سرآغاز کار هنری. سرآغاز کار هنری یا منشأ اثر هنری ( به آلمانی: Der Ursprung des Kunstwerkes ) از آثار برجسته مارتین هایدگر است که در سال ۱۹۳۵ منتشر شد. [ ۱] هایدگر پیش نویس متن را بین سال های ۱۹۳۵ و ۱۹۳۷ تهیه کرد و آن را دو بار در سال های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ برای انتشار فرستاد. هایدگر این اثر خود را بر اساس مجموعه ای از سخنرانی هایی که قبلاً در زوریخ و فرانکفورت در طول دهه ۱۹۳۰ ایراد کرده بود، ابتدا بر اساس جوهر اثر هنری و سپس در مورد معنای یک «چیز» که اولین سخنرانی فیلسوف در مورد مفهوم هنر را نشان می دهد نام گذاری کرد.
هایدگر در "منشأ اثر هنری" جوهر هنر را بر اساس مفاهیم هستی و حقیقت تبیین می کند. او استدلال می کند که هنر نه تنها راهی برای بیان عنصر حقیقت در فرهنگ است، بلکه ابزاری برای ایجاد آن و فراهم کردن سکوی پرشی است که از آن می توان "آنچه هست" را آشکار کرد. آثار هنری صرفاً نمایش دهنده وضعیت موجود نیستند، بلکه در واقع درک مشترک یک جامعه را تولید می کنند. هر بار که یک اثر هنری جدید به هر فرهنگی اضافه می شود، معنای وجودی آن به طور ذاتی تغییر می کند.
هایدگر اثر خود را با این پرسش آغاز می کند که منبع یک اثر هنری چیست؟ او توضیح می دهد که اثر هنری و هنرمند در یک پویایی وجود دارند که به نظر می رسد هر یک تأمین کننده دیگری است. «هیچکدام بدون دیگری نیست. با این وجود، هیچ یک به تنهایی پشتیبان دیگری نیست. »[ ۲] هنر، مفهومی جدا از هر دو، اثر و خالق است، بنابراین به عنوان منبعی برای هر دو آن ها وجود دارد. هنر به جای کنترل هنرمند، به نیرویی تبدیل می شود که از خالق برای اهداف خود هنر استفاده می کند. به همین ترتیب، اثر را باید در چارچوب دنیایی که در آن وجود دارد، در نظر گرفت، نه دنیای هنرمند آن. [ ۳] اما در کشف ذات، مشکل دور هرمنوتیکی پیش می آید؛ در مجموع، دور هرمنوتیکی این پارادوکس را مطرح می کند که در هر اثری، بدون درک کل، نمی توان تک تک اجزا را به طور کامل درک کرد. و بدون درک اجزا، نمی توان کل را درک کرد. با اعمال هنر و آثار هنری، متوجه می شویم که بدون آگاهی از جوهر هنر، نمی توانیم جوهر اثر هنری را درک کنیم، و بدون آگاهی از اثر هنری، نمی توانیم جوهر هنر را پیدا کنیم. هایدگر نتیجه می گیرد که برای تصاحب این دایره یا باید جوهره هنر یا اثر هنری را تعریف کنید، و چون کار هنری ساده تر است، باید از آن شروع کنیم. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهایدگر در "منشأ اثر هنری" جوهر هنر را بر اساس مفاهیم هستی و حقیقت تبیین می کند. او استدلال می کند که هنر نه تنها راهی برای بیان عنصر حقیقت در فرهنگ است، بلکه ابزاری برای ایجاد آن و فراهم کردن سکوی پرشی است که از آن می توان "آنچه هست" را آشکار کرد. آثار هنری صرفاً نمایش دهنده وضعیت موجود نیستند، بلکه در واقع درک مشترک یک جامعه را تولید می کنند. هر بار که یک اثر هنری جدید به هر فرهنگی اضافه می شود، معنای وجودی آن به طور ذاتی تغییر می کند.
هایدگر اثر خود را با این پرسش آغاز می کند که منبع یک اثر هنری چیست؟ او توضیح می دهد که اثر هنری و هنرمند در یک پویایی وجود دارند که به نظر می رسد هر یک تأمین کننده دیگری است. «هیچکدام بدون دیگری نیست. با این وجود، هیچ یک به تنهایی پشتیبان دیگری نیست. »[ ۲] هنر، مفهومی جدا از هر دو، اثر و خالق است، بنابراین به عنوان منبعی برای هر دو آن ها وجود دارد. هنر به جای کنترل هنرمند، به نیرویی تبدیل می شود که از خالق برای اهداف خود هنر استفاده می کند. به همین ترتیب، اثر را باید در چارچوب دنیایی که در آن وجود دارد، در نظر گرفت، نه دنیای هنرمند آن. [ ۳] اما در کشف ذات، مشکل دور هرمنوتیکی پیش می آید؛ در مجموع، دور هرمنوتیکی این پارادوکس را مطرح می کند که در هر اثری، بدون درک کل، نمی توان تک تک اجزا را به طور کامل درک کرد. و بدون درک اجزا، نمی توان کل را درک کرد. با اعمال هنر و آثار هنری، متوجه می شویم که بدون آگاهی از جوهر هنر، نمی توانیم جوهر اثر هنری را درک کنیم، و بدون آگاهی از اثر هنری، نمی توانیم جوهر هنر را پیدا کنیم. هایدگر نتیجه می گیرد که برای تصاحب این دایره یا باید جوهره هنر یا اثر هنری را تعریف کنید، و چون کار هنری ساده تر است، باید از آن شروع کنیم. [ ۴]
wiki: سرآغاز کار هنری