حکم لغو

[ویکی فقه] حکم لغو (قرآن). کارهای لغو در نظر دین، آن اعمال مباح و حلالی است که صاحبش در آخرت و یا در دنیا از آن سودی نبرد و سر انجام آن، منتهی به سود آخرت نگردد.
اجتناب از هر کار لغو و بیهوده، مطلوب است.«لا یسمعون فیها لغوا الا سلـمـا ولهم رزقهم فیها بکرة وعشیـا؛ در آن جا هرگز گفتار لغو و بیهوده ای نمی شنوند و جز سلام در آن جا سخنی نیست و هر صبح و شام، روزی آنان در بهشت مقرر است.» «واذا سمعوا اللغو اعرضوا عنه وقالوا لنا اعمــلنا ولکم اعمــلکم سلـم علیکم لا نبتغی الجـهلین؛ و هر گاه سخن لغو و بیهوده بشنوند، از آن روی می گردانند و می گویند: اعمال ما از آن ماست و اعمال شما از آن خودتان سلام بر شما (سلام وداع) ما خواهان جاهلان نیستیم!»
← سخن لغو
«قد افلح المؤمنون• والذین هم عن اللغو معرضون؛ مؤمنان رستگار شدند• .... • و آنها که از لغو و بیهودگی روی گردانند.» «والذین لا یشهدون الزور واذا مروا باللغو مروا کرامـا؛ و کسانی که شهادت به باطل نمی دهند (و در مجالس باطل شرکت نمی کنند) و هنگامی که با لغو و بیهودگی برخورد کنند، بزرگوارانه از آن می گذرند.»
← منظور از لغو
«یتنـزعون فیها کاسـا لا لغو فیها ولا تاثیم؛ آنها در بهشت جامه ای پر از شراب طهور را که نه بیهوده گویی در آن است و نه گناه، از یکدیگر می گیرند.» «لا یسمعون فیها لغوا ولا کذبـا؛ در آنجا نه سخن لغو و بیهوده ای می شنوند و نه دروغی.» «لا تسمع فیها لـغیه؛ که در آن هیچ سخن لغو و بیهوده ای نمی شنوند.»
← توصیف بهشت
...