن خوشبوکردن دهان، در استحکام لثه و دندان ها نیز مؤثر است. درخت بنه (درخت سقز) وحشی و خودرو، و از نظر گیاه شناسی با درخت پسته هم خانواده است. این گیاه در کرمان، فارس و کردستان ایران می روید. در قارۀ امریکا نیز، از فلوریدا تا کوستاریکا، درختی حاره ای به نام ساپودیا می روید که شیره ای سفید عمدتاً حاوی چیکل تولید می کند. چیکل ماده ای جویدنی است که معمولاً آن را با نعنا معطر و با شکر یا ماده ای دیگر شیرین می کنند. این فرآورده را در ایران آدامس می خوانند.