حیا از خدا

[ویکی فقه] حیا از خدا (قرآن). حیا عبارت است از حالت و خویی نفسانی در انسان که مانع ارتکاب اعمال زشت می شود. و بهترین ناظری که باید از او شرم و حیا کرد خداوند است.
خداوند، سزاوارترین ناظر بایسته شرم و حیا از وی، هنگام گناه است. «... ان الله لا یحب من کان خوانـا اثیمـا• یستخفون من الناس ولا یستخفون من الله وهو معهم..؛ و از آنها که به خود خیانت کردند، دفاع مکن! زیرا خداوند، افراد خیانت پیشه گنهکار را دوست ندارد. • آنها زشتکاری خود را از مردم پنهان می دارند اما از خدا پنهان نمی دارند، و هنگامی که در مجالس شبانه، سخنانی که خدا راضی نبود می گفتند، خدا با آنها بود، خدا به آنچه انجام می دهند، احاطه دارد.» («استخفا» به معنای پنهان کاری است و برخی آن را به حیا تفسیر کرده اند.)
← معنای استخفاء
توجه به احاطه کامل خداوند به اعمال آدمی، زمینه حیا و پرهیز از گناه است. «... ان الله لا یحب من کان خوانـا اثیمـا• یستخفون من الناس ولا یستخفون من الله وهو معهم اذ یبیتون ما لا یرضی من القول وکان الله بما یعملون محیطـا؛ و از آنها که به خود خیانت کردند، دفاع مکن! زیرا خداوند، افراد خیانت پیشه گنهکار را دوست ندارد. • آنها زشتکاری خود را از مردم پنهان می دارند اما از خدا پنهان نمی دارند، و هنگامی که در مجالس شبانه، سخنانی که خدا راضی نبود می گفتند، خدا با آنها بود، خدا به آنچه انجام می دهند، احاطه دارد.»