روایت شناسی (narratology)
در نظریۀ ادبی، عبارت است از مطالعۀ ساختار روایی. روایت شناسی، همچون ساخت گرایی که شالودۀ آن را تشکیل می دهد، مبتنی است بر فرض وجود یک زبان ادبی مشترک یا الگوی رمزیِ عام در متن اثر. رشد این شاخه از پژوهش نظری و اصطلاحات آن در نیمه های قرن ۲۰ شتاب گرفت. روایت شناسی براساس کتاب هایی ازجمله ریخت شناسی قصه های عامیانه (۱۹۲۸) اثر ولادیمیر پراپ پدید آمد، که الگویی برای قصه های عامیانه براساس ۷ «حوزۀ عمل» و ۳۱ «نقش» به دست داد. همچنین مردم شناسی ساختاری (۱۹۵۸) اثر کلود لِوی استروسالگویی را برای اسطوره شناسیفرا آورد.
در نظریۀ ادبی، عبارت است از مطالعۀ ساختار روایی. روایت شناسی، همچون ساخت گرایی که شالودۀ آن را تشکیل می دهد، مبتنی است بر فرض وجود یک زبان ادبی مشترک یا الگوی رمزیِ عام در متن اثر. رشد این شاخه از پژوهش نظری و اصطلاحات آن در نیمه های قرن ۲۰ شتاب گرفت. روایت شناسی براساس کتاب هایی ازجمله ریخت شناسی قصه های عامیانه (۱۹۲۸) اثر ولادیمیر پراپ پدید آمد، که الگویی برای قصه های عامیانه براساس ۷ «حوزۀ عمل» و ۳۱ «نقش» به دست داد. همچنین مردم شناسی ساختاری (۱۹۵۸) اثر کلود لِوی استروسالگویی را برای اسطوره شناسیفرا آورد.
wikijoo: روایت_شناسی