زینگ اشپیل ( به آلمانی: Singspiel ) سبکی در اپراهای به زبان آلمانی و ترکیبی از آواز و گفتگو است. اوج محبوبیت آن در اواخر سده هجدهم میلادی بود. در این سبک اجراکنندگان در میان تصنیف ها و آریاها، به گفتگوی معمولی نیز می پردازند. انگیزهٔ ایجاد این سبک تلاش آهنگسازان بر ضد شیوهٔ تصنعی اپراهای ایتالیایی بود. [ ۱]
شناخته شده ترین اپرا در سبک زینگ اشپیل فلوت سحرآمیز ( ۱۷۹۱ ) اثر ولفگانگ آمادئوس موتسارت است. دستبرد به حرمسرا ( ۱۷۸۲ ) و رئیس تئاتر ( ۱۷۸۶ ) دو اپرای دیگر از موتسارت در این سبک هستند.
برخی از اولین زینگشپیله ها نمایشنامه های معجزه آسا در آلمان بودند که در آن دیالوگ با آواز آمیخته می شد. در اوایل قرن هفدهم، نمایشنامه های معجزه آمیز ناپسند شده بود، کلمه «زینگشپیله» به صورت چاپی یافت می شد، و زینگشپیله های سکولار نیز اجرا می شد، هم در ترجمه های وام گیری یا تقلید از آهنگ ها و نمایشنامه های انگلیسی و ایتالیایی، و به صورت اصلی. آثار آلمانی.
در قرن ۱۸، برخی از زینگشپیله ها ترجمه اپراهای تصنیف انگلیسی بودند. در سال ۱۷۳۶، سفیر پروس در انگلستان، ترجمه اپرای تصنیف شیطان را برای پرداخت سفارش داد. این زینگشپیله با موفقیت در دهه ۱۷۴۰ در هامبورگ و لایپزیگ اجرا شد. نسخه دیگری از این مورد توسط یوهان آدام هیلر و سی اف وایسه در سال ۱۷۶۶ ساخته شد ( Der Teufel ist los oder Die verwandelten Weiber ) ، اولین مورد از مجموعه ای از همکاری هایی که منجر به شهرت هیلر و وایسه به عنوان "پدران Singspiel آلمانی شد.
اپراهای فرانسوی با دیالوگ گفتاری ( opéras comiques ) مکرراً به آلمانی رونویسی شدند و در اواخر دهه ۱۷۷۰ و اوایل دهه ۱۷۸۰ در وین بسیار موفق شدند. در مقابل، ترجمه آلمانی اپرا بوفه معاصر ایتالیایی که در آن زمان در انگلستان و فرانسه کاملاً موفق بود، به میزان قابل توجهی کمتر بود. زینگشپیله به عنوان سرگرمی طبقه متوسط به پایین در نظر گرفته می شد - برخلاف ژانرهای عمدتاً اشرافی اپرا، باله و نمایش صحنه - و معمولاً توسط گروه های مسافرتی ( مانند شرکت های Koch, Döbbelin و Koberwein ) به جای شرکت های معتبر و در مراکز کلان شهرها اجرا می شد.
موتسارت چندین زینگشپیله نوشت: باستین و باستینه ( ۱۷۶۸ ) ، زاید ( ۱۷۸۰ ) ، ربوده شدن از سراگلیو ( ۱۷۸۲ ) ، کارگردان تئاتر ( ۱۷۸۶ ) ، و سرانجام فلوت جادویی ( ۱۷۹۱ ) . ای. تی هافمن که او را تحسین می کرد، آهنگ زینگشپیله را مانند عشق و حسادت در سال ۱۸۰۷ ساخت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشناخته شده ترین اپرا در سبک زینگ اشپیل فلوت سحرآمیز ( ۱۷۹۱ ) اثر ولفگانگ آمادئوس موتسارت است. دستبرد به حرمسرا ( ۱۷۸۲ ) و رئیس تئاتر ( ۱۷۸۶ ) دو اپرای دیگر از موتسارت در این سبک هستند.
برخی از اولین زینگشپیله ها نمایشنامه های معجزه آسا در آلمان بودند که در آن دیالوگ با آواز آمیخته می شد. در اوایل قرن هفدهم، نمایشنامه های معجزه آمیز ناپسند شده بود، کلمه «زینگشپیله» به صورت چاپی یافت می شد، و زینگشپیله های سکولار نیز اجرا می شد، هم در ترجمه های وام گیری یا تقلید از آهنگ ها و نمایشنامه های انگلیسی و ایتالیایی، و به صورت اصلی. آثار آلمانی.
در قرن ۱۸، برخی از زینگشپیله ها ترجمه اپراهای تصنیف انگلیسی بودند. در سال ۱۷۳۶، سفیر پروس در انگلستان، ترجمه اپرای تصنیف شیطان را برای پرداخت سفارش داد. این زینگشپیله با موفقیت در دهه ۱۷۴۰ در هامبورگ و لایپزیگ اجرا شد. نسخه دیگری از این مورد توسط یوهان آدام هیلر و سی اف وایسه در سال ۱۷۶۶ ساخته شد ( Der Teufel ist los oder Die verwandelten Weiber ) ، اولین مورد از مجموعه ای از همکاری هایی که منجر به شهرت هیلر و وایسه به عنوان "پدران Singspiel آلمانی شد.
اپراهای فرانسوی با دیالوگ گفتاری ( opéras comiques ) مکرراً به آلمانی رونویسی شدند و در اواخر دهه ۱۷۷۰ و اوایل دهه ۱۷۸۰ در وین بسیار موفق شدند. در مقابل، ترجمه آلمانی اپرا بوفه معاصر ایتالیایی که در آن زمان در انگلستان و فرانسه کاملاً موفق بود، به میزان قابل توجهی کمتر بود. زینگشپیله به عنوان سرگرمی طبقه متوسط به پایین در نظر گرفته می شد - برخلاف ژانرهای عمدتاً اشرافی اپرا، باله و نمایش صحنه - و معمولاً توسط گروه های مسافرتی ( مانند شرکت های Koch, Döbbelin و Koberwein ) به جای شرکت های معتبر و در مراکز کلان شهرها اجرا می شد.
موتسارت چندین زینگشپیله نوشت: باستین و باستینه ( ۱۷۶۸ ) ، زاید ( ۱۷۸۰ ) ، ربوده شدن از سراگلیو ( ۱۷۸۲ ) ، کارگردان تئاتر ( ۱۷۸۶ ) ، و سرانجام فلوت جادویی ( ۱۷۹۱ ) . ای. تی هافمن که او را تحسین می کرد، آهنگ زینگشپیله را مانند عشق و حسادت در سال ۱۸۰۷ ساخت.
wiki: زینگ اشپیل