خاندان بلقینی

[ویکی فقه] بُلْقینی، نسبت خاندانی از علما و قاضیان شافعی مصر در قرن هشتم و نهم است؛ که در ذیل بعضی از آن ها آورده می شود.
عُمربن رَسْلان بن نصیربن صالح، ابوحَفص سراج الدین.محدث ، حافظ ، فقیه و قاضی بود.در ۷۲۴، در بُلْقِینه مصر زاده شد و مقدمات علوم را در همان جا آموخت، سپس به قاهره رفت و از استادانی چون تقی الدین سُبکی (متوفی ۷۸۶)، ابوحیّان غَرناطی (متوفی ۷۴۵) و ابن عقیل (متوفی ۷۶۹) در ادبیات ، فقه و حدیث بهره جست و اجازه روایت و فتوا دریافت کرد.سراج الدین، فهمی دقیق و حافظه ای قوی داشت؛ داماد ابن عقیل و جانشین او در منصب قضا بود، همچنین در مدارس و جامع های مصر درس می گفت. ابن خلدون او را شیخ الاسلام شافعیان در مصر و از بزرگترین علمای عصر خود شمرده است.
← وفات
محمد بن عمر ، بدرالدین ابوالیُمن.در ۷۵۷ زاده شد و تحت تربیت پدرش، سراج الدین عمربن رسلان بلقینی، قرار گرفت.وی حافظه ای قوی داشت و در ۷۶۹ که در دمشق همراه پدر بود، در جمع علمای آن دیار محفوظاتش را عرضه کرد.وی از شاگردان قَلانَسی (۶۵۴ـ۷۲۲) در قاهره بود و در سال ۷۸۹ به جای پدرش قاضی عسکر شد و بنابر گزارش ابن حجر عسقلانی در همان سال درگذشت اما تاریخ وفات او بنابر گزارش سیوطی و ابن عماد ۷۹۱ است.
عبدالرحمان بن عمر
عبدالرحمان بن عمر ، ابوالفضل جلال الدین بلقینی.محدث، فقیه، اصولی ، واعظ و ادیب بود.در ۷۶۳ در قاهره به دنیا آمد و زیرنظر پدرش، سراج الدین، حافظ قرآن شد.همچنین نزد او مختصر ابن حاجب، الفیه ابن مالک و صحاح ششگانه را فراگرفت.پدرش برای آموزش او کتاب تَدریب را در فقه نگاشت. جلال الدین از بیش از یکصد تن از راویان حدیث، اجازه داشت که از جمله آنان ابن عقیل، پدربزرگ مادریش، و تاج الدین سبکی (متوفی ۷۷۱) بودند. جلال الدین به جای برادرش، محمد، به مقام قاضی عسکری نائل شد و در ۷۷۳ با پدرش در رکاب سلطان برقوق (حک: ۷۸۴ـ۸۰۱) به حلب رفت؛ در بازگشت به قاهره سیصد مملوک به همراه خود آورد که همگی در درس او حاضر می شدند و او را قاضی القضات می خواندند. سرانجام وی با مساعدت پدر و درباریان عملاً به مقام قاضی القضاتی ارتقا یافت و تا ۸۲۱، مگر در پاره ای از زمان، در این مقام باقی بود.
← وفات
...