زمین گاه شناسی یا زمین گاه شماری[ ۱] ( انگلیسی: Geochronology ) علم تعیین سن سنگ ها، سنگ واره ها و رسوبات با استفاده از ویژگی های ذاتی و درونی سنگ هاست. زمین گاه شناسی مطلق با استفاده از ایزوتوپ های رادیواکتیو انجام می شود، در حالی که زمین گاه شناسی نسبی با استفاده از روش هایی مانند دیرینه مغناطیس شناسی و نسبت ایزوتوپ های پایدار صورت می گیرد. دقت تعیین سن را می توان با ترکیب چند شاخص زمین گاه شناختی ( و زیست چینه شناختی ) بهبود داد.
کابرد زمین گاه شناسی با زیست چینه شناسی که علم تخصیص سنگ های رسوبی به دوره های زمین شناسی مشخص با استفاده از تشریح، فهرست نویسی و مقایسه سنگ واره های گیاهی و جانوری است، تفاوت دارد. زیست چینه شناسی، قادر به تعیین سن مطلق سنگ ها نیست؛ بلکه صرفاً سنگ ها را در بازه های زمانی که در آن، سنگ ها با مجموعه های فسیلی شناخته شده همزیستی داشته اند، طبقه بندی می کند؛ با این حال، این رشته های علمی در نام گذاری چینه ها و دوره های زمانی مورد استفاده در طبقه بندی لایه های زمین، با هم پیوستگی و همکاری دارند.
علم زمین گاه شناسی ابزار اصلی مورد استفاده در گاه چینه شناسی است که تلاش می کند سن مطلق همه مجموعه های فسیلی را استخراج کرده و تاریخ زمین شناختی زمین و دیگر اجسام فرازمینی را تعیین نماید.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکابرد زمین گاه شناسی با زیست چینه شناسی که علم تخصیص سنگ های رسوبی به دوره های زمین شناسی مشخص با استفاده از تشریح، فهرست نویسی و مقایسه سنگ واره های گیاهی و جانوری است، تفاوت دارد. زیست چینه شناسی، قادر به تعیین سن مطلق سنگ ها نیست؛ بلکه صرفاً سنگ ها را در بازه های زمانی که در آن، سنگ ها با مجموعه های فسیلی شناخته شده همزیستی داشته اند، طبقه بندی می کند؛ با این حال، این رشته های علمی در نام گذاری چینه ها و دوره های زمانی مورد استفاده در طبقه بندی لایه های زمین، با هم پیوستگی و همکاری دارند.
علم زمین گاه شناسی ابزار اصلی مورد استفاده در گاه چینه شناسی است که تلاش می کند سن مطلق همه مجموعه های فسیلی را استخراج کرده و تاریخ زمین شناختی زمین و دیگر اجسام فرازمینی را تعیین نماید.
wiki: زمین گاه شناسی