دولت فاطمیان

[ویکی فقه] اسماعیلیان فرقه ای از فرق تشیع هستند که پس از امام صادق علیه السلام به امامت پسر بزرگ تر حضرت که در زمان حیات امام صادق علیه السلام وفات کرده بود، قائل شدند. اسماعیلیان در بین خود، انشعاباتی یافتند که یکی از آنان اسماعیلیان فاطمی بودند. اسماعیلیان فاطمی خلافت و دولت مستقل و نیرومندی تشکیل دادند.
در این دوره (اسماعیلیان در دوره فاطمی تا ۴۸۷ق )، اسماعیلیان خلافت و دولت مستقل و نیرومندی از خود یافتند و دعوت و تفکر و ادبیات اسماعیلیه را به اوج شکوفایی رسانیدند.
گسترش فرهنگ و قلمرو
در همین دوره بود که داعیان اسماعیلی رساله های بسیاری در کلام و فلسفه ، فقه و دیگر علوم ظاهری و باطنی ، و علم تأویل تألیف کردند و دعوت اسماعیلی را در قلمرو فاطمیان ، و هم چنین در خارج از مرزها تا ماوراءالنهر و هندوستان گسترش دادند.به ویژه ، پس از انتقال مرکز حکومت فاطمیان از افریقیه به مصر، فاطمیان به طور کلی در زمینه ترویج فرهنگ و هنر و علوم اسلامی نیز نقش مهمی ایفا کردند.درگیر بودن نخستین رهبران فاطمی در افریقیه ، از یک سو با قدرت های اباضی منطقه و از دگر سو با فشارهای سیاسی اهل سنت ، موجب شده بود تا آنان فرصت چندانی برای تشکل و توسعه دعوت اسماعیلیه ، به خصوص در خارج از محدوده شمال افریقا را نیابند و از این رو، جوامع قرمطی سرزمین های شرقی دنیای اسلام که فاقد رهبری واحد، و هم چنان در انتظار رجعت محمد بن اسماعیل به عنوان قائم بودند، بدون رقابت داعیان فاطمی به فعالیت های مذهبی خود ادامه می دادند.
تدوین مباحث نظری در مشرق
← گسترش دعوت قرمطیان
...