یک دهانه یا چالهٔ ماه، یک گودال با کفی مسطح و دایره ای شکل در کرهٔ ماه است که با دیواره ای گرد محصور شده است. تقریباً تمامی چاه های ماه از نوع دهانه های برخوردی هستند که در واقع از برخورد شهاب سنگ ها به وجود آمده اند ولی دهانه های آتشفشانی نیز وجود دارد که کوچک تر و کمتر هستند. [ ۱] ۱۵۷۷ دهانه در ماه نام دانشمندان، مهندسان، کاشفان را روی خود دارند. ۳۱ مورد از این دهانه ها به نام زنان نامگذاری شده اند. [ ۲]
در سمتی از ماه که ما می توانیم ببینیم حدود ۳۰۰٬۰۰۰ چاله وجود دارد که حدود ۱ کیلومتر قطر دارند و سطح ماه با آن ها پوشیده شده است. چاله های بزرگ تری بین ۶۰ تا ۲۷۰ کیلومتر وجود دارد که سطح آن ها نسبتاً صاف است. گاهی با تابش نور خورشید می توان انحنای کرهٔ ماه را در داخل یک چاله تشخیص داد. درون چاله ها گاهی چاله های کوچک تری وجود دارد که بر اثر برخوردهای بعدی پدید آمده اند.
اگرچه بزرگ ترین چالهٔ ماه به بزرگی حدود ۶ تا ۸ درصد از بزرگ ترین برش از کرهٔ ماه است ( قطر ماه: ۳٬۴۷۸ کیلومتر ) ولی نخستین بار به احتمال زیاد این چاله از راه دور توسط گالیله در سال ۱۶۱۰ کشف شد. چاله ها هنگامی قابل رؤیت هستند که مرز شب و روز یا همان سایه مرز در ماه در کنار یکی از چاله ها قرار می گیرد و سایهٔ دیوارهٔ چاله به درون آن می افتد و به همین دلیل بزرگ تر دیده می شوند.
یکی از نمونه های معروف از آن ها یک دهانه به قطر تقریبی ۵ کیلومتر با یک دیوارهٔ بلند و تیز به طول ۱ کیلومتر و عمقی حدود ۱۰۰ متر پایین تر از سطح خارجی چاله می باشد. قطر ماه یک چهارم قطر زمین است به همین دلیل خمیدگی سطحی آن نسبت به زمین چهار برابر بیشتر است؛ دیواره ها از داخل اغلب به شکل تراس هستند و بین ۲۰ تا ۳۰ درجه خمیدگی دارند ولی در خارج ۲ تا ۳ بار صاف ترند. معمولاً در وسط چاله یک برآمدگی یا به عبارتی کوه که ناشی از برخورد است وجود دارد. البته باید گفت که تمام خصوصیات یک چاله در واقع به دینامیک شهاب سنگی بستگی دارد که آن چاله به وسیلهٔ برخورد آن به وجود آمده، فاکتورهایی مانند سرعت، زاویهٔ برخورد، شکل شهاب سنگ، بزرگی آن و غیره. محققان دانشگاه کرتین به تازگی همچنین در استرالیا با مطالعات خود بر روی بخش تاریک و دور ماه و با استفاده از مدل سازی رایانه ای از گرانش ماه و داده های توپوگرافی، دهانه های برخوردی را شناسایی کرده اند که در روش های دیگر قابل مشاهده نیستند. از تعداد ۲۸۰ دهانهٔ برخوردی کشف شده، ۶۶ دهانه از دید گرانشی و توپوگرافی قابل مشاهده هستند. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سمتی از ماه که ما می توانیم ببینیم حدود ۳۰۰٬۰۰۰ چاله وجود دارد که حدود ۱ کیلومتر قطر دارند و سطح ماه با آن ها پوشیده شده است. چاله های بزرگ تری بین ۶۰ تا ۲۷۰ کیلومتر وجود دارد که سطح آن ها نسبتاً صاف است. گاهی با تابش نور خورشید می توان انحنای کرهٔ ماه را در داخل یک چاله تشخیص داد. درون چاله ها گاهی چاله های کوچک تری وجود دارد که بر اثر برخوردهای بعدی پدید آمده اند.
اگرچه بزرگ ترین چالهٔ ماه به بزرگی حدود ۶ تا ۸ درصد از بزرگ ترین برش از کرهٔ ماه است ( قطر ماه: ۳٬۴۷۸ کیلومتر ) ولی نخستین بار به احتمال زیاد این چاله از راه دور توسط گالیله در سال ۱۶۱۰ کشف شد. چاله ها هنگامی قابل رؤیت هستند که مرز شب و روز یا همان سایه مرز در ماه در کنار یکی از چاله ها قرار می گیرد و سایهٔ دیوارهٔ چاله به درون آن می افتد و به همین دلیل بزرگ تر دیده می شوند.
یکی از نمونه های معروف از آن ها یک دهانه به قطر تقریبی ۵ کیلومتر با یک دیوارهٔ بلند و تیز به طول ۱ کیلومتر و عمقی حدود ۱۰۰ متر پایین تر از سطح خارجی چاله می باشد. قطر ماه یک چهارم قطر زمین است به همین دلیل خمیدگی سطحی آن نسبت به زمین چهار برابر بیشتر است؛ دیواره ها از داخل اغلب به شکل تراس هستند و بین ۲۰ تا ۳۰ درجه خمیدگی دارند ولی در خارج ۲ تا ۳ بار صاف ترند. معمولاً در وسط چاله یک برآمدگی یا به عبارتی کوه که ناشی از برخورد است وجود دارد. البته باید گفت که تمام خصوصیات یک چاله در واقع به دینامیک شهاب سنگی بستگی دارد که آن چاله به وسیلهٔ برخورد آن به وجود آمده، فاکتورهایی مانند سرعت، زاویهٔ برخورد، شکل شهاب سنگ، بزرگی آن و غیره. محققان دانشگاه کرتین به تازگی همچنین در استرالیا با مطالعات خود بر روی بخش تاریک و دور ماه و با استفاده از مدل سازی رایانه ای از گرانش ماه و داده های توپوگرافی، دهانه های برخوردی را شناسایی کرده اند که در روش های دیگر قابل مشاهده نیستند. از تعداد ۲۸۰ دهانهٔ برخوردی کشف شده، ۶۶ دهانه از دید گرانشی و توپوگرافی قابل مشاهده هستند. [ ۳]
wiki: دهانه های ماه