رزنانس مداری

رزنانس مداری ( به انگلیسی: Orbital resonance ) ، در مکانیک سماوی، رزنانس مداری هنگامی اتفاق می افتد که اجسام در حال گردش به طور منظم، تحت تأثیر گرانشی دوره ای بر یکدیگر قرار گیرند، معمولاً به این دلیل که دورهٔ مداری آنها با نسبت عدد صحیح کوچکی مثلاً ( ۱، ۲، ۳، . . . ) در ارتباط است. این رابطه معمولاً در یک جفت جرم آسمانی دیده می شود. مفهوم اصل فیزیکی مربوط به پدیدهٔ رزنانس مداری مانند مفهوم فشاری است که یک کودک هنگام تاب بازی به تاب وارد می کند، جایی که مدار و تاب هر دو دارای یک فرکانس طبیعی هستند و جرم دیگر ( کودک ) «فشار» را با تکرار دوره ای اعمال می کند تا تأثیر همگامی در تداوم آن حرکت ایجاد کند.
رزنانس های مداری تأثیر گرانشی متقابل جرم ها؛ یعنی توانایی آنها در تغییر دادن یا محدود کردن مدارهای یکدیگر را، به شدت افزایش می دهد. در بیشتر موارد، این منجر به «تعامل ناپایدار» می شود که در آن؛ واکنش جسم های درگیر شتاب می گیرد و در نتیجه تغییرهایی در مدارها ایجاد می شود تا آنجا که طنین رزنانس دیگر وجود نداشته باشد. در برخی شرایط، یک سیستم رزونانس می تواند پایدار و خوداصلاح باشد، به گونه ای که جسم های درگیر در حالت رزنانس باقی می مانند. نمونه هایی از رزونانس ۱: ۲: ۴ قمر مشتری گانیمد، اروپا و آیو و رزنانس مداری ۲: ۳ بین پلوتو و نپتون است. رزنانس ناپایدار با قمرهای داخلی زحل باعث ایجاد شکاف در حلقه های زحل می شود. مورد خاص از رزنانس ۱: ۱ بین دو پیکر آسمانی با شعاع مداری مشابه باعث می شود اجسام بزرگ منظومه شمسی بیشترِ جرم های دیگر با مدار مشترک در مسیر مدارهای خود را بیرون کنند. این بخشی از فرایند بسیار گسترده تر پاکسازی محلی است، اثری که در تعریف کنونی یک سیاره از آن استفاده می شود.