در باب ابرنواختر صورت فلکی مارافسای ( دربارهٔ ستاره ای جدید که در صورت فلکی مارافسای دیده شد ) ، معروف به در باب ابرنواختر کتابی است که توسط یوهانس کپلر بین سالهای ۱۶۰۵ تا ۱۶۰۶، یعنی هنگام انتشار کتاب در پراگ، نوشته شده است. [ ۱]
کپلر این کتاب را به دنبال ظهور ابرنواختر SN 1604 که به آن سوپرنوای کپلر نیز میگویند، نوشته است. این ستاره در صورت فلکی مارافسای، یونانی ( Ὀφιοῦχος Ophioukhos ) با ترجمه تحت اللفظی «حامل مار» ظاهر شد که در لاتین با نام «سرپنتائوریس» Serpentarius نیز شناخته می شود.
ابرنواختر SN 1604 تقریباً به مدت یک سال از اکتبر ۱۶۰۴ تا اکتبر ۱۶۰۵ قابل مشاهده بود. شرایط مشاهده خصوصاً زمانی که برای اولین بار مشاهده شد بسیار خوب بود. یک مقارنه میان مشتری و مریخ اتفاقاً در نزدیکی مکانی که ابرنواختر پدیدار شده است در حال وقوع بود، به این معنی که منجمان تصادفاً به سمت آن نگاه می کردند. در نتیجه بسیاری از ناظران آن را مشاهده کردند، اما مشاهدات کپلر بسیار دقیق بود. دقتی که وی نه تنها برای ثبت مشاهدات خود بلکه برای جمع آوری مشاهدات دیگر ستاره شناسان به وجود آورد، استلا نوا را به ثبت بسیار مهمی هم در مورد ابرنواختر و هم در نجوم اوایل قرن هفدهم تبدیل کرد.
به محض ظهور «ستاره جدید»، کپلر شروع به ثبت مشاهدات خود کرد، فاصله زاویه ای آن از ستاره های شناخته شده مانند σ Sagittarii، η Ophiuchi، α Ophiuchi، ζ Ophiuchi، α Aquilae و α Scorpii را اندازه گیری کرد. با یک خطای معمولی کمتر از یک دقیقه قوس، قابل توجه برای مشاهدات انجام شده با چشم غیر مسلح بود، کپلر ثابت کرد که هیچ این ستاره جدید حرکت قابل توجهی ندارد. انحراف کم ابرنواختر نسبت به عرض جغرافیایی که کپلر از ( پراگ، حدود ۵۰ درجه شمالی ) مشاهده می کرد، به احتمال زیاد ناشی از انکسار جو بوده است، و بیشتر اشتباهات کپلر را توضیح می دهد. با این حال این حدس به دشواری ثابت می شود، زیرا کپلر در کتابش هیچ نشانی از زمان یا شرایط جوی مشاهدات خود نداده است. کپلر همچنین از اندازه گیری های انجام شده توسط دیوید فابریسیوس در اوستیل، که با اندازه گیری های او موافقت کرده است، یاد می کند. ( آنها به قدری دقیق بودند که در سال ۱۹۴۳ به والتر Baade اجازه دادند تا بقایای ابرنواختر، SNR G4. 5 + 6. 8 را پیدا کند ) .
اندازه گیری های کپلر به او اجازه می داد اطمینان حاصل کند که «ستاره جدید» اختلاف منظری نشان نمی دهد؛ بنابراین، همان طور که ابرنواختر ۳۲ سال قبل ( SN 1572 ) توسط تیکو براهه مشاهده شد، آموزه ارسطویی مبنی بر ثابت بودن ستاره های دور در آسمان ، باید نادرست باشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکپلر این کتاب را به دنبال ظهور ابرنواختر SN 1604 که به آن سوپرنوای کپلر نیز میگویند، نوشته است. این ستاره در صورت فلکی مارافسای، یونانی ( Ὀφιοῦχος Ophioukhos ) با ترجمه تحت اللفظی «حامل مار» ظاهر شد که در لاتین با نام «سرپنتائوریس» Serpentarius نیز شناخته می شود.
ابرنواختر SN 1604 تقریباً به مدت یک سال از اکتبر ۱۶۰۴ تا اکتبر ۱۶۰۵ قابل مشاهده بود. شرایط مشاهده خصوصاً زمانی که برای اولین بار مشاهده شد بسیار خوب بود. یک مقارنه میان مشتری و مریخ اتفاقاً در نزدیکی مکانی که ابرنواختر پدیدار شده است در حال وقوع بود، به این معنی که منجمان تصادفاً به سمت آن نگاه می کردند. در نتیجه بسیاری از ناظران آن را مشاهده کردند، اما مشاهدات کپلر بسیار دقیق بود. دقتی که وی نه تنها برای ثبت مشاهدات خود بلکه برای جمع آوری مشاهدات دیگر ستاره شناسان به وجود آورد، استلا نوا را به ثبت بسیار مهمی هم در مورد ابرنواختر و هم در نجوم اوایل قرن هفدهم تبدیل کرد.
به محض ظهور «ستاره جدید»، کپلر شروع به ثبت مشاهدات خود کرد، فاصله زاویه ای آن از ستاره های شناخته شده مانند σ Sagittarii، η Ophiuchi، α Ophiuchi، ζ Ophiuchi، α Aquilae و α Scorpii را اندازه گیری کرد. با یک خطای معمولی کمتر از یک دقیقه قوس، قابل توجه برای مشاهدات انجام شده با چشم غیر مسلح بود، کپلر ثابت کرد که هیچ این ستاره جدید حرکت قابل توجهی ندارد. انحراف کم ابرنواختر نسبت به عرض جغرافیایی که کپلر از ( پراگ، حدود ۵۰ درجه شمالی ) مشاهده می کرد، به احتمال زیاد ناشی از انکسار جو بوده است، و بیشتر اشتباهات کپلر را توضیح می دهد. با این حال این حدس به دشواری ثابت می شود، زیرا کپلر در کتابش هیچ نشانی از زمان یا شرایط جوی مشاهدات خود نداده است. کپلر همچنین از اندازه گیری های انجام شده توسط دیوید فابریسیوس در اوستیل، که با اندازه گیری های او موافقت کرده است، یاد می کند. ( آنها به قدری دقیق بودند که در سال ۱۹۴۳ به والتر Baade اجازه دادند تا بقایای ابرنواختر، SNR G4. 5 + 6. 8 را پیدا کند ) .
اندازه گیری های کپلر به او اجازه می داد اطمینان حاصل کند که «ستاره جدید» اختلاف منظری نشان نمی دهد؛ بنابراین، همان طور که ابرنواختر ۳۲ سال قبل ( SN 1572 ) توسط تیکو براهه مشاهده شد، آموزه ارسطویی مبنی بر ثابت بودن ستاره های دور در آسمان ، باید نادرست باشد.
wiki: در باب ابرنواختر