حیا در راه رفتن

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] حیا در راه رفتن (قرآن). حیا عبارت است از حالت و خویی نفسانی در انسان که مانع ارتکاب اعمال زشت می شود. و از جمله موارد حیا، در راه رفتن است.
رعایت حیا و آزرم در راه رفتن، کاری پسندیده است. «فجاءته احدهما تمشی علی استحیاء..؛ ناگهان یکی از آن دو (زن) به سراغ او آمد در حالی که با نهایت حیا گام بر می داشت، گفت: پدرم از تو دعوت می کند تا مزد آب دادن (به گوسفندان) را که برای ما انجام دادی به تو بپردازد. هنگامی که موسی (علیه السّلام) نزد او (شعیب (علیه السّلام)) آمد و سرگذشت خود را شرح داد، گفت: نترس، از قوم ظالم نجات یافتی!» «وقل للمؤمنـت... ولایضربن بارجلهن لیعلم ما یخفین من زینتهن..؛ و به آنان با ایمان بگو چشمهای خود را (از نگاه هوس آلود) فروگیرند، و دامان خویش را حفظ کنند و زینت خود را- جز آن مقدار که نمایان است- آشکار ننمایند و (اطراف) روسری های خود را بر سینه خود افکنند (تا گردن و سینه با آن پوشانده شود)، و زینت خود را آشکار نسازند مگر برای شوهرانشان، یا پدرانشان، یا پدر شوهرانشان، یا پسرانشان، یا پسران همسرانشان، یا برادرانشان، یا پسران برادرانشان، یا پسران خواهرانشان، یا زنان هم کیششان، یا بردگانشان (کنیزانشان)، یا افراد سفیه که تمایلی به زن ندارند، یا کودکانی که از امور جنسی مربوط به زنان آگاه نیستند و هنگام راه رفتن پاهای خود را به زمین نزنند تا زینت پنهانیشان دانسته شود (و صدای خلخال که برپا دارند به گوش رسد). و همگی بسوی خدا بازگردید ای مؤمنان، تا رستگار شوید.»
← دقت در عفت
۱. ↑ قصص/سوره۲۸، آیه۲۵.
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «حیا در راه رفتن».
...

پیشنهاد کاربران

بپرس