رابرت آدامز (آموزگار معنوی). رابرت آدامز ( ۲۱ ژانویه ۱۹۲۸ تا ۲ مارس ۱۹۹۷ ) آموزگار آمریکایی مکتب آدواتیا بود که سال های پایانی عمرش را در کالیفرنیا به برگزاری جلسات ست سانگ ( جلسات معنوی ) با شاگردانش می پرداخت. [ ۱] آموزه های رابرت معمولاً بر تأکید به انجام جنانا یوگا و توصیه به کارگیری روش تفحص خویش ( که در انگلیسی Self enquiry گفته می شود ) [ ۲] متمرکز است. [ ۳] آموزه های رابرت در زمان حیاتش آنچنان شناخته شده نبود اما اخیراً در میان محققان فلسفه ادویتا و مریدان فرنگی رامانا ماهارشی طرفدارانی یافته است. [ ۴]
کتابی از آموزه های وی به نام سکوت قلب: دیالوگ هایی با رابرت آدامز ( به انگلیسی: Silence of Heart: Dialogues with Robert Adams ) در سال ۱۹۹۹ به زبان انگلیسی منتشر شد. هرچند خود رابرت آدامز کتاب یا نوشته ای نداشت، جویندگان به ست سانگ ها می آمدند، در ابتدا خود آدامز صحبت هایی می کرد و بعد بقیه سؤال می پرسیدند. این جلسات ضبط شدند و بعدها شاگردانش به صورت کتاب به روی کاغذ آوردند. به زبان پارسی کتابی از وی ترجمه شده که در وب پارسی با نام آگاهی و مایا قابل تهیه است.
واقعیتش این است که معلم خودتان هستید، شما یک آموزگار آفریدید تا از خواب بیدرتان کند. اگر شما رؤیای او ( آموزگار ) را نمی دیدید او ( آموزگار ) هم اینجا نمی بود. شما یک معلم خلق کردید که بیدارتان کند، که ببینید معلمی نیست، جهانی وجود ندارد، هیچ. همهٔ این ها به وسیله خودتان انجام شده است.
آدامز هیچگاه خود را یک آموزگار، فیلسوف یا موعظه گر نمی دانست. [ ۶] خودش بیانات خود را اعترافات یک جنانی توصیف می کرد. [ ۷] می گفت من از واقعیت خودم و دیگران سخن می گویم، از جویندگان می خواست که عوض سر با قلب خود به سخنان او گوش دهند. روش او برای ارتباط با شاگردانش جالب بود، [ ۸] میان پرسش و پاسخ ها موسیقی و سکوت وقفه می انداخت، او اظهار می داشت که چیز تازه ای برای آموزاندن وجود ندارد، چیز جدیدی برای تعلیم نیست و هر چه هست در اوپانیشاد، وداها و متون هندو قابل یافتن است. [ note ۱]
آدامز خاموشی را متعالی ترینِ تعالیم معنوی می دانست:[ ۱۰]
بالاترین آموزه در حهان سکوت است. از این متعالی تر نیست. وقتی سالک در کنار جنانی ( جنانی چیزی در مایه های همان گورو است با این تفاوت که بر خلاف گورو، چیزی برای آموختن ندارد و تکنیکی برای یاد دادن به شاگرد نمی دهد، مثل رامانا ماهارشی می نشیند یک جا و خاموشی پیشه می کند و جویندگان تنها از بودن در کنار جنانی فیض می برند ) می نشیند، تنها با در کنار او بودن ذهنش را می پالاید، ذهن خود به خود پالایش می شود. بدون اینکه رد و بدل نمی گردد، بی آن که گپی زده شود. سکوت واقعیت غایی است. هر چه در دنیا هست از خلال سکوت است که وجود دارد. سکوت حقیقی یعنی رفتن تا ژرفای درون تا آن جا که که هیچ چیز رخ نمی دهد، آن جا که از زمان و فضا فراتر می روید و به بعد جدیدی از «هیچ چیز» ورود می کند. این جا خانهٔ حقیقی شما است، جایی که شما واقعاً به آن تعلق دارید، در سکوتی عمیق آنجا که هیچ چیز خوبی و هیچ چیز بدی وجود ندارد، هیچ کس در تلاش برای دست یابی به چیزی نیست، هیچ چیز، فقط بودن، بودِش ناب. [ ۱۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکتابی از آموزه های وی به نام سکوت قلب: دیالوگ هایی با رابرت آدامز ( به انگلیسی: Silence of Heart: Dialogues with Robert Adams ) در سال ۱۹۹۹ به زبان انگلیسی منتشر شد. هرچند خود رابرت آدامز کتاب یا نوشته ای نداشت، جویندگان به ست سانگ ها می آمدند، در ابتدا خود آدامز صحبت هایی می کرد و بعد بقیه سؤال می پرسیدند. این جلسات ضبط شدند و بعدها شاگردانش به صورت کتاب به روی کاغذ آوردند. به زبان پارسی کتابی از وی ترجمه شده که در وب پارسی با نام آگاهی و مایا قابل تهیه است.
واقعیتش این است که معلم خودتان هستید، شما یک آموزگار آفریدید تا از خواب بیدرتان کند. اگر شما رؤیای او ( آموزگار ) را نمی دیدید او ( آموزگار ) هم اینجا نمی بود. شما یک معلم خلق کردید که بیدارتان کند، که ببینید معلمی نیست، جهانی وجود ندارد، هیچ. همهٔ این ها به وسیله خودتان انجام شده است.
آدامز هیچگاه خود را یک آموزگار، فیلسوف یا موعظه گر نمی دانست. [ ۶] خودش بیانات خود را اعترافات یک جنانی توصیف می کرد. [ ۷] می گفت من از واقعیت خودم و دیگران سخن می گویم، از جویندگان می خواست که عوض سر با قلب خود به سخنان او گوش دهند. روش او برای ارتباط با شاگردانش جالب بود، [ ۸] میان پرسش و پاسخ ها موسیقی و سکوت وقفه می انداخت، او اظهار می داشت که چیز تازه ای برای آموزاندن وجود ندارد، چیز جدیدی برای تعلیم نیست و هر چه هست در اوپانیشاد، وداها و متون هندو قابل یافتن است. [ note ۱]
آدامز خاموشی را متعالی ترینِ تعالیم معنوی می دانست:[ ۱۰]
بالاترین آموزه در حهان سکوت است. از این متعالی تر نیست. وقتی سالک در کنار جنانی ( جنانی چیزی در مایه های همان گورو است با این تفاوت که بر خلاف گورو، چیزی برای آموختن ندارد و تکنیکی برای یاد دادن به شاگرد نمی دهد، مثل رامانا ماهارشی می نشیند یک جا و خاموشی پیشه می کند و جویندگان تنها از بودن در کنار جنانی فیض می برند ) می نشیند، تنها با در کنار او بودن ذهنش را می پالاید، ذهن خود به خود پالایش می شود. بدون اینکه رد و بدل نمی گردد، بی آن که گپی زده شود. سکوت واقعیت غایی است. هر چه در دنیا هست از خلال سکوت است که وجود دارد. سکوت حقیقی یعنی رفتن تا ژرفای درون تا آن جا که که هیچ چیز رخ نمی دهد، آن جا که از زمان و فضا فراتر می روید و به بعد جدیدی از «هیچ چیز» ورود می کند. این جا خانهٔ حقیقی شما است، جایی که شما واقعاً به آن تعلق دارید، در سکوتی عمیق آنجا که هیچ چیز خوبی و هیچ چیز بدی وجود ندارد، هیچ کس در تلاش برای دست یابی به چیزی نیست، هیچ چیز، فقط بودن، بودِش ناب. [ ۱۱]
