در علم اخترشناسی، عبارت ستارهٔ فشرده ( بعضی وقت ها جسم فشرده ) ( به انگلیسی: Compact star ) به منظور اشاره گروهی به کوتوله های سفید، ستاره های نوترونی، ستاره های غیرعادی و چگال دیگر و سیاه چاله ها استفاده می شود. بیشتر ستاره های فشرده نقطهٔ پایان فرگشت ستاره ای هستند و به همین دلیل اغلب به عنوان بقایای ستاره ای معرفی می شوند؛ شکل بقایا در مرتبهٔ نخست به جرم ستاره در زمانی که تشکیل شده است بستگی دارد. این اجسام همگی نسبت به جرم خود دارای حجم کوچکی هستند که این موضوع چگالی زیادی به آن ها می بخشد. عبارت ستارهٔ فشرده اغلب زمانی استفاده می شود که طبیعت دقیق ستاره نامعلوم است، اما شواهد نشان می دهد که این ستاره، بسیار سنگین و دارای شعاعی کوچک است، به همین خاطر یکی از دسته های مذکور در بالا را می رساند. یک ستاره فشردهٔ که یک سیاه چاله نیست، ممکن است یک ستارۀ نامتعارف لقب داده شود.
پایان عادی تکامل ستاره ای تشکیل یک ستارهٔ فشرده است. اتم های هیدروژن، تحت فشار فوق العادهٔ نیروی جاذبهٔ یک ستاره، فرآیند همجوشی هسته ای را طی می کنند که باعث کاهش جرم و حجم ستاره می شود. در اقدامی برای خنک کردن خود، ستاره انرژی را به شکل درخشش سطح، از خود ساطع می کند. این از دست رفتگی جرم و انرژی موجب کاهش انرژی پتانسیل گرانشی می شود. اندازهٔ ستاره کاهش می یابد و ستاره افزایش نیروی گرانشی به سمت داخل را که ابتدا موجب همجوشی هسته ای شده بود، ادامه می دهد. [ ۱] این چرخه تا زمانی ادامه پیدا می کند که فشار گاز بخش های داخلی دیگر توان تحمل وزن ستاره را نداشته باشد. ستاره در فرآیندی معروف به مرگ ستاره ای به حالتی بسیار چگالی تر، ستاره ای فشرده فرو می پاشد. ستاره فشرده هیچ گونه تولید داخلی انرژی ندارد، اما ممکن است تا میلیون ها سال به تابش خود با گرمای اضافی باقی حاصل از فروپاشی ادامه دهد.
هرچند شاید ستارگان فشرده تابش هایی از خود داشته باشند، و به همین ترتیب خنک شده و انرژی از دست بدهند، اما آن ها بر خلاف ستارگان عادی وابسته به دماهای بالا برای حفظ ساختار خود نیستند. آن ها می توانند تقریباً تا ابد وجود خود را حفظ کنند مگر اینکه دچار تعرضات بیرونی و فرسودگی باریونی شوند. سیاه چاله ها اما، به طور کلی اعتقاد بر این است که نهایتاً به خاطر تابش هاوکینگ پس از تریلیون ها سال محو خواهند شد. بر طبق مدل های استاندارد کنونی مان از کیهان شناسی فیزیکی، تمامی ستارگان در پایان تدریجاً به ستارگان فشردهٔ سرد و تاریکی مبدل خواهند شد، تا زمانی که جهان اصطلاحا به دورهٔ منحط در آینده ای بسیار دور وارد شود. گونهٔ گسترده تر تعریف اجسام فشرده اغلب شامل اجسام جامد کوچک تر نظیر سیارات، سیارک ها، و ستاره های دنباله دار می شود. گونه های قابل توجهی از ستارگان و دیگر خوشه هایی از مواد داغ وجود دارند، اما بر طبق نظریهٔ ترمودینامیک، همهٔ اجرام جهان بایستی در نهایت به شکل هایی از جسم فشرده ختم شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپایان عادی تکامل ستاره ای تشکیل یک ستارهٔ فشرده است. اتم های هیدروژن، تحت فشار فوق العادهٔ نیروی جاذبهٔ یک ستاره، فرآیند همجوشی هسته ای را طی می کنند که باعث کاهش جرم و حجم ستاره می شود. در اقدامی برای خنک کردن خود، ستاره انرژی را به شکل درخشش سطح، از خود ساطع می کند. این از دست رفتگی جرم و انرژی موجب کاهش انرژی پتانسیل گرانشی می شود. اندازهٔ ستاره کاهش می یابد و ستاره افزایش نیروی گرانشی به سمت داخل را که ابتدا موجب همجوشی هسته ای شده بود، ادامه می دهد. [ ۱] این چرخه تا زمانی ادامه پیدا می کند که فشار گاز بخش های داخلی دیگر توان تحمل وزن ستاره را نداشته باشد. ستاره در فرآیندی معروف به مرگ ستاره ای به حالتی بسیار چگالی تر، ستاره ای فشرده فرو می پاشد. ستاره فشرده هیچ گونه تولید داخلی انرژی ندارد، اما ممکن است تا میلیون ها سال به تابش خود با گرمای اضافی باقی حاصل از فروپاشی ادامه دهد.
هرچند شاید ستارگان فشرده تابش هایی از خود داشته باشند، و به همین ترتیب خنک شده و انرژی از دست بدهند، اما آن ها بر خلاف ستارگان عادی وابسته به دماهای بالا برای حفظ ساختار خود نیستند. آن ها می توانند تقریباً تا ابد وجود خود را حفظ کنند مگر اینکه دچار تعرضات بیرونی و فرسودگی باریونی شوند. سیاه چاله ها اما، به طور کلی اعتقاد بر این است که نهایتاً به خاطر تابش هاوکینگ پس از تریلیون ها سال محو خواهند شد. بر طبق مدل های استاندارد کنونی مان از کیهان شناسی فیزیکی، تمامی ستارگان در پایان تدریجاً به ستارگان فشردهٔ سرد و تاریکی مبدل خواهند شد، تا زمانی که جهان اصطلاحا به دورهٔ منحط در آینده ای بسیار دور وارد شود. گونهٔ گسترده تر تعریف اجسام فشرده اغلب شامل اجسام جامد کوچک تر نظیر سیارات، سیارک ها، و ستاره های دنباله دار می شود. گونه های قابل توجهی از ستارگان و دیگر خوشه هایی از مواد داغ وجود دارند، اما بر طبق نظریهٔ ترمودینامیک، همهٔ اجرام جهان بایستی در نهایت به شکل هایی از جسم فشرده ختم شوند.
wiki: ستاره فشرده