خوان گریس

خوان گریس ( به اسپانیایی: Juan Gris ) نقاش، طراح و حکاک اسپانیایی بود.
او در سال ۱۸۸۶ در مادرید به دنیا آمد. وی را «خوزه ویکتوریانو گونزالس» ( به اسپانیایی: José Victoriano González ) نامیدند. در سن ۱۵ سالگی، وارد مدرسه هنرها و صنایع دستی پایتخت شد. «گری» به واسطه برخورداری از استعدادی شگفت انگیز در طراحی، خیلی زود به عنوان تصویرگر به استخدام روزنامه های «مادرید» به ویژه Blanco y negro و Madrid Cómico درآمد.
شهرت فراگیر پیکاسو، خوان گری جوان را به سوی پاریس می کشاند. گری در سال ۱۹۰۶ وارد پاریس شده و در کنار او در «بتو - لاروار»، [ ۱] خیابان «راوینیان» ( RAVIGWAN ) اقامت می کند. «پیکاسو» او را به دوستانش آپولینر، [ ۲] ماکس ژاکوب[ ۳] و آندره سالمون[ ۴] معرفی می کند. دو سال بعد، «گری» با «گانوپلر»، [ ۵] فروشنده همیشگی آثار خود، آشنا می شود. هر چند که آثار طراحی «گری»، به روشنی و وضوح، تأثیر سبک مدرن را بر او نشان می دهد، بر عکس نقاشیهای آبرنگ وی تجلی کاملی از قوانین سبک کوبیسم می باشد. اولین آثار رنگ روغن او نیز که در سال ۱۹۱۱ خلق می شوند، آشکارا با نهضت کوبیسم در ارتباط می باشند. البته باید خاطر نشان ساخت که سبک کاملاً شخصی او و سبک دو سردمدار بزرگ این نهضت - «پیکاسو» و «براک» - از قرابت بسیار پرتباینی برخوردار می باشد. در همین دوره از فعالیتهای هنری «گری» است که وی تکنیک کلاژ را آغاز کرده و در این کار با خلق آثار درخشانی چون - «طبیعت بیجان در ظرف میوه خوری» ( ۱۹۱۴ ) و «بطری بانیلوس» ( ۱۹۱۴ ) - خوش می درخشد.
«خوان گری» در سال ۱۹۱۴، چندین شعر نثر گونه از مجموعه اشعار «ریوردی»[ ۶] رئیس نامی مجله شمال - جنوب، را تصویرسازی می کند. انتظار می رفت این مجله بعدها نقش بسزایی در انتشار آثار سوررئالیستی ایفا کند. طی این دوره، «گری» مجموعه ای از آثار نقاشی را خلق می کند که به واسطه انعطاف پذیری کمپوزسیون هندسی و غنای رنگهای به کار رفته در رنگ بندی تابلوها، بسیار پویا توصیف شده اند. از دیدگاه تکنیکی، این نقاشی ها، کارهایی را ارائه می دهند که به واقع ابتکاری هستند، به عنوان مثال، هنرمند بدون آنکه واهمه ای داشته باشد، برای سفت کردن خمیر نقاشی، رنگ و روغن را با ماسه یا خاکستر درهم می آمی زد. در فاصله سالهای ۱۹۱۶ تا ۱۹۱۹ برای «گری» مرحله کاملاً ویژه ای در خلق آثار هنری رقم می خورد که «معماری» خوانده می شود؛ مهمترین مشخصه این آثار ایستایی کمپوزسیون آنها می باشد. واقعیت اینست که به این آثار به دیده سازه های معماری نگریسته می شود که در آنها اشیاء برای آنکه غیرقابل شناسایی باشند، تغییر شکل یافته اند. به علاوه، ( به تصویر صفحه مراجعه شود ) ( به تصویر صفحه مراجعه شود ) «گری» در رنگ آمیزی این آثار رنگمایه های خاکستری را به رنگهای دیگر ترجیح داده است؛ و بدین ترتیب به طور قابل ملاحظه ای گام رنگهای خود را کاهش داده است. در همین دوره، «گری» به تشویق یکی از دوستان مجسمه ساز خود، «ژک لیپشیتز»، [ ۷] چند اثر در زمینه هنر پیکره تراشی خلق می کند که «دلقک»[ ۸] ( ۱۹۱۷ ) ، ساخته شده از گچ رنگ شده، نمونه ای از آنها است.