دیجوجین

دانشنامه عمومی

دیجوجین (اردبیل). دیجوجین یا ( دیژویژین ) ( دِژِ بیژن ) روستایی است که در استان اردبیل، شهرستان اردبیل، بخش مرکزی، دهستان سردابه قرار دارد. این روستا مهد تولد حسن علی علی پور از بزرگ ترین خیرین مدرسه ساز و نیکوکاران ایران است.
بر اساس سرشماری سال ۱۳۹۵ مرکز آمار ایران، جمعیّت این روستا ۱۱۴۴ نفر با ۳۴۸ خانوار است.
دیجویجین به خاطر موقعیت جغرافیایی منحصر به فرد به عنوان چهار راه ارتباطی چندین روستا شناخته می شود. این روستا با روستاهای امیدچه، باروق، خشکه رود و جناقرود همسایه است و همچنین مسیر عبور روستاهای دیگر مثل خیارک می باشد. دارای دو مسیر ارتباطی با شهر اردبیل است و دو جاده ی مهم آسفالت شده دهستان سردابه را به هم وصل می کند. این روستا در دشت اردبیل و در نزدیکی دامنه کوه سبلان و در ۱۴ کیلومتری غرب شهر اردبیل واقع شده است که جزو نزدیک ترین روستاها به شهر اردبیل است.
دیجویجین، زمستان های سرد و برفی و تابستان های بسیار معتدلی دارد. این روستا به عنوان یکی از بهترین ییلاق های اردبیل شناخته میشود. به دلیل مجاورت این روستا با بخش مرکزی، آب و هوای آن تابعِ آب و هوای شهرستان اردبیل است.
رود معروف «نشته رود» از کنار دیجوجین می گذرد. گلابی ( به زبان محلی: آرمود ) از جمله میوه های مشهور این روستا است و این منطقه را با ضرب المثل "باروقین بال آرمودی و دیژویژینین کال آرمودی" مشهور کرده است. درختان گردو نیز در این روستا زیاد وجود دارد. باغ های این روستا بیشتر در کنار نشترود قرار گرفته است. چشمه مختر بلاغی دارای آب بسیار گوارایی است و مردم روستا سالیان بسیاری، قبل از آب رسانی روستا از آب این چشمه استفاده می کردند.
تپه تاریخی《نصیر تپه سی》که از آثار مورد حفاظت سازمان میراث فرهنگی است در دیجوجین قرار دارد. قالی بافی از صنایع دستی مردم این روستا است. از جمله غذاهای محلی می توان خینگل، آش دوغ ، خشیل ، یارما پلو و حلوای سیاه اردبیل را نام برد. نقاشان این روستا در سطح شهر اردبیل نیز معروف هستند. از جمله نقاشان پیشکسوت در این روستا می توان به " اوستا مَندی " اشاره کرد.
این روستا به دلیل داشتن طبیعت زیبا و انواع غذاهای سنتی و آبگوشت و کباب های معروفش، از جاهای توریستی و دیدنی اردبیل است. دیجویجین همه ساله در عید نوروز و فصل تابستان پذیرای مسافران زیادی از شهرهای مختلف و بیشتر تهران می باشد.
دیجوجین از روستاهای پیشتاز و اول منطقه اردبیل است که در آن مدرسه به شکل امروزی ساخته شده و دانش آموزانی از روستاهای عموقین، امیدچه، جناقرود، خشکه رود، باروق، خیارک، جمادی، قره تپه، وکیل آباد، اروانق، قلعه جوق و. . . در آن مدرسه تحصیل کردند. بنیان گذار این مدرسه در روستا فردی به نام "میر علی بِیگ" ( نام محلی: میرعالی بی ) با همت اهالی آن را بنا کرده بوده و به همین علت مدرسه سازی در این روستا و در نزد اهالی دیجوجین مرسوم بوده که ساخت ۷۲ مدرسه توسط حسن علی علی پور در ادامه این روند است و همچنین می توان به ساخت ۹ مدرسه در قالب ۲۴ کلاس درس توسط خانم روح انگیز یشمی که اصالتا اهل این روستا هستند، اشاره کرد.
عکس دیجوجین (اردبیل)
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

پیشنهاد کاربران

براساس نظر بزرگان قدیمی، نام روستا از کلمه دژ بیژن گرفته شده است واحتمال می دهند پس از تصرف ایران توسط اعراب و نبود حرف ژ در زبان عربی وتلفظ راحت آن به دیجوجین تغییر یافته است البته محلی به نام قالا باشی یا در زبان فارسی همان سر قلعه در روستا وجود دارد که با کمال تاسف از این محل تنها یک یادگاری به صورت یک تپه ای باقی مانده است . این محدوده تاریخی پس از زلزله مناطق روستایی اردبیل تخریب وبه صورت خانه های مسکونی درآمده است. این روستا از روستاهای پیش قراول و اول منطقه اردبیل است که درآن اولین بار مدرسه به شکل امروزی ساخته شده و دانش آموزانی از روستاهای عموقین، ایمتچه، جناقرد، خشکه رود، باروق، خیارک، جمادی، قره تپه ، وکیل آباد ( سرداوا چایی ) اروانق، قلعه جوق و. . . درآن مدرسه تحصیل می کرده اند. بزرگان این مدارس سالیان بسیاری قبل پس از سالها خدمت دولتی بازنشسته واز دنیا رفته اند. بنیان گذار این مدرسه روستا فردی به نام میر علی بیگ ( میرعالی بی در اصطلاح محلی ) با همت اهالی آن را بنا کرده بوده وبه همین خاطر است که مدرسه سازی در این روستا ودر نزد اهالی مرسوم بوده که ساخت 72مدرسه توسط حسنعلی علی پور دیجویجین در ادامه این روند می باشد . روستای دیژویژین ( دیجویجین ) مردان بزرگی همچون کدخدا میر اسرافیل وکدخدا علی ( علی یولداش ) که تاحدودی در عدم همکاری با دولت مرکزی آن زمان در امر سرباز دهی معروف بوده داشته است ومهاجرانی به کشور های اروپایی ازجمله آلمان واتریش دارد. از بزرگان و ریش سفیدان دیگر روستا می توان به علیگشاد خان ، حاجی میر عظیم ، حاجی ایباش ، حاجی دلشاد و استا مندی اشاره کرد. این روستا در دامان خود فرهنگیان ، مهندسین، پزشکان ونظامیان وطن دوست وقهرمانی را تقدیم ایران زمین کرده است ودر جریان 8 سال دفاع مقدس شهدای گرانقدری تقدیم انقلاب کرده است از دیگر بزرگان این روستا حسنعلی علی پور دیجویجین خیر مدرسه ساز نمونه استان اردبیل که مدتها ساکن آلمان غربی بوده و خانم یشمی خیر مدرسه سازدیگری از مقیمان کشور اتریش می توان نام برد.
...
[مشاهده متن کامل]

در این روستا طوایفی از جمله: منافی لر ، شاممدی ( شاه محمدی ها ) ، سیدلر، میر باقرلیلر، امینی لر ، تولکوچی لر، اجاق ویردی لر و علی یولداش اوشاقلار ( کادا لیلار ) زندگی می کنند .
رود معروف «نشته رود» از کنار این روستا می گذرد. وتپه تاریخی نصیر تپه سی که از آثار مورد حفاظت میراث فرهنگی است در این روستا قرار دارد. آرمود یا همان گلابی از جمله میوه مشهور این روستا می باشد و این منطقه را با ضرب المثل باروقین بال آرمودی ودیژویژینین کال آرمودی مشهور کرده است. این نوع گلابی بسیار خوشمزه بوده و طعم مخصوصی دارد . البته درخت گردو نیز در این روستا زیاد می باشد. باغهای این روستا بیشتر در کنار نشته رود قرار گرفته است. چشمه معروف مختر بلاغی دارای آب بسیار گوارایی می باشد و مردم روستا سالیان بسیاری ، قبل از آب رسانی روستا از آب این چشمه آب مصرفی خود را تامین می کرده اند. قالی بافی از صنایع دستی مردم می باشد. از جمله غذاهای محلی می توان خینگل ، آش دوغ ، خشیل ، یارما پلو ، حلوای سیاه، را نام برد.
شغل اهالی روستا
از لحاظ شغلی میتوان گفت مردم روستا به دو دسته تقسیم می شوند ، دسته اول که عمده افراد را تشکیل می دهند ، کشاورز و دامدار می باشند. دسته دوم نقاش می باشند. نقاشان این روستا در سطح شهر اردبیل نیز بسیار معروف می باشند از جمله نقاشان پیشکسوت در این روستا می توان به " استا مندی " اشاره کرد که زحمات زیادی را در تربیت شاگردان خود کشیده است. آهنگران ( در زبان محلی دمیرچیلر ) بسیار خوبی نیز در این روستا مشغول به کارند که شمشیر و چاقو و داس بسیار خوبی را می سازند.
.
مراسم عزادای این روستا بسیار با شکوه می باشد و همه ساله در طول محرم مراسم سینه زنی و زنجیر زنی در مسجد جامع روستابه مدت یازده روز برگزار می شود. مداحان بسیاری نیز در این مراسم حضور می یابند. روستا دارای دو هیئت، هیئت علی اکبر و هیئت حضرت ابوالفضل می باشد. همه ساله از صبح تا ظهر روز عاشورا مراسم تعزیه خوانی بسیار با شکوهی در جلوی مسجد برگزار می شود که می توان گفت تقریبا تمامی اهالی رو ستا در این مراسم حضور می یابند. و در چنین روزی اهالی این روستا پذیرای میهمانان زیادی می باشند.
حسن علی علی پور از برجسته ترین خیرین مدرسه ساز کشور می باشد که نشان نقره ای خورشید خیران کشور نیز به وی اهدا شده است. این مرد نیکوکار 72 مدرسه رابا هزینه شخصی خود و به یاد 72 شهید عرصه خونین نینوا ساخته و در اختیار سازمان آموزش و پرورش قرار داده است. حسنعلی علیپور در سال 1317 در روستای دیجوجین اردبیل به دنیا آمد تا سوم ابتدایی در این روستا زندگی و پس از فوت پدرش به تهران عزیمت کرد و به تجارت فرش پرداخت و سپس با گسترش کار خود ، در آلمان به صادرات فرش ایرانی به اروپا مشغول شد . او 2 هفته پس از پیروزی انقلاب اسلامی در نامه ای به نماینده ولی فقیه در استان و امام جمعه اردبیل ضمن ابراز علاقه خود به انجام کارهای عام المنفعه ، در نخستین اقدام خیرخواهانه مسجدی در اردبیل ساخت . از مرحوم حسنعلی علیپور به یاد 72 شهید کربلا 72 مدرسه و تعداد زیادی درمانگاه ، مسجد و غسالخانه در نقاط محروم استان اردبیل به یادگار مانده است . مرحوم علیپور به علت سکته مغزی در بیمارستان علوی اردبیل بستری شد اما معالجه پزشکان موثر واقع نشد و در سن 72 سالگی دارفانی را وداع گفت.
موقعیت جغرافیایی
این روستا با روستاهای ایمیتچه ، باروق، خشکه رود، جناقرد همسایه می باشد و همچنین مسیر عبور روستاهای دیگر مثله خیارک می باشد. به خاطر موقعیت جغرافیایی منحصر به فرد به عنوان چهار راه ارتباطی مطرح می باشد . دارای دو مسیر ارتباطی با شهر اردبیل می باشد و دو جاده مهم آسفالته ی دهستان سردابه را به هم وصل میکند. تابستان بسیار معتدلی دارد و روستا همه ساله در فصل تابستان پذیرای مسافران زیادی از شهرهای مختلف و بیشتر تهران می باشداین رو ست . . .