روایات نکوهش مردم مکه و مدینه

[ویکی فقه] اولین روایت را چنین شرح می دهیم که نسبت دادن کفر به اهل مکه و مدینه، به جهت این است که برخی اهالی مکه و مدینه با این که دلایل روشنی برای وجود خدا بود، از روی عناد و دشمنی و تکبر، منکر خدا می شدند؛ به گونه ای که آن ها را از جاده و مسیر اسلام و مسلمانی خارج می کرد. هم چنین به جهت این که برخی مردم مکه و مدینه با خاندان پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله وسلم) اظهار دشمنی می کردند. روایت دوم: احتمالاً این کلام در زمان بنی امیه صادر شده که برخی مردم اهل شام به زبان اظهار اسلام می کردند و در دل کافر بودند. آن ها کسانی بودند که امام علی (علیه السلام) را سب و لعن می کردند و این خود کفر به خدای بزرگ بود؛ ولی نصارا و اهل روم چنین کاری نمی کردند. پس بدین سبب این ها بدتر از اهل روم بودند.توجه به این نکته لازم است که این دسته از روایات همه مردم این مناطق را شامل نمی شود؛ چون میان آن ها مردمی مسلمان و مؤمن به پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله وسلم) و ائمه اطهار (علیهم السلام) بوده و هستند و تنها کسانی که با عنادورزی و لجاجت، بعد از شناختن حق و حقیقت، آن را نمی پذیرند، شامل تعابیر این دسته از روایات هستند و اهل نجات نیستند؛ اما انسان هایی که در سرزمین های مکه، مدینه، شام و روم قاصر بوده و عناد و دشمنی نداشتند، با لطف و رحمت الهی اهل نجات خواهند بود.
در این باره دو دسته از روایات را بررسی می کنیم:
روایت اول
عدة من اصحابنا عن احمد بن محمد بن خالد عن عثمان بن عیسی عن سماعة عن ابی بصیر عن احدهما (علیه السلام) قال: «ان اهل مکة لیکفرون بالله جهرة و ان اهل المدینة اخبث من اهل مکة اخبث منهم سبعین ضعفا». تمام راویان این حدیث توثیق شده اند؛ ازاین رو این روایت از جهت سندی صحیح است.
← روایتی از ابوبصیر
برای فهم و برداشت صحیح این روایت به نکاتی باید توجه داشت:
← نکته اول
...