زبان دیداری یا زبان بصری ( به انگلیسی: visual language ) یک سامانه ارتباطی با استفاده از عناصر دیداری است. گفتار به عنوان یک وسیله ارتباطی را نمی توان به طور دقیق از کل فعالیت ارتباطی انسان که شامل دیدار[ ۱] نیز می باشد جدا کرد. اصطلاح «زبان» در رابطه با بینایی، گسترش و نوعی استفاده از زبان برای توصیف ادراک، درک و تولید نمادهای قابل مشاهده است.
تصویری که یک ایده را نمایش می دهد و ارتباط برقرار می کند، استفاده از زبان بصری را پیش فرض می گیرد. همان طور که مردم می توانند تفکر خود را «کلامی» کنند، می توانند آن را «تجسم» نیز بکنند. نمودار، نقشه و نقاشی همگی نمونه هایی از کاربرد زبان بصری هستند. واحدهای ساختاری آن شامل خط، شکل، رنگ، فرم، حرکت، بافت، الگو، جهت، مقیاس، زاویه، فضا و تناسب و … است.
عناصر موجود در یک تصویر مفاهیم را در یک بافت فضایی نشان می دهند، نه شکل خطی که برای کلمات استفاده می شود. گفتار و ارتباط دیداری ابزارهای موازی و اغلب وابسته به یکدیگر هستند که انسان ها به وسیله آن اطلاعات را مبادله می کنند.
واحدهای بصری در قالب خطوط و نشانه ها به شکل ها و ساختارها یا نشانه های معنادار ساخته می شوند. نواحی مختلف قشر مغز به عناصر مختلفی مانند رنگ و فرم پاسخ می دهند. سیمر زیکی، [ ۲] عصب پژوه فرانسوی - بریتانیایی، واکنش های مغز را به نقاشی های میکل آنژ، رامبراند، ورمیر، ماگریت، مالویچ و پیکاسو نشان داده است.
آنچه در بیداری در ذهن داریم و آنچه در رؤیاها تصور می کنیم، تقریباً ماهیت یکسانی دارند. [ ۳] تصاویر رؤیایی ممکن است با یا بدون کلمات گفتاری، صداها یا رنگ های دیگر باشند. در حالت بیداری معمولاً در پیش زمینه، وزوز ادراک، احساس، خلق و خو و همچنین تصاویر زودگذر حافظه وجود دارد. [ ۴] در حالت ذهنی بین رؤیا دیدن و بیداری کامل حالتی است که به «رؤیا در روز دیدن ( یا به انگلیسی day dreaming ) » یا حالت مدیتیشنی معروف است. در طی این حالت انسان ها معمولاً «انسان ها چیزهایی در هنگام حرکت ابرها، سانتورها و گوزن ها، آنتلوپ ها و گرگ ها می بینید» که از تخیل انسان آمده اند. [ ۵] رودولف آرنهایم[ ۶] کوشیده است به این سؤال که «تصویر ذهنی در ذهن انسان چگونه به نظر می رسد؟» پاسخ دهد. در فلسفه یونان، مکتب های «Leucippus» و «Democritus» معتقد بودند که المثنی یک شی وارد چشم می شود و به عنوان یک خاطره و به عنوان یک تصویر کامل در روح باقی می ماند. «Berkeley» توضیح می دهد که بخش هایی، به عنوان مثال، یک پا به جای کل بدن، می تواند به صورت دیداری به ذهن منتقل شود. رودولف آرنهایم روایت ادوارد بردفورد تیچنر را پیشرفتی در درک این موضوع می داند. او باور داشت که یک تصویر دیداری کیفیت ناقص مبهمی دارد و تصویر ذهنی به صورت «امپرسیونیستی» است و معنا و همچنین فرم را نیز حمل می کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتصویری که یک ایده را نمایش می دهد و ارتباط برقرار می کند، استفاده از زبان بصری را پیش فرض می گیرد. همان طور که مردم می توانند تفکر خود را «کلامی» کنند، می توانند آن را «تجسم» نیز بکنند. نمودار، نقشه و نقاشی همگی نمونه هایی از کاربرد زبان بصری هستند. واحدهای ساختاری آن شامل خط، شکل، رنگ، فرم، حرکت، بافت، الگو، جهت، مقیاس، زاویه، فضا و تناسب و … است.
عناصر موجود در یک تصویر مفاهیم را در یک بافت فضایی نشان می دهند، نه شکل خطی که برای کلمات استفاده می شود. گفتار و ارتباط دیداری ابزارهای موازی و اغلب وابسته به یکدیگر هستند که انسان ها به وسیله آن اطلاعات را مبادله می کنند.
واحدهای بصری در قالب خطوط و نشانه ها به شکل ها و ساختارها یا نشانه های معنادار ساخته می شوند. نواحی مختلف قشر مغز به عناصر مختلفی مانند رنگ و فرم پاسخ می دهند. سیمر زیکی، [ ۲] عصب پژوه فرانسوی - بریتانیایی، واکنش های مغز را به نقاشی های میکل آنژ، رامبراند، ورمیر، ماگریت، مالویچ و پیکاسو نشان داده است.
آنچه در بیداری در ذهن داریم و آنچه در رؤیاها تصور می کنیم، تقریباً ماهیت یکسانی دارند. [ ۳] تصاویر رؤیایی ممکن است با یا بدون کلمات گفتاری، صداها یا رنگ های دیگر باشند. در حالت بیداری معمولاً در پیش زمینه، وزوز ادراک، احساس، خلق و خو و همچنین تصاویر زودگذر حافظه وجود دارد. [ ۴] در حالت ذهنی بین رؤیا دیدن و بیداری کامل حالتی است که به «رؤیا در روز دیدن ( یا به انگلیسی day dreaming ) » یا حالت مدیتیشنی معروف است. در طی این حالت انسان ها معمولاً «انسان ها چیزهایی در هنگام حرکت ابرها، سانتورها و گوزن ها، آنتلوپ ها و گرگ ها می بینید» که از تخیل انسان آمده اند. [ ۵] رودولف آرنهایم[ ۶] کوشیده است به این سؤال که «تصویر ذهنی در ذهن انسان چگونه به نظر می رسد؟» پاسخ دهد. در فلسفه یونان، مکتب های «Leucippus» و «Democritus» معتقد بودند که المثنی یک شی وارد چشم می شود و به عنوان یک خاطره و به عنوان یک تصویر کامل در روح باقی می ماند. «Berkeley» توضیح می دهد که بخش هایی، به عنوان مثال، یک پا به جای کل بدن، می تواند به صورت دیداری به ذهن منتقل شود. رودولف آرنهایم روایت ادوارد بردفورد تیچنر را پیشرفتی در درک این موضوع می داند. او باور داشت که یک تصویر دیداری کیفیت ناقص مبهمی دارد و تصویر ذهنی به صورت «امپرسیونیستی» است و معنا و همچنین فرم را نیز حمل می کند.
wiki: زبان دیداری