رجال ابن داوود

[ویکی فقه] رجال ابن داود تألیف شیخ تقی الدین، ابو محمد، حسن بن علی بن داود حلی از علمای بزرگ شیعه در قرن هفتم هجری می باشد.
شهید ثانی فرموده است: «سلک فیه مسلکاً لم یسبقه احد من الاصحاب؛ ایشان در رجال راهی را پیموده که هیچ کدام از اعاظم شیعه نپیموده اند». اما در باره شیوه مؤلف، مفید ترین بیان از مرحوم حر عاملی است که می فرماید: «سلوکه فی کتاب الرجال انه رتبه علی الحروف الاول فالاول فی الاسماء و اسماء الاباء و الاجداد و جمع جمیع ما وصل الیه من کتب الرجال مع حسن الترتیب و زیاده التهذیب». بعد شیخ حر عاملی می گوید: ابن داوود از آثار این بزرگان بهره گرفته است: شیخ طوسی، نجاشی، کشی، ابن غضائری، برقی، عقیقی، ابن عقده، فضل بن شاذان و ابن عبدون؛ و مؤلف برای نام هریک از این بزرگان علامتی گذاشته است و در اثر خود آن علامت را به کار برده است.
موضوع
علم رجال و معرفی راویان احادیث ائمه علیهم السّلام و بیان اعتبار و عدم اعتبار آنها.ابن داود در این کتاب با استفاده از منابع غنی، قدیمی و معتبر علم رجال و با شیوه ای نو و ابتکاری در ترتیب روات به ترتیب حروف الفبا و بیان آدرس مستند خود به صورت رمز، مجموعه ای ارزشمند و گران بها را بوجود آورده است.
ارزش و اعتبار کتاب
کتاب رجال ابن داود از کتاب های رجالی معتبر شیعه در آغاز قرن هشتم هجری به شمار می آید و با توجه به نسخه ها و منابع معتبری که در اختیار مؤلف این کتاب بوده از ارزش و اعتبار خاصی برخوردار شده است.
سخنان علما
...

[ویکی شیعه] رجال ابن داوود (کتاب). رجال إبن داوود تألیف حسن بن علی بن داود حلی از علمای رجال شیعه در قرن هفتم هجری است. موضوع کتاب، علم رجال و معرفی راویان احادیث ائمه(ع) و بیان اعتبار و عدم اعتبار آنهاست. ابن داود در این کتاب با استفاده از منابع غنی، قدیمی و معتبر علم رجال و با شیوه ای نو و ابتکاری در ترتیب روات به ترتیب حروف الفبا و بیان آدرس مستند خود به صورت رمز، مجموعه ای ارزشمند را به وجود آورده است.
ابو محمد تقی الدین حسن بن علی بن داوود حلی معروف به ابن داوود حلی از عالمان رجالی، فقیه و ادیب امامی در قرن هفتم هجری قمری است. وی با علامه حلی معاصر بود و مشهورترین اثرش کتاب الرجال است. ابن داوود حلی در ۵ جمادی الثانی سال ۶۴۷ق به دنیا آمد.
هنگامی که ابن داوود به اصول فتاوای فقهی و فروع نظری آن نگریسته و سعی بر نجات از تقلید و پیروی از فتاوای نقل شده نموده، دریافته است که راهی به جز بررسی روایات ائمه هدی(ع) نبوده و آن هم ممکن نیست مگر با استفاده صحیح از قواعد اصولی و توجه به نظرات اصحاب و فتاوای فرعی آن ها، تا بتوان راهی صحیح و موافق با حق را برگزید و مخالف آن را رها ساخت و این مهم امکان ندارد مگر با شناخت علم رجال و تحقیق در احوال روات احادیث.