رهبه

[ویکی فقه] رهبه‏ به فتح راء حالت خاص بلند کردن دستان شخص گنهکار و ترسان در هنگام دعا را می گویند.
رَهبه بالا بردن پشت دستها به طرف‏آسمان هنگام دعا و ترس را می گویند.
حالات اشخاص هنگام دعا
حالتهای دعا کننده هنگام دعا به لحاظ رجا، خوف، انقطاع و غیر آن، متفاوت است. در بعضی روایات متناسب با احوال دعا کننده، برای قرار گرفتن دستهای او هیأت خاصی ذکر شده است، از جمله آنها حالت رهبه، یعنی ترس از خدا است که به جهت التفات به گناهان ارتکابی، به دعا کننده دست می‏ دهد. در این حالت مستحب است وی پشت دستهای خود را تا محاذی صورت به طرف آسمان بالا ببرد تا نشانه شرمندگی و سرافکندگی وی در محضر خدای متعال باشد و بدین وسیله خداوند او را مورد لطف ومرحمت ومغفرت خویش قراردهد.

[ویکی الکتاب] معنی رَهْبَةً فِی صُدُ: خوف و ترس
ریشه کلمه:
رهب (۱۲ بار)

«رَهْبَةً» در اصل، به معنای ترسی است که توأم با اضطراب و پرهیز باشد، و در حقیقت، ترس و وحشتی است عمیق و ریشه دار که آثار آن در عمل ظاهر گردد.
ترس. راغب گوید «الرهبة و الرهب: مخافة تحرز و اضطراب» ولی صحاح و قاموس و اقرب و مجمع آن را مطلق خوف گفته‏اند البته شما در دل آنها از خدا پر مهابتتراید. به وسیله آن آمادگی، دشمن خدا و دشمن خود را می‏ترسانید. * . معنی این آیه در «جنح» گذشت. * . اگر در استرهاب طلب ملاحظه شود مراد آن است که خواستار ترساندن حاضرین شدند و غرضشان ترساندن بود ولی بیضاوی گوید: آنها زا به شدّت ترساندند و در اقرب گوید «استرهبه: خوفّه» همچنین است قول صحاح.