خشک کردن غذا

خشک کردن غذا روشی برای نگهداری غذا با حذف آب آن است. حذف آب غذا مانع رشد باکتری ها، مخمرها و کپک ها می شود. این کار از زمان های قدیم به طور گسترده ای انجام می شده است. قدیمی ترین مورد شناخته شده مربوط به سال ۱۲۰۰۰ پیش از میلاد توسط ساکنان خاورمیانه جدید و مناطق آسیااست. [ ۲] آب به طور سنتی به روش تبخیر سطحی ( خشک کردن در هوا، خشک کردن در آفتاب، دودی کردن و خشک کردن در باد ) از غذا خارج می شد. گرچه امروزه، می توان برای سرعت بخشیدن به فرایند خشک کردن و اطمینان از کسب نتایج بیشتر از غذا خشک کن های برقی یا روش خشک کردن انجمادی هم استفاده کرد.
بسیاری از غذاهای مختلف را می توان با این روش آماده کرد. گوشت در این مورد دارای نقش تاریخی مهمی است. برای قرن ها، بیشتر رژیم های غدایی اروپایی به ماهی روغن بستگی داشت. آن منبع اصلی پروتئین بردگان در مزارع هند غربی بود و نیروی اقتصادی عمده ای در تجارت مثلثی محسوب می شد. ماهی خشک شده به ویژه یا روغن ماهی کوچک که با نام ماهی بدون نمک شناخته می شود، خوراک لذیذی در ایسلند است. در حالیکه گوشت خشک شدهٔ گوزن شمالی خوراک سنتی بومیان است.
از زمانهای گذشته، به دلیل داشتن قند بالا و مزهٔ شیرین و ماندگاری بیشتر پس از زمان خشک شدن، از میوه های خشک استفاده شده است. [ ۳] میوه ها اغلب پس از خشک شدن متفاوت به نظر می رسند. آلو به آلو بخارا و انگور به کشمش تبدیل می شود. انجیر و خرما هم به محصولات جدید و متفاوتی تبدیل می شوند که می تواند به صورت خوراکی یا در دستورالعمل های آشپزی مورد استفاده قرار گیرد، یا دوباره در آب قرار داده شوند. .
سبزیجات منجمد شده اغلب در غذای مسافرین، شکارچیان و نظامیان استفاده می شود. سیر و پیاز را اغلب خشک می کنند. قارچ های خوراکی، و همچنین قارچ های دیگر، هم گاهی اوقات با هدف نگهداری یا استفاده به عنوان ادویه خشک می شوند.
در خانه سبزی، میوه و گوشت را می توان با استفاده از خشک کن الکتریکی ( لوازم خانگی ) یا آفتاب یا باد خشک کرد. [ ۴] می توان از نگهدارنده هایی مثل  :پتاسیم متابی سولفیت، هیدروکسی انیسول بوتیله شده و دی بوتیل هیدروکسی تولوئن استفاده کرد اما ضروری نیستند. با این وجود، بدون این مواد نگهدارنده ممکن است محصولات خشک شده برای اطمینان از ماندگاری به مدت طولانی نیازمند خنک سازی یا انجماد باشند.