دانشگاه اصفهان

پایه های نخستین دانشگاه اصفهان از ۳۰ آذر سال ۱۳۲۵ خورشیدی با ایجاد آموزشگاه عالی بهداری اصفهان گذاشته شد. این آموزشگاه با تعدادی دانشیار در یک کلاس از دبیرستان سعدی که در آن زمان دارای آزمایشگاه نسبتاً مجهزی بود آغاز شد و آزمایشگاه آن و سالنی برای تشریح در اختیار آموزشگاه قرار گرفت و در ۱۶ بهمن همان سال دکتر حکمی به عنوان اولین رئیس آموزشگاه انتخاب شد. چهار سال پس از آن یعنی در سال ۱۳۲۹ دانشکده پزشکی اصفهان در جوار آموزشگاه عالی بهداری کار خود را شروع کرد و بدین ترتیب آموزشگاه عالی بهداری به تدریج تعطیل و دانشیاران آن به دانشکده پزشکی منتقل شدند. در سال تحصیلی ۱۳۳۵ دانشکده داروسازی تشکیل شد و به دانشکده پزشکی ملحق گشت.
دانشکده ادبیات از سال ۱۳۳۷ با دو رشتهٔ زبان و ادبیات فارسی و ادبیات انگلیسی در خانه ای اجاره ای با دو اتاق گشایش یافت. در سال ۱۳۳۸ با افزایش چند رشته دیگر، به محلی در جنب بنای شاهزاده ابراهیم انتقال یافت. در سال ۱۳۴۱ دبیرخانه دانشگاه اصفهان نیز شکل گرفت و به سال ۱۳۴۳ دانشکده های علوم و علوم تربیتی و روان شناسی تأسیس شده بود.
در سال ۱۳۴۷ ساختمان موقت دانشکده ادبیات با ۱۳ رشته در خیابان ( هزار جریب ) آماده بهره برداری شد و با انتقال از کوی شاهزاده ابراهیم به مجموعهٔ دانشکده های واقع در هزار جریب رونقی تازه به دانشگاه اصفهان بخشید و دوره لیسانس شبانه نیز دایر گردید. در اواخر سال ۱۳۴۷ با شکل گیری کلی دانشگاه اصفهان مدرسهٔ عالی کورش کبیر به این دانشگاه الحاق گردید و در همان سال نیز دانشکدهٔ علوم اداری و اقتصاد در دانشگاه تأسیس شد.
در زمان ریاست حسن رزمجو بر دانشگاه، دانشکده های علوم پزشکی از دانشگاه اصفهان جدا شدند و دو دانشگاه استقلال یافتند.