دستگاه مختصات استوایی

دستگاه مختصات استوایی از جمله دستگاه های مختصات سماوی است که بیشترین و عمومی ترین کاربرد را دارد.
برای درک این سیستم می توانید تصور کنید که مدارات عرض و نصف النهارهای جغرافیایی بر روی زمین ( دوایر فرضی، که برای اندازه گیری طول و عرض جغرافیایی یک نقطه بر روی زمین مشخص شده اند ) به مبدأ مرکز زمین بر روی کرهٔ سماوی تصویر شده باشند. ( کرهٔ سماوی، کره ای است فرضی به مرکز زمین و شعاع بی نهایت که ستارگان و اجرام سماوی بر روی سطح آن تصویر شده اند )
حال دایره ای که از امتداد دایرهٔ استوای زمین به مرکز زمین و شعاع بی نهایت به دست می آید، استوای سماوی نامیده می شود؛ و به آن مَیل صفر درجه را نسبت می دهیم ( مانند عرض صفر درجه بر روی استوا. تصویر مدارات عرض جغرافیایی بر روی کرهٔ سماوی نیز مدارات میل را مشخص می کند، که از ۰ درجه تا ۹۰+ درجه در نیم کرهٔ شمالی و از ۰ درجه تا ۹۰ - در نیم کرهٔ جنوبی ( ۹۰+ درجه: میل قطب شمال سماوی و ۹۰ - درجه: میل قطب جنوب سماوی ) تغییر می کند.
تصویر نصف النهار جغرافیایی زمین بر کرِهٔ سماوی نیز دوایر ساعتی بُعد به وجود می آورند. همان طور که بر روی زمین نقطهٔ گرینویچ به عنوان نقطهٔ مبدأ ( صفر ) برای نصف النهارها و سنجش طول جغرافیایی به کار می رود، در این سیستم نیز از مکان ظاهری خورشید در اول فروردین ماه ( اول سال نو ) که به نام نقطهٔ اول حمل ( y ) نامیده شده، به عنوان مبدأ استفاده می شود و به آن بعد ( RA ) صفر نسبت می دهیم. بعد ( RA ) با واحد ساعت، دقیقه و ثانیه قوسی به سمت مشرق یا همچون طول جغرافیایی از ۰ درجه تا ۳۶۰ به سمت مغرب، از نقطه y سنجیده می شود.