رادار هواشناسی

رادار هواشناسی نوعی از رادار است که برای مکان یابی بارش، محاسبهٔ حرکت آن و تخمین نوع آن ( باران، برف، تگرگ و غیره ) به کار می رود. بیشتر رادارهای هواشناسی از نوع پالس - دوپلر هستند که توانایی شناسایی حرکت قطره های باران و شدت بارش را دارند. هر دو نوع این اطلاعات می تواند برای تعیین ساختار طوفان و پتانسیل آن برای ایجاد هوای بد تحلیل شود.
در خلال جنگ جهانی دوم کاربران رادار متوجه شدند که وضع هوا بازتابی را روی صفحهٔ رادار ایجاد می کند و باعث می شود که روی اهداف احتمالی دشمن ماسکه شده و دیده نشوند. تکنیک هایی ابداع شد تا این پدیده را فیلتر کند، ولی دانشمندان آغاز به مطالعهٔ این پدیده کردند. زمان چندانی از پایان جنگ نگذشته بود که برخی از رادارهای اضافی برای شناسایی بارش به کار گرفته شدند. از آن زمان به بعد، رادارهای هواشناسی به صورت تخصصی آغاز به تغییر و تحول کردند و هم اکنون به وسیلهٔ خدمات هواشناسی ملی، اداره پژوهش در دانشگاه ها و اخبار هواشناسی تلویزیون به کار برده می شوند. تصاویر خام به طور مرتب به کار می روند و نرم افزار تخصصی داده های رادار را برای انجام پیش بینی کوتاه مدت وضعیت آیندهٔ هوا و شدت باران، برف، تگرگ و دیگر پدیده ها دریافت می کند. آن چه که از رادار دریافت می شود به شکل الگوهای پیش بینی عددی وضع هوا برای بهبود تحلیل ها و پیش بینی ها به کار می رود.
در خلال جنگ جهانی دوم کاربران رادارهای نظامی متوجه نویزی در بازتاب های رادار بسته به باران و برف می شدند. پس از جنگ دانشمندان نظامی یا به زندگی غیرنظامی بازگشتند یا در نیروهای مسلح به کار ادامه دادند و کار خود را برای پیدا کردن کاربردی برای آن بازتاب ها دنبال نمودند. در ایالات متحدهٔ آمریکا دیوید اطلس که در اغاز برای نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا و سپس برای مؤسسه فناوری ماساچوست کار می کرد نخستین رادار هواشناسی عملیاتی را ساخت. در کانادا جی اس مارشال و ار ایچ داگلاس گروه هوای طوفانی را تشکیل دادند. مارشال و دانشجوی دکترای او والتر پالمر برای کار بر روی اندازه قطره های باران در ارتفاع متوسط از سطح زمین معروف هستندکه این کار منجر به درک ارتباط بازتاب موج های رادار با نسبت فروافتادن آب باران از زمین گردید. در بریتانیا پژوهش بر روی الگوهای بازتاب راداری و عناصر آب و هوایی مانند باران ابر پوشنی ادامه یافت و آزمایش هایی برای ارزشیابی پتانسیل طول موج های مختلف از ۱ تا ۱۰ سانتیمتر انجام شد. در سال ۱۹۵۰ شرکت بریتانیایی ئی کی سی او تجهیزات راداری هشدار ابر و برخورد را به نمایش گذاشت.