رابطه غیر زمانی

[ویکی فقه] رابطه غیر زمانی، از اصطلاحات علم منطق بوده و به لفظ دالّ بر فعلیت یا استمرار نسبت حکمیه، بدون دلالت بر زمان معیّن اطلاق می شود.
رابطه غیر زمانی، از اصطلاحات علم منطق بوده و به لفظ دالّ بر فعلیت یا استمرار نسبت حکمیه، بدون دلالت بر زمان معیّن اطلاق می شود.
اقسام رابطه
رابطه بر دو قسم است:۱- رابطه زمانی۲- رابطه غیر زمانی، آن است که بر فعلیت یا استمرار ثبوت محمول برای موضوع دلالت می کند و هیچ گونه دلالتی بر زمان معینی (که ظرف نسبت است) ندارد؛مثل: «فلانی نویسنده است» یعنی فعلاً نویسندگی برایش ثابت است و «خدا دانا است» که بر استمرار حکم دلالت می کند. در زبان عربی، این قسم کمتر در لفظ ذکر می شود و نویسندگان منطق، چون لفظی معادل «است» نیافته اند، به جای آن لفظ «هو»، «هی» و نظایر آن را به عنوان رابطه غیر زمانی به کار برده اند، هر چند این الفاظ در اصل، اسم اند، نه ادات و گاهی هم مشتقات افعال ناقصه، مثل «کائنٌ» و «صائرٌ» را رابطه قرار می دهند و مثلاً می گویند: «زیدٌ کائنٌ قائماً (زید ایستاده است) یا زیدٌ صائرٌ جالساً (زید نشسته است)».رابطه غیر زمانی اقسام و مصادیقی دارد؛ مانند: رابطه حرکتی، است، استین، نیست و ضمایر (رابطه).