روایت درمانی ( به انگلیسی: Narrative Therapy ) متشکل از مجموعه روش ها و رویکردهایی برای کار مشاوره روان شناسی و روان درمانی است که تحت تأثیر اندیشه های پسامدرن و پساساختارگرا شکل گرفت. این روش ها و رویکردها که از حدود اواخر دهه هشتاد میلادی برای روند کار با مراجعان شکل گرفتند، شاید برای نخستین بار در تاریخ رشتهٔ روان درمانی محدود به تأثیرات اندیشه ها و تحقیقات یک نفر یا بر اساس یافته های یک شاخه از دانش نبودند. روایت درمانی برای ارتقای کیفی فرایند کار مشاوره با انسانی که در یک جامعه و بستر فرهنگی خاص زندگی می کند، از دانش موجود در دیگر رشته های علوم انسانی همچون فلسفه، انسان شناسی، جامعه شناسی و هرمنوتیک بی بهره نماند. با وجود نوپایی، آوازه و نفوذ روایت درمانی به عنوان یکی از بروزترین و مطرح ترین رویکردها در زمینهٔ مشاوره روان شناسی و روان درمانی در سرتاسر دنیا به گوش رسیده است. آنچه این مجموعه روش های کاری را برجسته و ارزشمند می سازد، انعطاف فرهنگی بالقوهٔ آنهاست؛ انعطافی که روایت درمانی را به عنوان رویکردی پویا، قابل بازنگری و دگردیسی در بسترهای مختلف فرهنگی به فعالان شاخه های مربوط در سرتاسر جهان معرفی کرده است. [ ۱]
روایت درمانی در میانه های دهه هشتاد میلادی توسط «مایکل وایت» و «دیوید اپستون» بنیان نهاده و به این نام ارائه شد. با این وجود خود مایکل وایت و دیوید اپستون در همان سال های نخستین مطرح کردند که با نامگذاری روش های روایی کار به روایت درمانی موافق نیستند. آن ها مطرح کردند که این نامگذاری برخلاف فلسفهٔ زیربنایی روش های کار روایی ( پساساختارگرایی ) می باشد و همچنین واژهٔ "درمانی" با رویکردی که روایت درمانگران به مراجعان دارد سازگار نیست. مایکل وایت در مقدمهٔ یکی از کتاب هایش که در سال ۱۹۹۲ به چاپ رسید می گوید:
به نظر می رسد دست کم تا امروز، کار ما موفق شده است در برابر هرگونه طبقه بندی مهندسی شده ایستادگی کند. با وجود اینکه دیگران از طریق توصیفاتی ساده و گاهی اوقات جمع بندی هایی قاطع و نهایی به معرفی کار ما پرداخته اند، بیشتر این توصیفات و جمع بندی ها به شدت ناهمگون و نامتجانس بوده اند و هیچ یک از آن ها به طور کامل برای ما رضایت بخش نبوده است … در رد کردن نامگذاری کارمان به شکلی که آن را با هر یک از مکاتب خانواده درمانی و مشاوره مرتبط سازد، استوار مانده ایم و همچنین به شدت مخالف این ایده هستیم که مشارکتمان را به عنوان یک مکتب کاری مجزا در نظر بگیریم. باور داریم که چنین نامگذاری تنها منجر به کاسته شدن آزادی ما در راستای بررسی و کنکاش بیشتر در میان ایده ها و روش های کاری مختلف می شود. همچنین این نامگذاری باعث می شود که شناسایی مشارکت ها و هم بخشی های بی همتای دیگران در جهت توسعهٔ این روش ها دشوار شود. از این رو در مجموع تمایل داریم کار توسعهٔ این روش های کاری همچون کتابی گشوده و در حال نگاشته شدن باقی بماند. ما توجهات را به این واقعیت جلب می کنیم که یکی از مهم ترین ابعاد مرتبط با این کار که برای ما از درجهٔ اهمیت محوری برخوردار است، «روحیهٔ ماجراجویی» می باشد. بیشتر «اکتشافاتی» که نقش عمده ای در توسعهٔ روش های کارمان داشته اند از پس چنین واقعیتی سر برآورده اند ( در پاسخ به پیامدهای بی همتایی که در کار با خانواده های مختلف به آن ها برخوردیم ) و همچنین ملاحظات تئوریکی که ما را در مسیر کنکاش و گسترده سازی محدودهٔ روش های کارمان یاری رسانده اند ( اپستون و وایت، 1992[ ۲] ) .
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفروایت درمانی در میانه های دهه هشتاد میلادی توسط «مایکل وایت» و «دیوید اپستون» بنیان نهاده و به این نام ارائه شد. با این وجود خود مایکل وایت و دیوید اپستون در همان سال های نخستین مطرح کردند که با نامگذاری روش های روایی کار به روایت درمانی موافق نیستند. آن ها مطرح کردند که این نامگذاری برخلاف فلسفهٔ زیربنایی روش های کار روایی ( پساساختارگرایی ) می باشد و همچنین واژهٔ "درمانی" با رویکردی که روایت درمانگران به مراجعان دارد سازگار نیست. مایکل وایت در مقدمهٔ یکی از کتاب هایش که در سال ۱۹۹۲ به چاپ رسید می گوید:
به نظر می رسد دست کم تا امروز، کار ما موفق شده است در برابر هرگونه طبقه بندی مهندسی شده ایستادگی کند. با وجود اینکه دیگران از طریق توصیفاتی ساده و گاهی اوقات جمع بندی هایی قاطع و نهایی به معرفی کار ما پرداخته اند، بیشتر این توصیفات و جمع بندی ها به شدت ناهمگون و نامتجانس بوده اند و هیچ یک از آن ها به طور کامل برای ما رضایت بخش نبوده است … در رد کردن نامگذاری کارمان به شکلی که آن را با هر یک از مکاتب خانواده درمانی و مشاوره مرتبط سازد، استوار مانده ایم و همچنین به شدت مخالف این ایده هستیم که مشارکتمان را به عنوان یک مکتب کاری مجزا در نظر بگیریم. باور داریم که چنین نامگذاری تنها منجر به کاسته شدن آزادی ما در راستای بررسی و کنکاش بیشتر در میان ایده ها و روش های کاری مختلف می شود. همچنین این نامگذاری باعث می شود که شناسایی مشارکت ها و هم بخشی های بی همتای دیگران در جهت توسعهٔ این روش ها دشوار شود. از این رو در مجموع تمایل داریم کار توسعهٔ این روش های کاری همچون کتابی گشوده و در حال نگاشته شدن باقی بماند. ما توجهات را به این واقعیت جلب می کنیم که یکی از مهم ترین ابعاد مرتبط با این کار که برای ما از درجهٔ اهمیت محوری برخوردار است، «روحیهٔ ماجراجویی» می باشد. بیشتر «اکتشافاتی» که نقش عمده ای در توسعهٔ روش های کارمان داشته اند از پس چنین واقعیتی سر برآورده اند ( در پاسخ به پیامدهای بی همتایی که در کار با خانواده های مختلف به آن ها برخوردیم ) و همچنین ملاحظات تئوریکی که ما را در مسیر کنکاش و گسترده سازی محدودهٔ روش های کارمان یاری رسانده اند ( اپستون و وایت، 1992[ ۲] ) .
wiki: روایت درمانی