زمین طوع

[ویکی فقه] زمین طوع از جمله زمینهایی است که اهالی آن با میل و رغبت اسلام را پذیرفته اند.
زمین طوع از اقسام زمینهای اسلامی است.
مراد از زمین طوع که در تعبیر فقها از آن به «ارضٌ اسلَمَ اهلُها طَوعاً» نام برده شده، زمینی است که صاحبان آن بدون جنگ و خونریزی و با میل و رغبت آیین اسلام را پذیرفته‏اند.
کاربرد زمین طوع در فقه
از آن در بابهای زکات، جهاد و احیاء موات سخن گفته‏اند.
احکام زمین طوع
زمین طوع، مانند زمین مدینه و بحرین در ملک صاحبانش باقی می‏ماند و بر آنان جز زکات، با فراهم آمدن شرایط آن، واجب نیست. البته این حکم اختصاص به زمینهای آباد دارد و زمینهای موات و نیز زمینهای آبادی که آبادی آنها طبیعی است، از قبیل جنگلها، از انفال و ملک امام علیه السّلام به شمار می‏روند.
هرگاه صاحبان زمین یاد شده آن را رها کنند تا به ویرانی گراید و تبدیل به موات شود، بنابر قول مشهور، امام علیه السّلام می‏تواند آن را از صاحبانش گرفته و برای آباد کردن در ازای دریافت خراج به دیگری واگذار کند؛ لیکن در اینکه در این صورت، زمین از ملک صاحبانش خارج شده و به ملک عموم مسلمانان در می‏آید یا نه، اختلاف است. بنابر قول دوم، بهای زمین به صاحبانش پرداخت می‏گردد، برخلاف قول نخست که مالکان زمین مستحق اجرتی نخواهند بود.